Κι αν κάτι θες να ξέρεις για μένα, κράτα τουτο : ποτέ δεν το βαλα στα πόδια..

Και αν θες να μάθεις λοιπόν, ρώτα με!

Ρώτα για μένα.. για το ποια είμαι! Πώς μεγάλωσα και πού!

Γιατί κλαίω όταν πονάω και τι κάνω όταν μένω μόνη.

Πώς αντιδρώ όταν αδικούμαι και που ταξιδεύω όταν πνίγομαι στις σκέψεις.

Δεν είμαι όπως βλέπεις κούκλα σε βιτρίνα, άνθρωπος είμαι και εγώ, με ελαττώματα και ευαισθησίες.

Εμπιστεύτηκα και προδόθηκα ταυτόχρονα ,όπως όλοι! Αδίκησα και με αδίκησαν την ίδια ακριβώς στιγμή. Φίλησα χείλη που ήταν ματωμένα και προσποιήθηκα την αθώα ενώ όλες οι κατηγορίες ήταν εναντίον μου!

Απάτησα και εγώ όπως έκαναν αυτοί σε μένα , πληρώνοντας στα ίσα με το ίδιο νόμισμα. Ξέφυγα. Προσπέρασα τον εαυτό μου αφήνοντάς τον μόνο να παλεύει για μια θέση που δε θα ερχόταν ποτέ, αλλά δε τα παράτησα στιγμή. Όλα γύρω μου μπορεί να γκρεμιζόταν και εγώ έβρισκα τον τρόπο να τα χτίζω από την αρχή πιστεύοντας ότι αυτή η μάχη δε θα τελειώσει ποτέ.

Δε μου άρεσε να βάζω τελεία σε κάτι δύσκολο που συνέβαινε ,γιατί ήξερα ότι κάπου παρακάτω το τέλος θα έρθει από μόνο του.

Άνθρωποι είμαστε σκεφτόμουν, έχουμε την επιλογή να κάνουμε λάθη, να ζούμε στιγμές που αξίζουν έστω και για λίγο και να μπορούμε να δραπετεύουμε σε μια δύσκολη στιγμή.

Όλα στο πρόγραμμα είναι έλεγα.. ο πόνος, η θλίψη, η χαρά, το γέλιο, η ρόδα που γυρίζει.

Ακόμα και αυτό που γράφω, που λέω και που εννοώ, συνέχεια όλων αυτών είναι.

Ποτέ μου όμως δε το ‘βαλα στα πόδια, ούτε παράτησα τα όπλα στη μέση του πολέμου ακόμα και όταν όλα μέσα μου είχαν μείνει νεκρά. Πάντα είχα μια κρυφή ελπίδα που φώναζε αντέχεις και γω συνέχιζα να περπατάω αγκαλιά με τη ζωή κάνοντας τη τα χατίρια.

Γι’ αυτό αν με ρωτάς σου απαντάω! Είναι μικρή η ζωή και όμορφη, αρκεί να μάθουμε να βαδίζουμε μαζί της.

Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα

Πηγή : .loveletters.gr