Να με στηρίζεις, τώρα που το έχω ανάγκη..

Nα με στηρίζεις!

Να με στηρίζεις τώρα που το ‘χω ανάγκη.

Να με κρατάς απ’ το χέρι σαν το μικρό παιδί.

Να μ’ αγκαλιάζεις για να αναπαύομαι.

Να υπομένεις τους θυμούς μου. Μην αντιδράς σ’ αυτούς, κρύβουν τον πόνο μέχρι να φύγουν.

Να με ακούς κι ας νιώθεις κουρασμένος.

Να με θωρείς από κοντά κι ας με αισθάνεσαι μακριά σου.

Μου λείπει ο εαυτός μου! Έχασα ένα κομμάτι του και θρηνώ γι’ αυτό!

Ασε με λίγο μόνη μου, είναι η ώρα της απομόνωσης! Σ’ αυτή αναδιοργανώνομαι, εκεί ξαναβρίσκω δυνάμεις.

Εσύ να με στηρίζεις, έτσι διακριτικά και για όσο χρειάζεται, μέχρι να ξαναβγάλει η ψυχή φτερά!

Τώρα είναι η ώρα της αποδοχής και έχει κόπο αυτό! Να ξεριζώσεις το θέλημα! Να μεταμορφώσεις την απώλεια της επιθυμίας σε αποδοχή.

Να με στηρίζεις.

Τόσο όσο χρειάζομαι… να’ ναι λεπτό και μαλακό το χέρι σου όταν με κρατάς… όπως λεπτό είναι το σχοινάκι που βαστάζει το μικρό δεντράκι για να πάρει τα πάνω του.

Μη το σφίξεις πολύ, στην ελευθερία γεννιέται κι εκεί έχει μάθει να υπάρχει!

Χρειάζεται μόνο λίγο χρόνο για να στερεωθεί.

Γιατί μόλις δυναμώσω, όταν αποδεχτώ αυτό που συμβαίνει.

Με ένα σου τράβηγμα να λύσεις το σχοινάκι.

Για να στηριχτώ και πάλι στα πόδια μου, για να αγαπήσω ακόμα περισσότερο τον εαυτό μου… για εκείνο που δεν ήρθε και είναι τόσο μα τόσο δικό μου!

Να με στηρίζεις!

Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου

Πηγή : .loveletters.gr