Σκέψεις...

Είχα μια ζωή πολλή όμορφη, ισορροπημένη, ευτυχισμένη, τακτοποιημένη στα κουτάκια της, δεν μου έλειπε τίποτα. Όλα κυλούσαν ήρεμα, με τα καθημερινά σκαμπανεβάσματα, τις άσχημες και τις όμορφες στιγμές, αλλά και τις εκπλήξεις... που σε κάνουν ευτυχισμένη.

Κάποια στιγμή έρχεται μια βροχούλα και με χτυπά στην πλάτη... στο πρόσωπο... μου αρέσει... μου αρέσει πολύ, αλλά δεν δίνω και πολλή σημασία... την αφήνω απλά να με χτυπά στο πρόσωπο... είναι τόσο ωραία αυτή η αίσθηση... ξέρω ότι πρέπει να ανοίξω ομπρέλα για να προστατευθώ... όμως παρ' όλα αυτά την αφήνω... γιατί μου αρέσει πολύ.

Οι μέρες, οι μήνες περνούν και η βροχούλα δεν σταματά, αλλά σιγά-σιγά γίνεται καταιγίδα... κι εγώ εις γνώση μου δεν κάνω τίποτα για να προφυλαχθώ... μ' έχει συνεπάρει τόσο μα τόσο πολύ που δεν καταλαβαίνω ότι έχω βραχεί μέχρι το κόκαλο... μέχρι και το τελευταίο μου κύτταρο... δεν καταλαβαίνω ότι πλέον δεν μπορώ να κάνω τίποτα... "για να στεγνώσω"... να ξαναγυρίσω στα τακτοποιημένα μου κουτάκια... είναι πλέον πολύ αργά.

Και όπως είναι φυσικό η καταιγίδα γίνεται τυφώνας, κυκλώνας... κι εγώ τότε συνειδητοποιώ ότι με έχει συνεπάρει ο κυκλώνας. Τι κάνω τώρα; Ή κάνω βουτιά και μπαίνω στο μάτι του κυκλώνα και με ανεβάζει στα ουράνια (με ό,τι συνεπάγεται αυτό) ή κάνω βουτιά για να σωθώ... πίσω στα κουτάκια μου.

Όμως είμαι ήδη στο μάτι του κυκλώνα και δεν το έχω καταλάβει... κι έχει τόσο υπέροχα μάτια αυτός ο κυκλώνας... με κοιτάει και η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή... τόσο αισθησιακή φωνή... μου μιλάει και τρέμω... τόσο ζεστή αγκαλιά... με αγγίζει και λιώνω... δεν υπάρχει γυρισμός.

Είμαστε σε διαφορετική φάση της ζωής μας, ψυχή μου... αλλού εσύ, αλλού εγώ... Έχω σκεφθεί χιλιάδες φορές να το σταματήσω, να το κόψω, να το λήξω... και άλλες τόσες φορές το έχω μετανοιώσει, έχω αλλάξει γνώμη... γιατί δεν μπορώ. Έχεις κάνει την ζωή μου άνω-κάτω, με έχεις αναστατώσει τόσο πολύ... δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ... σκέφτομαι άλλες φορές αρνητικά κι άλλες θετικά... δεν ξέρω... δεν ξέρω πραγματικά τι θέλω... δεν ξέρω τι είναι σωστό... τα "πρέπει" ή τα "θέλω"; Ποιο μέτρο ορίζει το σωστό... τα "πρέπει" της κοινωνίας ή τα "θέλω" μου που με κάνουν και υποφέρω;

Καταλαβαίνω ότι παρόμοιες σκέψεις κάνεις κι εσύ μωρό μου... Είμαι σίγουρη ότι έχεις σκεφτεί πολλές φορές να το λήξεις... το ξέρω... το καταλαβαίνω, γιατί έχω αντιληφθεί ότι έχεις προσπαθήσει αρκετές φορές να απομακρυνθείς από εμένα... καταλαβαίνω πόσο δύσκολο σου είναι...

Συγγνώμη... που ήρθα και έκανα τη ζωή σου άνω-κάτω... που σε έβαλα σε τόσες σκέψεις... δεν είχα την πρόθεση να σε βασανίσω... καταλαβαίνω ότι μέσα σου έχουν ανατραπεί όλα... μαρτύριο είναι, το ξέρω... το ίδιο βιώνω κι εγώ.

Συγγνώμη που σε έφερα σε τόσο δύσκολη θέση...

Δεν ξέρω αν σου έχω κάνει κακό... αν σε έχω προβληματίσει τόσο... απλά έχω αντιληφθεί ότι δε χαμογελάς πια όπως παλιά, που χαμογελούσες καθημερινά... κι αυτό με στενοχωρεί πάρα πολύ... έχω πολύ καιρό να δω το χαμόγελό σου... το χαμόγελο που ερωτεύτηκα... έγινα εγώ η αιτία να χαθεί. Λυπάμαι, το τελευταίο πράγμα που θα έκανα, θα ήταν να σε πληγώσω... δεν το ήθελα.

Ξέρω ότι σε έχω προβληματίσει αρκετά... γι' αυτό έχεις κλειστεί σ' ένα καβούκι και δε βγαίνεις με τίποτα... προσπαθώ να σου δώσω χρόνο... δεν μου είναι εύκολο πάντα... μην μου κακιώνεις όμως... μην νευριάζεις μαζί μου... δεν το κάνω εσκεμμένα... αυθόρμητα τα κάνω όλα και παρορμητικά... χωρίς σκέψη... απλά... γιατί σ΄ερωτεύτηκα... κι εγώ όταν το συνειδητοποίησα - σοκαρίστηκα!

Να 'ξερες πόσες φορές έχω βρίσει τον εαυτό μου γι' αυτό που έκανα εκείνη την ημέρα, κατά λάθος, και σε πήρα τηλέφωνο... πόσες φορές αναθεμάτισα την ώρα και τη στιγμή που το έκανα... αν δεν το είχα κάνει τώρα θα ήταν όλα "μια χαρά" στα κουτάκια τους... "ευτυχισμένα", αλλά και χωρίς τους τυφώνες που δίνουν νόημα στη ζωή, στα συναισθήματα... που ανεβάζουν την ψυχή μας στον ουρανό...

Να 'ξερες πόσες φορές... καθημερινά ανοίγω την καταχώρηση του τηλεφώνου σου με σκοπό είτε να σε πάρω τηλέφωνο, είτε να σου στείλω μήνυμα... και πόσες φορές απλά το κλείνω... κάποιες απ' αυτές βέβαια έχω λυγίσει κι έχω εισπράξει παγωμάρα από σένα.

Να 'ξερες πόσα πρωινά έχω έρθει απ' το σπίτι σου... με την ελπίδα να σε δω να φεύγεις για την δουλειά... απλά να σε δω... γιατί μου λείπεις αφόρητα... χωρίς αποτέλεσμα φυσικά... απλά έφυγα... είμαι σίγουρη ότι δεν φαντάστηκες ποτέ ότι θα το έκανα... κι όμως.

Να 'ξερες πόσες φορές έχω βρίσει τον εαυτό μου γι' αυτό που μας προκάλεσα...

Λήξ' το εσύ σε παρακαλώ... λήξ' το εσύ... γιατί εγώ δεν έχω τη δύναμη, δεν έχω το κουράγιο... αν μου πεις εσύ "τέλος"... θα το πάρω απόφαση.

Από την αρχή το ήξερα ότι ήταν λάθος... αλλά τη βουτιά την έκανα και είχα δίκιο που την έκανα... γιατί ήρθες έτσι ξαφνικά στη ζωή μου και είσαι... ότι πιο υπέροχο μου έχει συμβεί!

Ψυχή μου!

Αφιερωμενο ..

Seven Queen

Επιμέλεια Άρθρου : Μαρισώ Υψηλάντη



Πηγή : enfo.gr