Οι μάσκες ήτανε πάντα στη ζωή μας και πρώτοι τις φορέσαμε εμείς, από μόνοι μας!

Έτσι κι αλλιώς οι άνθρωποι τις φορούσανε από πάντα τις μάσκες. Οι ζωές τους κρυμμένες πίσω από τεχνητά χαμόγελα και χτυπήματα στήριξης στον ώμο. Έπρεπε να βρεθούν σε μια χαρά, φορούσαν τα καλά τους κι έκαναν το καθήκον τους! Έπρεπε να βρεθούν σε μία λύπη, φορούσαν τα μαύρα τους και πήγαιναν.

Να πρέπει να χαμογελάσεις! Να πρέπει να απλώσεις το χέρι, να φανείς αρεστός!

Πρέπει, μόνο πρέπει! Οι μάσκες ήτανε από πάντα στη ζωή μας και πρώτοι τις φορέσαμε εμείς, από μόνοι μας!

Ζωές μισές, αποτραβηγμένες από το θέλω, από το νιώθω, από το έχω ανάγκη…

Τώρα θα φανούν τα αληθινά πρόσωπα! Οι αληθινές αγκαλιές! Τώρα θα πέσουν τα τείχη της υποκρισίας και της ψευτιάς. Τώρα μόνον εκείνος που νιώθει με την καρδιά του δεν φοβάται! Εκείνος που νιώθει με το μυαλό, τρέμει και βλέπει παντού εχθρούς που θα του κάνουν κακό! Αρρώστια έτοιμη να του μεταδοθεί!

Η αρρώστια του μυαλού δεν αναφέρεται σε καμμία ανακοίνωση. Ένα μυαλό παραιτημένο στα χέρια του εκάστοτε κυβερνητικού εκπροσώπου, του εκάστοτε μοσχοαναθρεμένου δημοσιογράφου. Οι ρόλοι γραμμένοι. Κάμερα, φώτα, ήχος, όλα έτοιμα και στον αέρα της κατευθυνόμενης ζωής.

Άκου αυτό! Το κοντρόλ στα δικά σου χέρια…

Συναντάς ανθρώπους, πλησιάζεις να τους χαιρετίσεις εγκάρδια και βλέπεις μια αναστολή. Το σώμα τους συστέλλεται, μικραίνει. Σαν να μην τους χωρά ο τόπος. Φόβος για το αύριο σε ένα κουβάρι σώματος αποκομμένο από τη σκέψη, τη διερεύνηση, την ανάλυση, την αλήθεια. Ένα νοητικό μούδιασμα που θα το χαρακτήριζες κι επιλογή…

Τώρα πια όσοι αγγίζονται θα είναι από αλήθεια. Όσοι αγγίζονται θα είναι επειδή σε θέλουν στη ζωή τους! Σε νιώθουν δικό τους κομμάτι και πώς να κολλήσεις από δικό σου σώμα;

Θα είναι εκείνοι που πιστεύουν πως όταν κάνεις κάτι με την καρδιά σου, κανένα κακό δεν μπορεί να συμβεί! Δεν υπάρχει κακό στην ειλικρινή ανθρώπινη επαφή, μόνο φως που συνδέει τις ψυχές των ανθρώπων.

Φορείς της αγάπης είναι μόνο φορείς της ζωής!

Δεν νιώθω πια απογοήτευση! Νιώθω πως το τέλος της ψευτιάς ήρθε, ακόμη και με τον πιο σκληρό τρόπο! Νιώθω πως έστω και έτσι θα ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι. Τα χλωρά από τα ξερά, ακόμη κιαν πρέπει να καούν μαζί τους!

Νιώθω γαλήνη. Κανένας φόβος για το αύριο, όσο υπάρχει εκείνο το σήμερα, το φωτεινό, που χτίζεται με κάματο ανάμεσα σε τόση βρομιά. Αντιστέκεται η ψυχή, δεν παραδίδεται στο σκοτάδι! Αναγνωρίζει τον εχθρό, αναγνωρίζει το φίλο. Απλώνει το χέρι και προχωρά.

Είναι η εποχή που οι μάσκες πέφτουν! Είναι η εποχή που η αλήθεια φωτίζεται μέσα από το τόσο σκοτάδι…

Απλώσου σκοτάδι! Δε σε φοβάμαι! Όσο πιο πολύ σκοτάδι, τόσο πιο δυνατό το φως!

Οι μάσκες πέφτουν! Μη φοβάσαι! Τα πρόσωπα αποκαλύπτονται! Η αλήθεια αποκαλύπτεται!

Είσαι έτοιμος; 

 

Γραφει η Ρίνα Σερέτη

Πηγή :  skepseisselogia.gr