Ο πραγματικός μας εαυτός είναι πιο ελκυστικός

Γενικά στις κοινωνικές και ενίοτε στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, το πώς αισθάνεσαι και το πώς σε αποδέχονται οι άλλοι, είναι μια εμπειρία που σε καθορίζει, ένα βίωμα. Όλοι έχουμε ανάγκη για ανθρώπινη επαφή, είναι στη φύση του ανθρώπου, παρόλο που πλάθουμε δικαιολογίες προς αποφυγή της. Παρόλα αυτά η φύση μας, μας καθορίζει το πόσο ανάγκη έχουμε έστω και από μια καλημέρα, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, από μια καλή παρέα.

Σαφώς το να είσαι ο πραγματικός σου εαυτός είναι ελκυστικό, παρόλα αυτά σε μια κοινωνία που αυταπατάται με τα φαινόμενα, σε κάνει να φαίνεσαι κάτι ξενικό, παράξενο. Θα υπάρξουν άνθρωποι που θα σε κάνουν να χαμογελάς, άλλοι που θα σε κάνουν να είσαι μέσα στην ανεμελιά, άλλοι που θα σε κάνουν να κλάψεις, άλλοι που θα σε κάνουν να νιώσεις αμηχανία. Το θέμα είναι πόσοι ή μάλλον ποιοι θα είναι αυτοί που θα σε κάνουν να νιώσεις πλήρης και να γίνουν ένα με την αυθεντία της προσωπικότητάς σου. Ποιοι θα είναι αυτοί που θα επικεντρώσουν το είναι τους στα προτερήματά σου κι όχι στα ελαττώματά σου. Κι αν τύχει να σε πληγώσουν πόσα κότσια θα έχουν να ζητήσουν ένα συγνώμη;

Μια φίλη μου από τα παλιά, μου είπε μια φορά το εξής: “αγάπα τον εαυτό σου σαν να ήταν το μικρό σου παιδί”. Και έχει δίκιο. Μόνο όταν πραγματικά αγαπήσουμε τον βαθιά κρυμμένο πραγματικό μας εαυτό σας το μικρό μας παιδί, μόνο τότε μπορούμε να παραμείνουμε αδιάβροχοι στην όξινη βροχή της κοινωνίας. Όλων των ειδών οι σχέσεις που μπορεί να αποκτήσουμε χρειάζονται φροντίδα, αγάπη και ειλικρίνεια. Είναι σαν ένας κήπος που χωρίς πραγματική φροντίδα κάποια στιγμή θα ξεραθεί.

Είναι μεγάλη υπόθεση να σε αγαπούν για αυτό που είσαι στην πραγματικότητα και όχι για αυτό που φαίνεσαι. Είναι σπουδαίο πράγμα να μπορεί κάποιος να διακρίνει τις λεπτές εκείνες γραμμές της ποιότητας του χαρακτήρα σου , της προσωπικότητας σου χωρίς να σε τραυματίσει. Είναι αξιέπαινο να μπορέσει να εισχωρήσει κάποιος στην άβυσσο του εσωτερικού σου κόσμου και να σε εκτιμήσει για την ιστορία που κουβαλάς.

Το να μπορέσει κανείς να φτάσει τον ανώτερο του εαυτό, να διαγράψει τις επιφάνειες του και να μπει στη διαδικασία να ανακαλύψει τον θησαυρό που κρύβουν οι άνθρωποι μέσα τους είναι πραγματικά μαγευτικό. Αυτό που προκαλεί φόβο σε αυτή την διαδικασία είναι η απόρριψη. Γι’ αυτό οι περισσότεροι υποδύονται ρόλους φανταστικούς.

Αυτό που δεν μπορεί να καταλάβει ο καθένας μας, είναι ότι δεν υπάρχουν μέτρα σύγκρισης μεταξύ μας. Όλοι είμαστε μια ξεχωριστή ιστορία που μας καθιστά μοναδικούς. Δεν πρέπει να ζυγίζουμε το δικό μας καλάθι και να το αντιπαραβάλουμε με των άλλων, γιατί αυτό μας κάνει ματαιόδοξους και μας φθείρει.

Γι’ αυτό πρέπει να κατανοήσουμε πρώτοι εμείς. τι λέει η ψυχούλα μας για να είμαστε ποιοτικοί στις σχέσεις μας με τους άλλους. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να κολυμπήσουμε χωρίς πνιγούμε, σε μια βαθιά θάλασσα.

Πηγή : enfo.gr