Γιατί οι πλούσιοι δεν είναι ευτυχισμένοι;

Σε μία εποχή που η επιδίωξη του χρήματος αποτελεί τη χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων μας, δεν είναι απορίας άξιον το γιατί οι άνθρωποι που έχουν οικονομική άνεση θεωρούνται πετυχημένοι και άξιοι θαυμασμού. Από την άλλη, μας είναι δύσκολο να πιστέψουμε πως οι πλούσιοι έχουν και αυτοί προβλήματα, βιώνουν και αυτοί αδιέξοδα και αντιμετωπίζουν προσωπικά τέλματα. Και όμως, αν πραγματικά βλέπαμε μέσα στις καρδιές των πλούσιων ανθρώπων, τότε θα διαπιστώναμε ότι ειδικά εκείνοι, βιώνουν μεγαλύτερη και πολλές φορές πιο αφόρητη μοναξιά από τη δική μας. Πώς μπορούμε να ερμηνεύσουμε και να εξηγήσουμε αυτή τη συμπεριφορά;

Οι πλούσιοι διακατέχονται από έντονο άγχος για την απώλεια του πλούτου τους. Καθώς έχουν συνηθίσει στα πολλά, η ιδέα του να χάσουν την περιουσία τους είτε από κλοπή είτε από δική τους σπατάλη, τους τρομοκρατεί. Διότι δυσκολεύονται να βάλουν τον εαυτό τους στη θέση κάποιου που αγωνίζεται καθημερινά για την επιβίωση, θεωρούν την αφθονία στα υλικά αγαθά δεδομένη. Η διατήρηση του πλούτου, επιπλέον, τους αναγκάζει να αφιερώνουν ώρες και χρόνο από τη ζωή τους στην προσπάθεια να τον διατηρήσουν, θυσιάζοντας πολλές φορές και την κοινωνική τους ζωή ή τη σύσφιξη των ανθρώπινών τους σχέσεων.

Οι πλούσιοι άνθρωποι πολλές φορές δεν επαναπαύονται στα υλικά αγαθά που ήδη διαθέτουν και δε θεωρούν τον εαυτό τους αρκετά ευλογημένο για αυτά που έχουν ήδη. Αντιθέτως, αγωνίζονται διαρκώς για την απόκτηση όλο και περισσότερων χρημάτων και αυτό τους οδηγεί σε έναν διαρκή αγώνα απόκτησης πλούτου που ποτέ δε σταματάει διότι επιθυμούν όλο και περισσότερα ,ώστε να τρέφουν διαρκώς την απληστία τους (φυσικά, άπληστος μπορεί να είναι το ίδιο και ένας πλούσιος και ένας φτωχός).

Οι πλούσιοι άνθρωποι αισθάνονται πολλές φορές μοναξιά διότι δεν αφήνονται ελεύθεροι να κάνουν σχέσεις και να δημιουργήσουν φιλίες. Πάντοτε μέσα τους ελλοχεύει ο φόβος μήπως οι άνθρωποι αποσκοπούν σε κάποιο μερίδιο στην περιουσία τους και τους πλησιάζουν για αυτό το λόγο. Αδυνατούν να εμπιστευτούν απόλυτα τις αγνές προθέσεις των ανθρώπων και τα ανιδιοτελή τους κίνητρα. Με αποτέλεσμα, να οδηγηθούν σε μία μελαγχολία και έλλειψη εμπιστοσύνης στους άλλους.

Εννοείται πως αυτό δεν αποτελεί και τον κανόνα, υπάρχουν ευτυχισμένοι πλούσιοι και δυστυχισμένοι πλούσιοι. Όπως και ευτυχισμένοι φτωχοί και δυστυχισμένοι φτωχοί. Το σημαντικό μήνυμα που θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε είναι ότι το χρήμα μπορεί μεν να επιτρέπει την μεγαλύτερη απόκτηση υλικών αγαθών, αλλά δε βεβαιώνει ποτέ πώς θα χαιρόμαστε περισσότερο τη ζωή μας. Και αυτό, διότι τα όμορφα, τα σπουδαία, τα μοναδικά στη ζωή δεν αγοράζονται με χρήματα…

Γραφει
Μαρίας Σκαμπαρδώνη

Πηγή : palmografos.com