Ο έρωτας συγχωρεί, μα δεν ξεχνάει..

Αν δεν μπορείς να μου χαρίσεις μια ακτίνα του Ήλιου

Αν δεν μπορείς να σβήσεις όλα τα φώτα, για να έχει φως

Αν δεν μπορείς να μου χαρίσεις μία Ανατολή σε μικρό κουτάκι

Αν δεν μπορείς να μου δώσεις την αλμύρα από ένα δάκρυ διψασμένη να πιω

Αν δεν μπορείς να μ ‘αγγίξεις, σαν ρεύμα ηλεκτρικό, δίχως να θέλω να αμυνθω

Αν τα σκοτάδια μου σε φως δεν μετατρέπεις, με ένα νεύμα των ματιών

Αν δεν μιλάς με την σιωπή μου, σαν ταινία σε έργο βουβό

Αν τα μάτια μου δεν μπορείς να διαβάσεις, όταν τα κλείνω ερμητικά

Αν δεν μπορείς του κορμιού μου να γίνεις η φυλακή και να θέλω να χάσεις τα κλειδιά

Αν δεν μπορείς στα μονοπάτια του έρωτα μαζί μου να δραπετεύσεις, χωρίς γυρισμό

Αν δεν μπορείς εξάρτηση να γίνεις, ναρκωτικό σκληρό

Αν την τέχνη να μετατρέψεις τον πόθο σε ηδονή δεν γνωρίζεις

Αν την βροχή να μαζέψεις μία μία σταγόνα, για να λουσεις τα μαλλιά μου, δεν μπορεις να συγκέντρωσεις

Αν δεν προτάξεις να με καθορίσεις μοναδικά, όπως η θάλασσα τον ουρανό

Αν δεν καταφέρεις ταξίδια να μου χαράξεις, χωρίς προορισμό ή γυρισμό

Τότε….

Να ξέρεις ήτανε λίγο!

Για σένα

Για μένα

Για τον έρωτα τον ίδιο.

Γιατί μωρό μου, στον έρωτα βήματα να κάνεις μόνο μπροστά.

Αλλιώς, άφησε τον και πήγαινε αλλού.

Ξέρει αυτός να ξεχνάει.

Μα δεν μπορεί να συγχωρεί!

Όταν τον έχεις αγγίξει με χέρια γυμνά, δεν μπορείς να του το πάρεις πίσω.

Ο έρωτας φωτιά και εμείς ξεροκλαδα στο πέρασμα του.

Αφιερωμένο.

Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη

Πηγή : loveletters.gr