«Ὦ Πάσχα τὸ μέγα καὶ ἱερώτατον, Χριστέ! δίδου ἡμῖν ἐκτυπώτερον σοῦ μετασχεῖν, ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ ἡμέρᾳ τῆς βασιλείας Σου!»

Ὦ Πάσχα τὸ μέγα καὶ ἱερώτατον, Χριστέ! δίδου ἡμῖν ἐκτυπώτερον σοῦ μετασχεῖν, ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ ἡμέρᾳ τῆς βασιλείας Σου!»

Με αυτό το απόσπασμα από διήγημα γραμμένο το 1891 από τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη ας γευτούμε τη χαρά της Αναστάσεως, τη χαρά του Πάσχα των Ελλήνων καθώς κάποιοι από εμάς βρισκόμαστε φυλακισμένοι, εκόντες άκοντες, μέσα στις πόλεις – φυλακές που η ματαιοδοξία μας γιγάντωσε.


Η Αθήνα εδώ και πολλά χρόνια έπαψε να είναι όπως ήταν ζεστή, στοργική, φωτεινή και φιλόξενη.Έχασε το χρώμα της όχι μόνο εξαιτίας της άναρχης και ακατάστατης δόμησης επάνω στα κατεδαφισμένα αρχοντικά, που χάθηκαν μαζί με τους κήπους και τα αιωνόβια δέντρα τους. Η Μεγάλη Εβδομάδα και το Πάσχα, η Ανάσταση και η Λαμπρή, σώζουν λίγο από το ξεθωριασμένο της χρώμα, αυτό που κάποτε λέγαμε μεγαλείο της Αθήνας.


Καθώς οι κατοίκοι της Αθήνας και των μεγάλων πόλεων έσπευσαν μαζικά στους τόπους καταγωγής τους, σε χωριά και κωμωπόλεις σε νησιά και σε κάμπους, σε βουνά και σε παραλίες, όσοι απομένουν στις πυκνοκατοικημένες πόλεις χαίρονται ψίχουλα από την παράδοση που χάνεται μέσα στο χάος της ύλης που ενταφιάζει χαρές και απολαύσεις, σώματα και ψυχές, κτίσματα και φύση.


Οι φωταγωγημένες εκκλησίες, η περιφορά του Επιταφίου, η Ανάσταση το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου και, στο τέλος, η Κυριακή του Πάσχα εξακολουθούν να θέλγουν. Γιορτάζονται υποτονικά από τους κατοίκους των πόλεων, ενώ στην Επαρχία τα ήθη, τα έθιμα και οι παραδόσεις της Μεγάλης Εβδομάδας και του Πάσχα διατηρούνται. Συντηρούνται με ενθουσιασμό από τους κατοίκους και τους επισκέπτες εκδρομείς που γεύονται λίγη χαρά και πνευματικότητα από το ευλογημένο παρελθόν, προσπαθώντας να πετάξουν από επάνω τους τις τοξίνες της άνοστης και ανούσιας καθημερινότητας.


Έχουμε ανάγκη να γαντζωθούμε από την Ανάσταση και το αναγεννητικό της μήνυμα. Να διώξουμε την απαισιοδοξία που εγκαταστάθηκε στις ψυχές μας, να ξεφύγουμε από τον δήθεν εκσυγχρονισμό και τις υλιστικές στείρες μονομανίες των ηγετών μας.


Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος εκτός από εκείνη που μας δείχνει η Θυσία και η Ανάσταση του Χριστού. Του Χριστού των παραδόσεων και των πατέρων μας, της Ανάστασης και του αδιάκοπου αγώνα για τον οριστικό θρίαμβο της Αγάπης, της Ειρήνης, της Αλληλεγγύης, της Δικαιοσύνης και της Χαράς.