Κανείς δε θα με εμποδίσει να φτιάξω τον δικό μου παράδεισο

Είναι κάτι βράδια, που αν η ψυχή σου είχε φωνή θα ούρλιαζε. Κάτι βράδια που δεν παλεύεται ο πόνος. Κάτι βράδια, που οι σκιές παίρνουν μορφή και θες να σηκωθείς να ρίξεις χαστούκια. Ναι, ρε, χαστούκια για να στανιάρουν κάποιοι.

Κάποιοι, που νομίζουν ότι θα μπουν στη ζωή σου για να ικανοποιήσουν τον εγωισμό τους. Κάποιοι, που δεν σέβονται τον κόπο που έκανες, για να φτιάξεις από την αρχή μια ζωή μέσα από συντρίμμια. Μια ζωή, που κάθε λιθαράκι που έβαζες ήταν καμωμένο από δάκρυ. Μια ζωή, που κατάφερες να χτίσεις από την αρχή. Και νομίζουν αυτοί οι κάποιοι ότι θα έρθουν και θα την κάνουν μπουρδέλο.

Άσε, φίλε, η ζωή μου έγινε μπουρέλο κάποτε και πάλεψα γιατί το ήθελα και την έφτιαξα πάλι από την αρχή. Κι αν εσύ νομίζεις ότι θα με καταστρέψεις, γελιέσαι. Γιατί όποιον κάνει το λάθος και θελήσει να χαλάσει αυτό που έφτιαξα, τον τελειώνω. Θα σέβεσαι τον κόπο μου, φιλαράκι. Θα σέβεσαι ότι βγήκα από την κόλαση άθικτη και δεν επιτρέπω σε κανέναν να με σύρει μαζί του στην δική του κόλαση. Αν θες παράδεισο, ναι, θα είμαι μαζί σου, να τον φτιάξουμε μαζί και να μπούμε μέσα. Αλλά στην κόλαση, φίλε, δεν ξαναγυρίζω…. Κάηκα, τσουρουφλίστηκα κι ακόμα έχω σημάδια.

Μεγάλωσα πια και θέλω έναν παράδεισο. Αυτό μου αξίζει κι αυτό θα κυνηγάω. Τον παράδεισο μου, που θα χωράει μέσα ανθρώπους που σέβονται, ανθρώπους που εκτιμούν, ανθρώπους που αγαπούν. Μόνο αυτό… Αν ο δρόμος σου οδεύει προς την κόλαση, περπάτα τον μόνος. Εγώ πήγα και γύρισα σημαδεμένη. Ακόμα θυμάμαι…

Αλλά δεν θα με εμποδίσει κανείς να φτιάξω τον παράδεισό μου. Κανείς δεν θα σταθεί εμπόδιο στο γέλιο μου και στην χαρά μου. Κανείς δεν θα μου στερήσει τα όνειρα μου. Κανείς δεν θα μου πει “δεν μπορείς”. Κανείς δεν θα με κάνει να νιώσω ενοχή που ακόμα ονειρεύομαι, που ακόμα πιστεύω, που ακόμα ελπίζω, που ακόμα ψάχνω τον παράδεισο μου.

Κανείς, με ακούς; Κανείς!

Γράφει η Λία Ευαγγελίδου

Πηγή : loveletters.gr