Το χρώμα του φεγγαριού ..

Μια μεγάλη αγκαλιά από εμένα σε σας.

-Τι χρώμα έχει η λύπη; ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. Δεν άκουσες; Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;

-Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλε.

-Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;

-Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.

-Τι χρώμα έχει η χαρά;

-Το χρώμα του μεσημεριού, αστεράκι μου.

-Και η μοναξιά;

-Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.

-Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.

-Το αστέρι έκλεισε τα μάτια του κι ακούμπησε στο φράχτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.

-Και η αγάπη; ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;

-...Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο.

-Τι χρώμα έχει ο έρωτας;

-Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.

-Έτσι, ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τ' αστέρι...

Κοίταξε μακριά στο κενό... και δάκρυσε...



Αλκυόνη Παπαδάκη