Έλα, γιατί όλα σε θυμίζουν κι εγώ δεν ξέρω πως να ζήσω μ’ αυτό.

Ήταν αλλού.
Κι όμως όταν θυμόταν ήταν εκεί, μαζί του.
Σχεδόν χάιδευε την ανάσα του.
Ονειρευόταν την στιγμή που θα διεκδικούσε τ’ όνειρό του.
Εκεί μαζί του, σχεδόν δίπλα του.
Να φαντάζεται την αναπνοή του.

Έλα να ταξιδέψουμε εκεί που η ζωή αγνοεί τι σημαίνει πόνος, τι σημαίνει μοναξιά.
Έλα να σε ντύσω θάνατο, να σου φορέσω τα ακροδάχτυλα του κορμιού μου.
Έλα να σε ντύσω έρωτα για να χορέψουμε ως το άπειρο.
Έλα να ντύσω ηδονή για να σπαράζεις τον οργασμό σου μέσα μου.
Έλα να σε ντύσω κραυγή για να κουρνιάζεις στην υποδιαστολή της φλόγας μου.
Έλα να αγκαλιάσω όλα τα πέπλα της οδύνης σου.

Να ‘ρχεσαι. Ακόμα και αν δεν είμαι εδώ
Να ‘ρχεσαι γιατί μου είναι απαραίτητη η μορφή σου.
Με μια περόνη στο μαξιλάρι κοιμάμαι και ανατινάζω το κενό σου.
Ότι αγαπάμε το αναπνέουμε.

Έλα κι εγώ θα κλέψω ανάσες να στις χαρίσω
Έλα να φύγουμε για το νησί μας τώρα που ήρθε η Άνοιξη και μοσχομυρίζουν οι αμυγδαλιές.
Έλα μας περιμένει το γιασεμί στο μπαλκόνι.
Έλα, γιατί όλα σε θυμίζουν κι εγώ δεν ξέρω πως να ζήσω μ’ αυτό.
Όλα σε θυμίζουν, κι εγώ πρέπει να μάθω να ζω με αυτό!
Έλα, γιατί αλλού η αγάπη πονάει

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου



Πηγή : loveletters.gr