Πόσο φως κρύβεις μέσα σου για να σβήσεις τα δικά μου σκοτάδια;

Δεν ξέρω τελικά τι θέλουν οι άνθρωποι. Δεν μπορώ να καταλάβω, μετά από τόσα χρόνια αναζήτησης αν υπάρχει κάτι που μπορεί να γεμίσει τη ψυχή τους.
Θυμάμαι πριν χρόνια, όταν η ζωή φαινόταν πιο απλή, όταν ξεκίνησα κι εγώ να γράφω το δικό μου βιβλίο, όλα γύρω μου έμοιαζαν φωτεινά.
Κι έτσι άρχισα να δίνω σιγά σιγά κομμάτια τού εαυτού μου, να μοιράζω λίγο λίγο την αγάπη μου, τις ελπίδες μου, να εμπιστεύομαι.

Γνώρισα λογής λογής ανθρώπους. Πλούσιους, φτωχούς, επιτυχημένους, αγωνιστές, μορφωμένους και όχι. Και τελικά συμπερανα πως η ανθρώπινη φύση τις πιο πολλές φορές είναι αδίστακτη και αχόρταγη. Το μόνο που μου έχει μείνει να θυμάμαι είναι λόγια και χέρια απλωμένα για να σου πάρουν ότι είναι δυνατόν, υλικά και συναισθηματικά.

Οι λίγες εξαιρέσεις δεν είναι αρκετές για να καλύψουν τόσες απογοητεύσεις.
Επένδυσα, αποκαλύφθηκα, ξεγυμνώθηκα. Περίμενα μια ανταπόκριση, μια ανταπόδοση και λάμβανα στο τέλος ένα απόλυτο κενό. Κι αν ψάχνω τώρα το γιατί, είναι επειδή μεγαλώνοντας οι αποφάσεις αλλάζουν. Οι προτεραιότητες διαμορφώνονται σύμφωνα με τα βιώματα που έχει ο καθένας μας.
Δεν ξέρω αν είναι η εποχή μας που άλλαξε τα θέλω.

Δεν ξέρω γιατί υπάρχει μια πείνα στα μάτια των ανθρώπων, που με φοβίζει. Φιλίες, σχέσεις και τελικά μοναξιά. Μοναξιά και απομάκρυνση. Απομάκρυνση από όλα όσα πίστευα πως μπορεί να ζήσω και να με κάνουν να ελπίζω στην ανθρώπινη ζεστασιά, στο κοινό μέλλον, στα χρωματιστά όνειρα.

Κι εσύ τώρα μου ζητάς να ανοίξω τη διπλοκλειδωμένη ψυχή μου για να δεις τι κρύβω. Για να γνωρίσεις, λες, τις αλήθειες μου και να μου ζεστάνεις όλες τις παγωμένες στιγμές. Να σβήσεις τις αναμνήσεις που με ξυπνάνε τη νύχτα και να μου δώσεις νέες εικόνες, νέα όνειρα.

Θα σε ρωτήσω όμως κάτι. Πόσο δυνατός μπορείς να είσαι για να κρατήσεις στους ώμους σου μια καρδιά που κουράγιο δεν έχει πια να προσπαθήσει; Πόσο φως κρύβεις μέσα σου για να σβήσεις τα δικά μου σκοτάδια;

Δεν ξέρω πως θα προχωρήσω, πως θα γίνω ξανά ο εαυτός μου για να δώσω, ξέρω όμως πως άλλη μια φορά αρχίζω να σκέφτομαι το αύριο διαφορετικό και με τόνους ελπίδας. Ίσως αυτή τη φορά, η μοίρα θα μου δώσει πίσω τα χρωστούμενα. Άλλωστε είναι νωρίς για να ξέρω και αργά για να κάνω πίσω. Η ζωή ξέρει…

Γράφει η Λιάνα



Πηγή :.loveletters.gr