Καληνύχτα ζωή μου, προχώρα ψυχή μου!

Πάλι χάθηκες ζωή μου δειλά, εκεί που κανείς δεν τόλμησε να ψάξει. Στο πιο δύσβατο σημείο, μα και στο πιο φανερό, στο πιο αθέατο τοπίο που το νιώθω τόσο κοντά μου. Να σε αγγίξω δεν μπορώ, να σου μιλήσω, φωνής τραγούδι δεν ανασαίνει τη λαλιά μου.

Μόνο η απουσία μακραίνει την άκρη σου, μόνο εκείνη σε φέρνει ολοένα και πιο κοντά μου. Ο μίτος ξετυλίγεται και το κουβάρι τρυπά ολοένα και πιο βαθιά το διάτρητο της απέθαντης ψυχής μου.

Εκεί, ανάμεσα στα αστέρια που μου φώτισαν τη νύχτα μου δειλά, φώτισα το αντίο σου. Εκεί, στους ουρανούς παράθυρα στων Θεών την ανατολή, εκεί, που δεν άγγιξε ανθρώπου χέρι!

Κι είσαι τόσο μακριά ζωή μου κι είμαι τόσο κοντά στης πεθυμιάς σου την τελευταία πνοή. Με κούρασε το καρτέρι ετούτο, μου ράγισε του ονείρου μου την ξέγνοιαστη δροσιά. Τι να την κάνεις τη ζωή δίχως ψυχής σκίρτημα; Τη διάσταση και την απόστασή της δεν την αγγίζεις τελικά! Τη νιώθεις κάπου ανάμεσα στην ψυχή και την καρδιά σου, την αισθάνεσαι στων ακροδακτύλων σου τους πρώτους χτύπους, οι τελευταίοι δεν θα ‘ρθουν ποτές. Όλα είναι ακόμη σαν την πρώτη φορά του φευγιού σου, ειδικά η σιωπή….

Μα όταν τα λόγια ξαναδυναμώνουνε μετά τις κραυγές της, ο χρόνος που συνέρχεται για να σε ανταμώσει, μονότονη και πάλι, μοιάζει αστείος μπροστά σε ένα δάκρυ σου. Όλα νυχτώνουν μέσα σου, όλα συντροφεύουν το τέλος της μέρας, όλα χαμηλώνουν τα μάτια για μια ακόμη φορά!

Καληνύχτα ζωή μου…

Καληνύχτα σε εκείνους που ξεχώρισαν τα όμορφα κι άφησαν τα άσχημα στην άκρη!

Καληνύχτα σε εκείνους που δεν φοβήθηκαν να πουν “σε αγαπώ”!

Μα πιο δυνατή καληνύχτα, σε εκείνους που αντέχουν να φοβούνται, ακόμη και πλάι σε εκείνους, που τους απλώνουν το χέρι να πιαστούν και της ζωής τους να φωτίσουν το σκοτάδι.

Προχώρα ψυχή μου, πέτα στου ανέμου την ατάλαντη γύμνια! Προχώρα ψυχή μου, όσο κιαν περιμένεις να δεις το σώμα σου να ανασταίνεται, όσο κιαν περιμένεις να ξημερώσει, όχι, αυτό το βράδυ όχι, ο ουρανός δεν θα φωτιστεί με αστραπές.

Το χρώμα του την νύχτα αυτή, θα έχει μόνο κάτι από εσένα κιας χτυπούν οι ουρανοί ανελέητα τα παραθύρια των Θεών, τα δάκρυα των ουρανών αυτή τη φορά, θα είναι μόνο δικά σου.

Καληνύχτα ζωή μου, προχώρα ψυχή μου!

 

Γράφει η Ρίνα Σερέτη

Πηγή : skepseisselogia.gr