Είναι στιγμές, που όλα γίνονται εσύ..

Ένας άντρας και μια γυναίκα. Δυο άνθρωποι συνειδητά απόμακροι, συνειδητά αποστασιοποιημένοι, βιώνοντας ένα άλλο είδους μοναξιάς. Αυτής που γύρω σου υπάρχουν δεκάδες άνθρωποι, μα νιώθεις άδειος. Απρόθυμοι να ξεφύγουν από κει, ακολουθώντας πιστά τα πρέπει τους, θυσιάζοντας κάθε ευκαιρία ευτυχίας που τους παρουσιάστηκε. Εσύ κι εγώ.

Βρεθήκαμε ξαφνικά, απ’ το πουθενά, έτσι μέσα σε δυο λέξεις διαφορετικές. Βρεθήκαμε και μου θύμησες όλα όσα είχα ξεχάσει ή ήθελα να ξεχάσω πως υπάρχουν. Έσπασες τον πάγο μου, γκρέμισες τους χρόνια χτισμένους τοίχους μου και με έκανες να αφεθώ σε πρωτόγνωρα συναισθήματα. Μοιραστήκαμε στιγμές πάθους, αγάπης, θυμού, μα πάνω απ’ όλα εξάρτησης. Τολμήσαμε για λίγο να ζήσουμε. Να μην αφήσουμε άλλο τη ζωή ανεκμετάλλευτη.

Η χροιά της φωνής σου και η μυρωδιά σου, οι σφραγίδες σου. Μια φωνή που σιγά σιγά σβήνει απ’ το μυαλό μου και μια μυρωδιά που ποτέ δεν θα βρω πουθενά. Η μνήμη όσο και να θέλει δεν μπορεί να ανασύρει κάτι άυλο. Όσο κι αν αυτό γίνεται βασανιστικό τις νύχτες που η απουσία σου μεγαλώνει. Πες μου πως αντέχεις χωρίς εκείνο το καληνύχτα που εκατοντάδες φορές ανταλλάξαμε; Σαν άτυπη συμφωνία, στο ψιθυρίζω ακόμα και θυμάμαι τη δήθεν γκρίνια σου πως για χάρη μου ξενυχτάς πολύ.

Οι στιγμές που με έβλεπες, η πιο γλυκιά ανάμνηση μου. Το χαμόγελό σου και η γλυκά βίαιη αγκαλιά σου. Χωρίς περιθώριο αντίδρασης από μένα. Απλά ξεκουραζόμουν εκεί, πέταγα από πάνω μου την άλλη μου ζωή και έμπαινα στον παράδεισο μας.

Πόσες φορές θέλησα, όταν σκεφτικός, καπνίζοντας σιωπηλά, χανόσουν στον κόσμο σου και πάλευες με το μέσα σου, να σε ρωτήσω γι’ αυτά που κρύβεις. Αυτά που ανέτρεψαν τη ζωή σου, που σ’ έκανα να διψάς για στιγμές, που πλήγωσαν τη ψυχή σου. Αυτά που επιμελώς κάλυπταν την αλήθεια σου. Σε όσα δεν τόλμησα να διεκδικήσω, σε όσα δεν ρίσκαρες να φανερώσεις, άρχισε σιγά σιγά να γράφεται η ρήξη. Άδικα και επίπονα.

Μια ιστορία η δικιά μας, ούτε συνηθισμένη, ούτε περίεργη. Αρρωστημένα παθιασμένη κατάσταση, μα τόσο αληθινή, τόσο πλήρης. Ό,τι χρειάζεται κανείς για να ταξιδέψει από έρωτα, με όνειρα και μια τρελή ανυπομονησία για ένα άγγιγμα ή ένα απλό μήνυμα, δυο λέξεις. Στα αυτιά μου ηχούν από πολύ μακρυά πια οι αγαπημένες κουβέντες που μου έλεγες συνέχεια. Πως έχω εισχωρήσει στο μυαλό σου, πως είμαι η καθημερινή σου εξάρτηση. Πως δεν αντέχεις να μην είμαι μόνο δική σου. Και ήμουν. Μακάρι να σου είχα πει τότε πόσο πολύ ήθελα να μείνω για πάντα δίπλα σου. Πόσο πολύ ήθελα να κρυφτώ μέσα σου και να μη με ξαναβρεί κανείς.

Μάταιος κόπος. Τόσα ανείπωτα λόγια μοιραία έφεραν το τέλος. Τέλος που ποτέ δεν ειπώθηκε. Ούτε καν αυτό. Ήρθε σαν φυσιολογική συνέχεια μια φωτιάς που έσβησε. Υπάρχουν όμως πάντα εκείνες οι τελευταίες σπίθες. Που με ένα μικρό φύσημα του αέρα, μπορεί να γίνει πυρκαγιά και να ζωντανέψει πάθη, ελπίδες και ψυχές που άδειασαν η κάθε μια για τους δικούς της λόγους.

Κοιτάζω τη φωτογραφία σου και συνειδητοποιώ πως δεν μπορώ να πολεμάω άλλο τη μορφή σου. Ακόμα και το άψυχο χαρτί μου λυγίζει τα γόνατα και μου κόβει την ανάσα. Είναι στιγμές που όλα γίνονται εσύ. Θέλω να βγω στο δρόμο και να σε ψάξω, να φωνάξω το όνομα σου παντού. Κι αυτό με ραγίζει. Σαν να μην πέρασε μια μέρα, ξαφνικά όλα ζουν και ξαναζούν στο ρυθμό σου. Διαβάζω τα μηνύματά σου και η νοσταλγία μου γιγαντώνεται. Λόγια, λόγια και τελικά δειλία κι απ’ τους δυο.

Μια ελπίδα μου μένει. Μέχρι να γίνει το τελικό ταμείο και να πληρώσουμε κι οι δυο για όσα κάναμε ή δεν κάναμε, για όσα παλέψαμε ή όχι, για τα όνειρα που ποδοπατήσαμε από φόβο, όλα θα βρίσκονται σε εκκρεμότητα. Και που ξέρεις; Μπορεί σε μια γωνιά, στα σκοτάδια μας, καθώς προχωράμε να ξαναβρεθούμε. Και τότε να είμαστε πλέον έτοιμοι να αγαπηθούμε απ’ την αρχή, αφήνοντας πίσω ότι μας φρέναρε. Το ξέρεις και το ξέρω. Μερικοί άνθρωποι γράφουν τη μοίρα μας κι αυτοί δεν χάνονται ποτέ. Μου λείπεις τόσο.

Γράφει η Λιάνα

Πηγή : loveletters.gr