Ακόμα Θυμάμαι - 20 Ιουλίου 1974

Θυμάμαι το τελευταίο βράδυ, που ο ήλιος έδυσε για πάντα

θυμάμαι ακόμα εκείνη την αυγή, που ο ήλιος δεν ανέτειλε ποτέ.

Ήταν 20 του Ιούλη και η ιστορία άλλαζε τροπή

ήρθε ο «Αττίλας» και κατέκτησε γη κυπριακή

ένας επίλογος γραφόταν με αίμα στην πονεμένη γη.

Ήρωες όσοι πολέμησαν τον τόπο μας να προστατέψουν

αθάνατοι χίλιες φορές να είναι εκεί πέρα

χαραγμένα στης ψυχής μας τα απομεινάρια τα ονόματά τους.

Κάθε μάνα έχει ένα καημό κάθε κόρη μια ορφάνια

γυναίκες πονεμένες απροστάτευτες, γυναίκες βασανισμένες,

κορίτσια, έφηβες, νέες, γριές όλες τον θρήνο έχουν συντροφιά.

Παλικάρια και άντρες την πόρτα του πικροχάροντα διαβαίνουν

και μένουν τα κορίτσια με τον θάνατο να συζητούν

κάθε μάνα έχει ένα καημό, κάθε χωράφι έχει πάνω αίμα ηρωικό.

Εκδιωγμένοι όλοι από τα ίδια μας τα σπίτια

πρόσφυγες στη δική μας γη γινήκαμε,

την οιμωγή παντού την σπείραμε.

Ακόμα όταν περνώ εκείνα τα ηρωικά τα μέρη

βλέπω με τα μάτια της ψυχής νωπό το αίμα χάμω

ακόμα οι φωνές ,τα κλάματα και τα μοιρολόγια την περιοχή κυριαρχούν.

Σαν κεραυνός με τις φωτιές ερήμωσαν τα χωριά μας,

ύστερα ήρθε η σιωπή να διαδεχθεί τα πάντα.

Και κάθε που ξημερώνει 20 του Ιούλη,

ο πόνος γράφει φαύλους κύκλους.

    

Γράφει η Μαριεντίνα Κοντσέ

Πηγή : enfo.gr