Οι άνθρωποι που βγήκαν από τη ζωή μας

Το καλοκαίρι που πέρασε "έχασα" δύο ανθρώπους από τη ζωή μου. Τον καλύτερό μου φίλο και τον άνθρωπο που εδώ και αρκετά χρόνια θαύμαζα και θεωρούσα τον ιδανικό για εμένα. Κι όταν λέω έχασα, εννοώ ότι βγήκαν από την ζωή μου. Όχι ακριβώς μόνοι τους, μα εκείνοι βάδισαν προς τα εκεί.

Ο καλύτερος μου φίλος, ο άνθρωπος που εκτιμούσα, που σεβόμουν, που αγαπούσα, κάποτε ερωτικά, μα πάντοτε ουσιαστικά. Ο άνθρωπος που τον συμβουλευόμουν, που τον νοιαζόμουν, που του έλεγα όλα μου τα μυστικά κι όλους μου τους προβληματισμούς. Ο άνθρωπος που έτρεμα στην ιδέα ότι κάποτε μπορεί να τον χάσω και πως θα μπορέσω να το αντέξω αυτό.

Αυτός, λοιπόν, επέλεξε να με βγάλει από τη ζωή του, μεθοδικά θα έλεγα, αποτελεσματικότατα. Πρώτα άρχισε να απομακρύνεται, μετά να αδιαφορεί εμφανώς και τελικά να με κατηγορήσει για κάτι εξωφρενικά παράλογο. Ισχυρίστηκε ότι προσέβαλα την κοπέλα του με ένα μήνυμα μου που τον παρακινούσα να βρει κάποια κοπέλα. Κάποιος που το διαβάζει, θα συμφωνήσει μαζί του. Ναι, αν ήξερα ότι είναι σε σχέση και ταυτόχρονα του έλεγα να βρει κάποια άλλη, θα ήταν προσβλητικό. Εδώ όμως έρχεται η μεθοδικότητα που ανέφερα. Δεν το ήξερα. Δεν μου το είχε πει ότι ήταν σε σχέση.

Έτσι, ξαφνικά κι ενώ είχαμε να επικοινωνήσουμε ένα μήνα, μου έστειλε ένα κείμενο στο οποίο μου έγραφε ότι ήταν πολύ κακό αυτό και ό,τι πλήγωσα την κοπέλα του, που διάβασε το μήνυμα που είχα στείλει τρεις μήνες πριν! Κάπου εδώ να δώσω συγχαρητήρια στις κοπέλες που σας φτάνουν σε εκείνο το σημείο του παραλογισμού, που αντί να τσακωθείτε που έψαξαν τα μηνύματά σας, τα βάζετε με άλλους. Επίσης, να καταθέσω πόσο λυπηρό είναι να σκέφτεστε με το κάτω κεφάλι και να σας σέρνουν από αυτό.

Φυσικά, κάπου εδώ χρειάζεται να αναγνωρίσω κάτι πολύ προφανές για το αναγνωστικό κοινό. Ότι μπορεί για εμένα να ήταν ο καλύτερός μου φίλος, αλλά για εκείνον όχι. Ποιος θα έκρυβε από τον πιο κοντινό του φίλο, την προσωπική του κατάσταση; Εγώ έμαθα ότι είναι σε σχέση όταν μου έστειλε εκείνο το μήνυμα. Πριν ήξερα ότι απλώς έβγαινε. Επομένως, για εκείνον η απώλεια δεν ήταν μάλλον ουσιαστική.

Για εμένα πάλι, για πρώτη φορά στη ζωή μου σκέφτηκα το εξής: όποιος δεν αξίζει να είναι στη ζωή μου, καλύτερα που φεύγει για να κάνει χώρο για τους επόμενους. Και δεν έκλαψα ξανά για αυτό το θέμα από τότε. Καμιά φορά, άνθρωποι που τους είχες αγαπήσει τόσο και ένιωθες την ανασφάλεια να σε κατατρώει όσο είναι στη ζωή σου, με την έξοδό τους από αυτή, σου χαρίζουν ένα σπουδαίο δώρο, την ψυχική σου γαλήνη. Διότι για να νιώθεις τόσο έντονα την ανασφάλεια, τότε κάτι κάνουν πολύ λάθος στον τρόπο που σου συμπεριφέρονται.

Κάπως έτσι "έχασα" τον καλύτερό μου φίλο. Καμιά φορά σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να δικαιωθώ. Να αναγνωρίσει το λάθος του, να μου ζητήσει συγνώμη. Και μετά; Όταν κάποιος επιλέγει να σε βγάλει τόσο εύκολα από την ζωή του, και μάλιστα χρησιμοποιώντας μία τόσο αβάσιμη και άδικη κατηγορία, τότε τι εμπιστοσύνη μπορείς να δείξεις ξανά; Καλύτερα μακριά, λοιπόν.

Και περνάω στον δεύτερο άνθρωπο. Θα τον λέω εκείνον. Όταν, λοιπόν, τον είδα για πρώτη φορά, ένιωσα ότι εκείνος ήταν για εμένα ο ιδανικός. Για πολύ καιρό μάζευα πληροφορίες για το ποιος ήταν, τι έκανε, αν ήταν ελεύθερος, πως θα μπορούσα να τον πλησιάσω. Τότε ήταν σε σχέση και μάλιστα σοβαρή. Αλλά όσο και να στεναχωρήθηκα γι' αυτήν την εξέλιξη, πάντα τον θαύμαζα. Πάντοτε.

Άρχισα να τον πλησιάζω, ίσα ίσα για να μπορώ να είμαι κοντά του για λίγο. Ποτέ δεν θα επιχειρούσα κάτι, όσο ήταν σε σχέση. Γενικά, όμως δεν θα επιχειρούσα κάτι. Δεν ήταν μόνο η σχέση που με κρατούσε. Ήταν πάνω από όλα το γεγονός ότι θεωρούσα τον εαυτό μου πολύ λίγο για εκείνον. Πίστευα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να γυρνούσε να με κοιτάξει ποτέ, ακόμα κι αν χώριζε για κάποιο λόγο.

Θα μπορούσα να πω κι άλλα υποτιμητικά λόγια για τον εαυτό μου. Αλλά ας εστιάσω στις εξελίξεις. Χώρισε. Μπήκε σε μια άλλη σχέση, ξανά χώρισε, μπήκε σε μια καινούργια και πάλι από την αρχή. Και κάπου εκεί, σε κάποιο διάλειμμα, σε κάποια παράλληλη στιγμή, σε κάποια φάση ανίας ίσως, μπήκα εγώ. Εγώ που ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που αντίκρισα μήνυμά του στο κινητό μου και το πως ξεκίνησε μια από τις πιο αδιέξοδες μάλλον περιόδους της ζωής μου.

Εννέα μήνες κράτησε μια αραιή επικοινωνία, με υπονοούμενα και υποσχέσεις και μια παράλογη προσέγγιση. Παράλογη γιατί ποτέ δεν ήταν ξεκάθαρο το τι ήθελε. Ότι ενδιαφερόμουν, πιστεύω πως το ήξερε. Ίσως και πολύ πριν αρχίσουμε να μιλάμε. Ίσως και πολύ πριν χωρίσει. Ίσως αυτός και να ήταν και ο λόγος που έστειλε. Επομένως, τι ήθελε;

Μέρες ολόκληρες να καίγομαι στην σκέψη ότι αφήνω ανεκμετάλλευτο τον καιρό, ότι θα τον πλησιάσει κάποια άλλη και θα τον χάσω, ότι εγώ φταίω, εγώ δεν το χειρίζομαι σωστά. Αναρτήσεις διαρκώς, μήπως τύχει και στείλει. Έψαχνα ευκαιρίες να τον δω, να του μιλήσω. Τις φορές που έστελνε, γαντζωνόμουν από το κινητό. Τι να στείλω; Πώς να τον κρατήσω λίγο παραπάνω; Πώς να τον κάνω να εκφραστεί; Μήπως δεν είμαι αρκετά διεκδικητική; Τι πρέπει να κάνω; Θεέ μου, χάνω χρόνο, χάνω ευκαιρίες, χάνω εκείνον. Μα τελικά έχανα τον εαυτό μου. Ξεκάθαρα.

Είχα εξελιχθεί σε μία ψυχιατρική περίπτωση. Εκείνος. Εκείνος. Εκείνος. Όλη μου η ενέργεια σε εκείνον. Όλη μου η σκέψη σε εκείνον. Όλο μου το είναι, εκείνος. Άλλωστε το άξιζε. Μου έκανε τόση χάρη που γύρισε και με κοίταξε. Εκείνος. Βράδια να περιμένω ένα μήνυμα. Να ψάχνω αναρτήσεις, φωτογραφίες, προφίλ. Το στίγμα του για να δω που είναι. Αυτό ήταν πραγματικά το πιο άρρωστο από όλα. Να βλέπω που είναι. Τα βράδια που έβλεπα άλλη περιοχή από τη δική του, καταλάβαινα ότι ήταν με την εκάστοτε κοπέλα του. Και πονούσα και διαλυόμουν στην σκέψη ότι ήταν μαζί της, στο κρεβάτι της. Και ξενυχτούσα, μέχρι που επέστρεφε σπίτι. Εκεί ένιωθα μια ανακούφιση. Αυτό ήταν. Δεν πέρασε όλη τη νύχτα μαζί της. Πόσο άρρωστο, πόσο ψυχοφθόρο.

Και κάπου εδώ, πάλι το αναγνωστικό κοινό θα σκεφτεί το προφανές. Δεν σου ήταν τίποτα. Γιατί έκανες έτσι; Δεν φταίει εκείνος κάπου. Ναι πράγματι, αλλά θυμάστε τι σας είπα παραπάνω; Για υποσχέσεις για ταξίδια, για εξόδους, για βόλτες. Υπονοούμενα, μηνύματα παράλογα. Τρέλα. Δεν παίζεις με έναν άνθρωπο που ξέρεις ότι ήταν ερωτευμένος μαζί σου. Κι αν έχεις στο μυαλό σου τη σκέψη ότι ίσως θα μπορούσες να ενδιαφερθείς κι εσύ για εκείνον, κανονίζεις μία έξοδο για να ξεκαθαρίσεις το μυαλό σου και την κατάσταση. Δεν στέλνεις μηνύματα, μία φορά το μήνα και μετά εξαφανίζεσαι αφήνοντας κάποιον να τρελαίνεται σιγά σιγά.

Αλλά δεν βγήκε έτσι από την ζωή μου. Δεν είναι ότι ξαφνικά σταμάτησε να μου στέλνει. Είναι κάτι που πονάει πολύ πιο βαθιά, που αν το αφήσεις σε τρώει. Βγήκαμε οι δυο μας. Με δική μου πρόταση και δική του συναίνεση. Μέχρι να φτάσω στο ραντεβού, έτρεμα αλλά το ήθελα τόσο πολύ. Ανέβηκα από τον σταθμό και τον είδα εκεί να περιμένει. Να περιμένει εμένα. Η καρδιά μου ήθελε να σπάσει. Τα μηνύματα που είχαμε ανταλλάξει τις προηγούμενες μέρες, μάλλον έδειχναν κάποιον που ενδιαφερόταν.

Αλλά ας μην συνεχίσω με ρομαντικές αηδίες. Η πιο κλασική ατάκα είναι ότι τα μάτια λένε πάντα την αλήθεια. Τα δικά του λοιπόν δεν έδειχναν έναν άνθρωπο που περίμενε να βγει ραντεβού με μια κοπέλα που του άρεσε. Έδειχνε κάποιον που κάνει κάτι μηχανικά, σαν από υποχρέωση. Κι αν το μυαλό σας πάει στο ότι δίστασε να αρνηθεί από λόγους ευγένειας, κάνετε λάθος. Είναι ένα χάρισμα που δεν διαθέτει. Το χειρότερο μάλιστα είναι ότι θεωρεί την αγένεια, ειλικρίνεια. Όταν κάνεις σκουπίδι τον άλλο λέγοντας του, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, την άκρως προσβλητική γνώμη σου για εκείνον. Το δεύτερο χτύπημα ήταν το γεγονός ότι δεν θυμόταν για εμένα το παραμικρό. Στοιχειώδη πράγματα που θυμάσαι για έναν άνθρωπο, ακόμη κι είναι κάποιος που γνωρίζεις τυχαία. Τίποτα. Το τρίτο χτύπημα ήταν όταν άρχισε να γκρεμίζει πρώτα την προσωπικότητά μου κι έπειτα την εικόνα που είχα εγώ για εκείνον. Του έτρωγα χρόνο σε εκείνη την έξοδο. Αυτό μου είπε. Με θεωρούσε χαζή και ασήμαντη. Όχι αυτό μου το είπε λίγο πιο καλυμμένα. Δεν ήταν τόσο κάφρος. Δεν έκανε την παραμικρή προσπάθεια να μάθει κάτι για εμένα, να κάνουμε μια συζήτηση. Μόνο παινευόταν για τις κατακτήσεις του, για το πόσο εύκολα αλλάζει τη μία μετά την άλλη, για το γεγονός ότι όταν μιλούσαμε ήταν παράλληλα σε σχέση-και πώς τολμούσε να του κάνει κι έλεγχο και για το ότι με φανταζόταν άοσμη, άχρωμη, αδιάφορη.

Ναι, σίγουρα δεν φταίει μόνο εκείνος εδώ. Κι εγώ το είχα καλλιεργήσει. Αλλά εύλογα προκύπτει το ερώτημα, αφού ήμουν όλα αυτά κι εκείνος άλλα τόσα, τι γύρευε σ' εκείνο το ραντεβού. Γιατί μου έστελνε. Γιατί δε με άφηνε ήσυχη. Κι όμως ούτε εδώ τελείωσε, γιατί θυμάστε τι σας είπα για μια φορά το μήνα; Μόλις πέρασε ένας μήνας ακριβώς, μου ξανά έστειλε, εις διπλούν μάλιστα. Κι εγώ σαν γνωστό κορόιδο, τσίμπησα. Και μετά έστειλα κι εγώ. Αλλά το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Πόσο κράτησε η επικοινωνία αυτές τις φορές; Δύο μέρες η κάθε μία. Συνολικά έξι ημέρες, που στα πρώτα μηνύματα έδειχνε έναν ενθουσιασμό και στα τελευταία ότι βαριόταν, ότι μου έκανε χάρη. Για να έρθει το τελειωτικό χτύπημα, που σε μία συνάντηση, για έναν άσχετο λόγο, βρήκε την ευκαιρία να πει μπροστά σε είκοσι άτομα ότι με εμένα δεν είχε ποτέ καμία επικοινωνία. Ποτέ δεν μίλησα, ούτε για τα μηνύματα, ούτε για τις εξόδους, οι οποίες ήταν τρεις. Και δεν άνοιξα ούτε τότε το στόμα μου. Με πρόλαβε βέβαια μία άλλη, που την ανέφερε μαζί με εμένα. Αλλά εκείνη έσπευσε να τον διορθώσει. Του θύμισε ότι είχαν βγει κι αν τα υπολογίζω σωστά, πρέπει να ήταν όταν βρισκόταν σε σχέση και μιλούσε και με εμένα. Και ποιος ξέρει και με ποια άλλη.

Περιέγραψα όλα αυτά για να βάλω πρωτίστως σε μία σειρά το μυαλό μου, να διαβάσω ξανά αυτά που με πόνεσαν τόσο πολύ, να εντοπίσω τον παραλογισμό που κρύβουν μέσα τους και να σας παρακινήσω να μην κοιτάτε ποτέ πίσω. Μόνο μπροστά. Και να ευγνωμονείτε καμιά φορά τον τρόπο που τα φέρνει η ζωή. Αποδεδειγμένα κανένας δεν άξιζε. Επομένως, καλύτερα που έφυγαν. Και θυμηθείτε αυτό που έγραψα παραπάνω. Καλύτερα που φεύγουν για να ανοίξει μία θέση για κάποιον άλλο, πιο άξιο, που θα έρθει και θα προσπαθήσει εκείνος να μείνει.

Kαλλιόπη Μ

31


Πηγή :enfo.gr