Σε καμιά άλλη αγκαλιά δεν κούμπωσα αγάπη μου..

Λείπεις κι εγώ θα ‘θελα να σου πω όλα εκείνα που δεν μπόρεσα να ξεστομίσω, όλα αυτά που με καταδιώκουν.

Να σου πω ότι δεν μπόρεσα να κολλήσω σε καμία αγκαλιά, δεν κούμπωσα πουθενά.

Όχι στο σώμα, γιατί δεν μου πήγε μέχρι εκεί, αλλά στο μυαλό.

Γιατί για μένα όλα από εκεί ξεκινάνε.

Καλύτερα μόνη μου, παρά με άνοστες αγκαλιές.

Καλύτερα μόνη, παρά με φρούδες αγάπες.

Με ένα παράπονο κρυμμένο στ’ ακροδάχτυλο της ψυχής μου, με ένα γιατί να ψελλίζει δεκάδες επιθέματα, μ’ ένα σ’ αγαπώ που κρύφτηκε στο αμπάρι την φωνής μου.

Άλλαξα, μεγάλωσα, ωρίμασα, γέμισα ρυτίδες και δεν μπορώ τα πολλά και ψεύτικα λόγια, τις κούφιες συζητήσεις, τις άνομες και φαύλες σχέσεις.

Δεν έχω χρόνο για συμβιβασμούς και υποκρισίες, μου τελείωσε κι η υπομονή.

Κι αν τα αποθέματά μου έχουν λιγοστέψει, θα φτιάξω άλλα, μικρά ή μεγαλύτερα, δεν έχει σημασία, να μπορούν να χωρέσουν την δική μου αγάπη,

την δική μου μοναξιά.

Γιατί η αγάπη μου ήταν αυτή που σου ‘κοβε την ανάσα.

Γιατί αγάπη είναι να κοιτάζεις τα μάτια του πονεμένα και να αισθάνεσαι βαθιά τον πόνο του.

Και μέσα απ’ το ξέφωτο της ψυχής σου να θες να λειάνεις τις πληγές, να αγκαλιάσεις το πρόσωπο του, να χαϊδέψεις τις ρωγμές της ψυχής του, να του χαρίσεις ένα καινούριο χαμόγελο.

Να αγγίξεις την ματιά του και να την γλυκάνεις, να την ποτίσεις με όνειρα, με πίστη, με υπομονή.

Κι όλα αυτά γιατί δεν ξέφυγε ποτέ απ’ την ματιά σου, απ’ την αγάπη σου.

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου

Πηγή :loveletters.gr