Άλλη μια φορά, η τελευταία φορά, ξανά..

Μια βροχή ήσουν και περίμενα να μου χαρίσεις το ουράνιο τόξο, μα εσύ συνέχιζες να μου χαρίζεις τη βροχή.

Τα δάκρυά μου δεν ήθελες να βλέπεις, αυτά που γινόντουσαν ένα με τη βροχή σου.

Μόνο έτσι μπορούσαμε εμείς οι δυο να γίνουμε ένα, και τώρα σταμάτησες να βρέχεις, και τώρα σταμάτησα να δακρύζω.

Στέρεψα και στέρεψες, και το ουράνιο τόξο δεν είχε θέση στη ζωή μας.

Αλλού εσύ κι αλλού εγώ.

Σε ένα αλλού που δεν ξέρω γιατί το επιλέξαμε.

Σε ένα αλλού άγνωστο, που κρύβουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Μια λιακάδα, για μια στιγμή και μετά κενό.

Και μετά πάλι φίλοι.

Φίλοι!

Αλήθεια, εμείς τελικά τι είμαστε;

Φίλοι; Εραστές; Δεν έχω να σου δώσω καμία απάντηση.

Εγώ γυρίζω στη ζωή μου, εσύ στη δική σου και κάπου στην πορεία συναντιόμαστε.

Και κάθε φορά, λέμε ότι είναι η τελευταία φορά.

Και κάθε φορά, γυρίζουμε στην αρχή.

Και πόσες θα κλωθογυρίζουμε;

Πόσες υποσχέσεις θα δίνουμε για το τέλος;

Πόσες φορές θα αθετήσουμε αυτές τις υποσχέσεις μας;

Είπαμε, φίλοι!

Φίλοι λοιπόν.

Φίλοι με προνόμια, έτσι το λένε τώρα.

Και πώς θα με συστήσεις σε εκείνη; Και πώς θα σε συστήσω σε εκείνον;

Μύλος κι εμείς Δον Κιχώτες στο ωραίο μας παραμύθι.

Και στα δύσκολα, είσαι εκεί. Και στα δύσκολα, είμαι εκεί.

Τι μας δένει άραγε;

Ίσως και να μάθουμε, ίσως και να μην μάθουμε. Ποιος ξέρει;

Δεν θέλουμε; Δεν αντέχουμε; Δεν μας νοιάζει; Δεν το σκεφτήκαμε ποτέ;

Τρομάζει η αλήθεια και πονάει κι εμείς τελικά, δεν είμαστε τόσο δυνατοί όσο πιστεύουμε.

Θέλουμε αυτό το “τόσο όσο” που μας κάνει να νιώθουμε καλά, αλλά μέχει εκεί.

Το δικό μας παρακάτω, είναι κινούμενη άμμος.

Συνείδηση; Τύψεις; Δύσκολα μας βάζω.

Δίψα; Έρωτας; Πάθος;

Άνευ όρων παράδοση, χημεία!

Ναι, αυτό το απόλυτο σμίξιμο των κορμιών μας.

Απομάκρυνση;

Για λίγο και μετά πάλι σε αυτό το νοσηρό “μαζί”.

Δεν ξέρω τι νιώθω, δεν ξέρω τι νιώθεις.

Στιγμές, ναι, αυτό!

Στιγμές γεμίζουμε, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.

Μα δεν πονάμε όταν φεύγουμε, μα δεν μας λείπουμε όταν φεύγουμε, γιατί ξέρουμε ότι πάλι εδώ γυρίζουμε.

Ένα γύρω γύρω όλοι, αλλά για πόσο ακόμα;

Θα φύγουμε μια μέρα και ξέρεις τι θα μείνει;

Μια αλήθεια κρυμμένη, μόνη, πάνω σε ένα γύρω γύρω όλοι.

Μια αλήθεια που όταν την νιώσουμε, θα είναι αργά και για τους δυο.

Μια αληθεια που την ξέρουμε αλλά δεν τολμάμε να την ξεστομίσουμε.

Η δική μας αλήθεια.

Γράφει η Θέμις Κυριακάκη

Πηγή : .loveletters.gr