Στα μάτια της υπάρχεις πάντα εσύ…

Στάθηκε μετέωρη μπροστά στην θάλασσα, δεν ήξερε γιατί βρέθηκε εκεί. Ίσως της τον θύμιζε, γιατί δεν έφυγε ποτέ απ’ την ματιά της. Δεν μπόρεσε να ξεχωρίσει ως που φτάνει το βλέμμα της, που σταματάει, που να χαράξει όταν κοιτάει, που να αφήσει, που να αγγίξει, που να τελειώσει.

Πώς να σκοτώσει το βλέμμα της, μου λες; Πώς να σκοτώσει την ματιά που τόσο αγάπησε; Όταν με την ματιά του καταπίνει την μέρα και αφήνει την νύχτα να υποδεχθεί τ’ όνειρά της;

Αυτά που είσαι εκεί, δίπλα της και την αγγίζεις. Εκεί που σπαρταράει και θέση έχει πάρει η ανάσα που εκλιπαρεί, το αίμα που ακόμα βράζει στις φλέβες της. Και θέλει τόσα ακόμα να δει, να αγγίξει, να μυρίσει.

Ποτέ δεν έλειψες από τα μάτια της. Η ψυχή της πάντα κυοφορούσε την λαχτάρα της για σένα.

Κάθισα κάτω απ’ το ηλιοβασίλεμα να μοιράσω τα κόκκινα γιασεμιά στον άνεμο. Να μυρίσω τον ήλιο καθώς μπαίνει στην θάλασσα. Να πιω την ζεστασιά που θα μοιραστεί και μ’ αυτό το κορμί να σου μερέψω την μοναξιά. Ήθελα σήμερα να μαζέψω τα λουλούδια όλης της πλάσης και να τ’ απλώσω πάνω σου να μην φοβάσαι. Κι όταν θα απομένεις μόνος να παίρνεις την ψυχή μου να δροσίζεσαι.

Ήθελα απόψε να κατεβάσω το φεγγάρι να σε φιλήσει στα χείλη, να θυμηθείς πως είναι να φιλάνε οι φεγγαρόφωτες

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου

Πηγή : .loveletters.gr