Την φιλία, την μετράς στην σιωπή και στην παρουσία

Ξανά εδώ, στο γνωστό μέρος, σκοτεινό και απόμακρο όσο οι σκιές που με αγγίζουν, το ονομάζω σπίτι αλλά δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα παρακμιακό μπάρακι.

Ο καπνός έχει θολώσει την όραση μου, το ποτό έχει θολώσει το μυαλό μου και η σχέση μου , που πάλεψα μα δεν τα κατάφερα, την ψυχή μου.

Κάθεσαι απέναντι μου και με ακούς, σβήνεις το τσιγάρο που μόλις τελείωσες και ανάβεις καινούριο, μόλις κατάλαβες ότι είμαι στην άκρη του γκρεμού και σοβάρεψες.

Μέχρι τώρα με πείραζες γιατί έτσι κάνουν οι φίλοι, κατευνάζουν τους θεούς της βροχής με λόγια γλυκά, σε πειράζουν για να απαλύνουν τον πόνο, μα όλα έχουν αρχή και τέλος και εσύ το ξέρεις πολύ καλά. Πίνω και την τελευταία γουλιά από το ουίσκι μου και χτυπάω με δύναμη το ποτήρι στο τραπέζι, ξεφυσάω δυνατά και τα στήθια μου χτυπάνε σαν τρελά.

Με κοιτάς μα δεν λες τίποτα, με αφήνεις να ξεσπάσω και εγώ το κάνω με όλη μου την δύναμη, φωνάζω για όλα αυτά που με έπνιξαν και εσύ με ακούς. Ξαφνικά πετάω κάτω ότι βρίσκεται πάνω στο τραπέζι με ορμή, πληρώνω και φεύγω όσο πιο γρήγορα μπορώ, δεν μου έχει μείνει οξυγόνο για να ανασάνω και εσύ το καταλαβαίνεις. Τρέχεις πίσω μου μα έχω ήδη μπει στο αυτοκίνητο και φεύγω, δεν θα με προλάβεις και το ξέρεις, δεν θέλω να με προλάβεις.

Δεν σε νοιάζει γιατί ξέρεις τον προορισμό, εκεί, κάτω από την παλιά γέφυρα δίπλα στη θάλασσα, εκεί που είχαμε μοιραστεί αμέτρητες λύπες και χαρές, μαζί. Με βλέπεις πεσμένο στα γόνατα μπροστά από το αυτοκίνητο μου με τα φώτα ανοιχτά να με χτυπούν, μπροστά στη θάλασσα.

Είμαι νικημένος, η κούραση και η συνεχής πάλη με έχουν ρημάξει, οι αγώνες που έχω δώσει δεν με έχουν πληρώσει, αντίθετα τους έχω πληρώσει με βαρύ τίμημα. Πεσμένος στα γόνατα, με ανοιχτές τις παλάμες μου και το κεφάλι σκυμμένο προσεύχομαι, δεν μου έχει μείνει κάτι άλλο να κάνω, κλαίω και ρωτάω γιατί, μα δεν υπάρχει απάντηση και το ξέρω. Έρχεσαι απέναντι μου και τότε σηκώνω το κεφάλι μου, σε κοιτάω με δάκρυα στα μάτια μα δεν μιλάω, με κοιτάς μα τώρα ξέρεις.

Κάθεσαι μπροστά μου και συνεχίζεις να με κοιτάς, δεν χρειάζεται να σου πω τίποτα, διάβασες τα μάτια μου, διάβασες την σιωπή μου και τώρα ξέρεις. Απλώνεις το χέρι σου και με σηκώνεις, με πιάνεις από τους ώμους και εκείνη την ώρα μου λες πως ξέρεις τώρα πια. Φίλος είναι εκείνος που διαβάζει την σιωπή σου μου λες, μπορεί να είναι αργοπορημένη η ώρα που σου προσφέρω το χέρι μου, την βοήθεια μου και την ψυχή μου, άργησα να διαβάσω την σιωπή σου και σε αυτό κατηγορώ εμένα, μα αν δεν την δεχτείς και την πετάξεις σε αυτό θα κατηγορώ εσένα, μπορεί να είναι αργά και όλα να έχουν τελειώσει, μα η ελπίδα γεννιέται ξανά με την φιλία μας.

Δώσε μου την ευκαιρία να σου αποδείξω πως ο φίλος σου, ο σύμμαχος σου σε τούτη τη μαύρη ώρα είναι δίπλα σου, μου λες. Κλαίγοντας σου ζητάω βοήθεια, γιατί ξέρω πως εσύ, φίλε μου πολύτιμε, θα μου σταθείς σαν αδερφός τώρα, και πως η ελπίδα μπορεί να ζεί και μέσα στην πιο βαθιά άβυσσο, αρκεί να την ψάξεις και να στην δώσουν.

Γράφει ο Nick Murdoch



Πηγή : loveletters.gr