Ήρθες και με καταδίκασες να μείνω ερωτευμένη, σε μια ζωή χωρίς έρωτα.

Κι είπα να μην ξαναγράψω για σένα.
Και να που επιστρέφω σαν το δολοφόνο στον τόπο του εγκλήματος.
Ένα άτυπο έγκλημα που η ανάμνησή του επανέρχεται κάθε φορά που κάποιος αρσενικός προσπαθήσει να έρθει κοντύτερα μου και βρίσκει διπλομανταλωμενες πόρτες με χαμένα τα κλειδιά που τις ξεκλειδώνουν κι αναρωτιέται όλο απορία τι σόι γυναίκα τελοσπαντων είμαι εγώ…
Κι εγώ χαμογελώ με νόημα.
Κι απομακρύνομαι.

Άλλωστε ποιος μπορεί να καταλάβει αυτό που εξαιτιας σου εγινα; Κι αντε και το κατάλαβε και γουστάρει και θέλει να το παλέψει. Θα αντέξει να τα βάλει με την πανοπλία μου με τα τείχη από αμφιβολίες και άδικες συγκρίσεις μου μαζί σου; Κάθε φορά εσύ μπροστά μου σε όλο σου το μεγαλείο και σε κάθε προσπάθεια να ξεκινήσω κάτι άλλο. Δικό μου…

Ορίστε καμαρωσε με. Τα χω κλειδώσει όλα έχω ξεχάσει να χαλαρώνω, να χαίρομαι, να αφήνομαι. Όλα μου φαίνονται ανούσια, όλοι στερούνται μυαλού, σπίθας κι αγάπης για την αλήθεια της ζωής. Και απορριπτονται με συνοπτικές διαδικασίες. Τους λείπει αυτή η αλήθεια που εσύ μου έδειξες. Με μιαν αγαπη αλλόκοτη, τόσο εγκεφαλική τόσο σχεδόν πλατωνικη, τόσο μεγάλη χωρίς προϋποθέσεις και προδιαγραφές, χωρίς τριβή σε μια άδικα νοσηρή πραγματικότητα.

Όταν ήρθες τα σάρωσες όλα, με τον τρόπο σου εγκατασταθηκες σαν το ιδανικό μου μέσα μου και έμεινες εκεί στον πυρήνα της ύπαρξης μου. Δεν εκθρονιστηκες ποτέ. Δεν πρόλαβες, δεν σε αφήσες. Δεν έγινες ποτέ συνήθεια, ούτε καν κομμάτι του κάθε μέρα μου.
Ήρθες και με καταδίκασες σε μια ζωή χωρίς έρωτα.

Γιατί δεν είμαστε μαζί και κανένας δεν ειναι σαν Εσένα. Δεν σε φτάνει ούτε στο μπόι ούτε στη στόφα του Άνδρα που εγώ είδα στο φερσιμο και τη στάση σου απέναντι στα πρέπει και στα είναι σου.
Το μοναδικό σου καλούπι δεν κυκλοφορεί σε κανένα αντίτυπο!
Όχι δεν θέλω αντίγραφό σου. Εσένα ήθελα σαν τρελή από τότε που συνειδητοποιησα τι γυναίκα είμαι, ομολογουμένως αρκετά αργά για τα χρόνια που κουβαλάω.

Εσύ όμως δεν είσαι μαζί μου δεν είσαι πουθενά. Ώρες-ώρες αναρωτιέμαι αν είσαι δημιούργημα της φαντασίας μου, αυτής που ονειρεύεται σαν τα αφελή κοριτσοπουλα το αρσενικό παλιάς κοπής που μπορεί να την κάνει να είναι ολόκληρωτικα δική του όπως σε κάποιες παλιές ταινίες. Εκείνο το απόλυτο μαζί που μόλις συνέρχομαι και συνειδητοποιω που βρίσκομαι χαμογελώ πάλι πικρά…
Και κλείνω το “φως”.
Και την πόρτα της καρδιάς μου.
Για άλλη μια φορά…

Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου

Πηγή : loveletters.gr