Κάθε πληγή είναι παράσημο ανδρείας της μάχης που έδωσες

Ζεστός καφές στο τραπέζι, σόμπα παραδίπλα κι η φωνή του Παπακωνσταντίνου να χουχουλιάζει το χειμωνιάτικο απόγευμα.

«Στον απολογισμό μας σπάσαν κάτι χρόνια, τι κρίμα ήταν γυάλινα, δεν ήταν αιώνια»…

Αλλαγή. Μια λέξη που φοβόμαστε και δε θέλουμε ν̓ ακουμπήσουμε ούτε για πλάκα.

Αλλαγή, όχι με την έννοια του ξεβολέματος ή μιας πάγιας κατάστασης, όσο με την εκδοχή της ατομικής μας αναδιαμόρφωσης.

Φόβος απέναντι στο ενδεχόμενο να σταθούμε μια μέρα μπροστά στον καθρέφτη και να μη βρούμε τίποτα γνώριμο πίσω από τις ρωγμές, τη σκληράδα και την τραχύτητα του ειδώλου που αντικρίζουμε.

Αλλάζει ο άνθρωπος, μη γελιόμαστε.

Καμιά φορά απότομα.

Καμιά φορά κι άσχημα.

Η ζωή έχει την τάση να φέρεται κυκλοθυμικάˑ άλλοτε σαν καλή κι υποστηρικτική σύζυγος κι άλλοτε σαν εξαγριωμένος νταβατζής που δεν έβγαλε την ημερήσια ταρίφα.

Οι καρέκλες των ψυχολόγων γεμίζουν πολύωρα, γιατί εμείς οι ίδιοι αρνούμαστε να δεχτούμε, ν̓ αγκαλιάσουμε και κατ̓ επέκταση ν̓ αγαπήσουμε την νέα μας εκδοχή. Βελτιωμένη, κουτσή, φοβική, καχύποπτη, όποια κι αν αυτή είναι.

Επιμένουμε να ρίχνουμε νοσταλγικές ματιές στο παρελθόν, στη ροζ εποχή της ολότητας ή του μαρκαδόρου -όπως μου αρέσει να λέω- που το πιο επίπονο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί, ήταν να μας κλέψουν το αγαπημένο μας χρώμα μπογιάς στα καλλιτεχνικά.

Εγκλωβισμένοι σ̓ αυτή την ανάμνηση, τείνουμε να ψειρίζουμε καθετί διαφορετικό που βλέπουμε πάνω μας, να μεμψιμοιρούμε πως «δεν ήμουν έτσι» και να σφίγγουμε γύρω από τον λαιμό μας τη θηλιά της αυτολύπησης και της αυτοτιμωρίας.

Κλεινόμαστε σ̓ ένα κουτί φόβου κι αφηνόμαστε να μεγαλώνουμε άγρια και θηριώδη, όπως κάθε πλάσμα που ζει στο σκοτάδι και στη μοναξιά.

Ρίχνουμε απανωτές κλωτσιές στην ευτυχία μας, μέχρι που φτάνουμε στο τέλος. Μέχρι που βλέπουμε πως τελικά πέρασαν τα χρόνια άδεια και πως για μια αποδοχή, χάσαμε όλο το ταξίδι.

Ο άνθρωπος που θα είσαι αύριο, δε θα είναι ο ίδιος με τον άνθρωπο που είσαι σήμερα. Δε θα είναι ίδιος ούτε με τον άνθρωπο που ξύπνησες κι αντίκρισες χτες. Όποιος κι αν είσαι, όποιος κι αν γίνεις, θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να σε αποδέχεσαι, να σε εκτιμάς και να σ̓ εμπιστεύεσαι, φροντίζοντας μέσα σ̓ αυτή την αλλαγή να μαθαίνεις και να γίνεσαι καλύτερος.

Είναι εύκολο να μετατρέπεσαι σε αρνητικό πόλο, ν̓ αφήνεις να σε καταπίνει το βαρύ, ίσως, παρελθόν και να γίνεσαι μίζερος. Να χάνεις το κουράγιο, την αισιοδοξία σου και να θέλεις να κρυφτείς απ̓ τον κόσμο, σαν μικρό παιδί κάτω από τα σκεπάσματα.

Πονάνε τα σημάδια στις αλλαγές του καιρού, ποιος μπορεί να πει το αντίθετο;

Κάθε πληγή, όμως, εκτός από υπενθύμιση μιας δυσάρεστης στιγμής που θες να ξεχάσεις, είναι κι ένα παράσημο ανδρείας σ’ έναν πόλεμο που, ανεξάρτητα αν κέρδισες ή έχασες, σε βρήκε στο τέλος του όρθιο.

Σκέψου, πως κάθε σου χαρακιά αποτελεί ένα μικρό βιβλίο σοφίας. Μια αφορμή για να σκαλίσεις λίγο πιο βαθιά μέσα σου, ανταλλάσσοντας μια φιλική χειραψία γνωριμίας με τον άγνωστο, μέχρι πρότινος, εαυτό σου.

Αν δεν ήταν τα σημάδια σου, θα είχες μείνει στάσιμος μέσα στο προστατευτικό περίβλημα της παιδικής σου αφέλειας. Θα ήσουν, ίσως, κι αρκετά ρηχός ως άνθρωπος, καθώς θα ακουμπούσες μόνο την επιφάνεια του νερού, χωρίς να μάθεις ποτέ τι κρύβει ένας βυθός στα πιο σκοτεινά και δυσπρόσιτα μέρη του.

Ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος, όπως άγγελος δεν είσαι κι εσύ. Κι αν σε βοήθησε κάπου η ιστορία που γράφεις κάθε μέρα στη σελίδα της εκάστοτε νέας αυγής, είναι που έμαθες τη σκοτεινή σου πλευρά. Που την άγγιξες, την αγκάλιασες, την άφησες να σε καταπιεί και στο τέλος αποφάσισες πως δε σου κάνει. Γιατί εν τέλει, ήθελες να είσαι κάτι καλύτερο από ένα φάντασμα που ζητά εκδίκηση κι αστείρευτα δάκρυα.

Αντί, λοιπόν, να κάνεις βήματα τρέχοντας προς τα πίσω, πάρε ανάσα και φύγε μπροστά.

Αυτά που βίωσες δεν μπορούν ν’ αλλάξουν, αλλά μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις σαν οδηγούς που θα κάνουν εσένα μια αναβαθμισμένη έκδοση. Ένα σοφό άνθρωπο που θα λειτουργήσει σαν φάρος ελπίδας για κάποιους άλλους. Που θα μπορέσει να λάμψει μέσα στις κουτσουρεμένες πλευρές του και θα δείξει πως οι καταιγίδες δεν εμποδίζουν ένα λουλούδι ν’ ανθήσει.

Μην αφήνεις τον χρόνο να περνάει, μη φοβάσαι να συμφιλιωθείς με το είδωλο του καθρέφτη.

Σ’ έναν κόσμο ραγισμένων αρτιοτήτων, γίνε αυτός που αν και σμπαραλιασμένος, εξακολουθείς να νιώθεις και να προχωράς ως ολόκληρος.

Γράφει η Έλενα Φλώρου

Πηγή : ilov.gr