Ζωή με το στανιό, δεν αξίζει! Νιώσε, πάθε, μάθε, ζήσε!

Το χεις πάρει χαμπάρι και συ η μόνο η δική μου η ζωή είναι έτσι; Ζωή με το στανιο. Όλα από λιγουλάκι. Σαν σε μόνιμη δίαιτα.

Λίγη χαρά σαν χλιαρό φαγητό.

Μαγκωμενα χαμογελα που βγαίνουν με το ζόρι ενίοτε για τους τύπους, για να κλεισουν στόματα για να πουλήσουν επιπλαστη ευδαιμονια.

Απατηλά “καλά είμαι” αναρτημένα ενίοτε με στοχευμενα σχόλια κιόλας στα δίκτυα για να πείσουμε ποιον να ξερα όταν τελικά ποναμε παντού μέσα μας.

Λίγες αγκαλιές φοβισμένες. Εδώ δεν αντέχουμε κάτι ώρες ρούχα πάνω μας θα απλώσουμε χέρια να κρατήσουμε έναν ΑΝΘΡΩΠΟ, μια ψυχή που απλά θέλει να πάρει από μας τους μόνιμα ταλαιπωρημενους;

Φόβος για το άγνωστο, φόβος για τον δίπλα φόβος για κάθε επόμενο σήμερα. Ζούμε το μαρτύριο της σταγόνας.

Ποτιζομαστε ζωή με το σταγονόμετρο με τσίχλα χιλιομασημενη την κριση. Μάθαμε έτσι και εθιστηκαμε θαρρείς ώστε απλά να επιβιώνουμε, να συντηρουμε φρενηρεις ρουτίνες με πρεπει και να βουλιαζουμε αποκαμωμένοι στους καναπέδες μετά από μια παλαβη καθημερινότητα οπου τελικά συνειδητοποιουμε ότι κυνηγάμε τις ουρές μας. Φροντίσαμε να παραδώσουμε αμαχητί τα κλειδιά της καλοζωιας μας.

Δεν τη δικαιούμαστε γιατί έτσι πιστέψαμε…

Κι όλο αυτό τελικά τι είναι;

Μια καθημερινοτητα ταφόπλακα στην ανεμελιά και τη χαρά.

Με τη γκρίνια για συμπλήρωμα.

Μήπως κάπως κάτι πρέπει να κάνουμε;. Εσύ με σένα πρώτα και μετά με τα γύρω σου τάχα μου θεριά. Μην ρωτήσεις τι ακριβώς. Η απάντηση ήδη υπάρχει μέσα σου φτάνει να κάτσεις λίγο ήσυχα και αφουγκραστεις εσένα με αγάπη.

Ναι με αυτή που την εκλιπαρεις κι εκβιαστικα ενίοτε από τους άλλους. Όλη μέσα σου είναι. Ανόθευτη κι αξοδευτη για να τη δώσεις απλόχερα στον εαυτό σου αρχικά και σε όποιον νιώσεις ότι μπορεί και θέλετε να περπάτησετε μαζί στο κατόπι.

Εκτός αν τελικά τίποτε εδώ πανω δεν αλλάζει, έχεις αφεθεί στη μοίρα σου, προσκυνάς τα γρανάζια σου και προσεύχεσαι για… τη μετά θάνατον ζωή!

Μόνο που κι αυτό που ήδη ζεις κάτι σαν θάνατος είναι καθώς η μόνη διαφορά της από αυτόν είναι η στον αυτόματο ανάσα σου. Κι εγώ μηχανή δεν θέλω να συνεχίσω να είμαι. Και αν και πιστεύω σε όλα αυτά τα πριν και τα μετά ετούτης εδώ της γυρας νομίζω ότι εμφανίστηκα εδώ, μαζί με εσένα που με διάβαζεις τώρα για να ζήσω!

Να νιώσω, να πάθω, να μάθω, να φτιάξω, να χαλάσω, να δοκιμάσω και να δοκιμαστώ, να μοιραστώ και κυρίως να αγαπήσω και να αγαπηθώ πολύυυυ. Πώς αλλιώς άλλωστε θα επιβεβαίωσω τ’ όνομά μου; Έλα πάμε παρέα κι άσε τη γκρίνια και τη μίζερια στην άκρη τους. Άκου προσεκτικά την αλήθεια Σου και ζήσε το κάθε 

σου σήμερα ως Συ παρόν!

Η ζωή δεν περίμενει κανένα κι αυτό εδώ τώρα είναι το δικό σου μοναδικό. Ζηστο σαν τέτοιο…

Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου

Πηγή : loveletters.gr