Για εκείνο το κορίτσι, με τις καταιγίδες στα μάτια και τις λιακάδες στην ψυχή..

Είναι ένα κορίτσι που δεν χαμογελάει εύκολα.

Δεν είναι δεδομένο το χαμόγελό της κι ούτε πάντα ανοιχτή η αγκαλιά της.

Έχει στα μάτια της καταιγίδες αλλά στην ψυχή της κουβαλάει λιακάδες.

Είναι εκείνο το κορίτσι που δεν ντύθηκε ποτέ με ροζ.

Δεν φόρεσε ποτέ το κουστούμι της πριγκίπισσας του παραμυθιού.

Το δικό της παραμύθι είχε ένα άλογο για να τρέχει ελεύθερη και γόνατα ματωμένα από τα παιχνίδια στις αλάνες με τα αγόρια.

Είναι εκείνο το κορίτσι που δεν ξέρει από νάζια, μα ξέρει από αγκαλιές.

Όχι τις εύκολες, όχι τις τυπικές, τις άλλες, τις αληθινές.

Εκείνες που κουμπώνουν κομμάτια της ψυχής.

Είναι ένα κορίτσι ατίθασο, ανεξάρτητο κι ελεύθερο κι έχει μόνο μια εξάρτηση.

Την πιο επικίνδυνη από όλες..

Την αγάπη.

Ξέρει να την δίνει απλόχερα.. ξέρει να την νιώθει αληθινά..

Δεν είναι τέλεια κι αλαβάστρινη..

Κουβαλάει σημάδια από τα μικράτα της..

Άλλα από ξεροκεφαλιά κι άλλα από την επιμονή της να δηλώνει πάντα παρόν όταν την καλεί η μοίρα.

Πεισματάρικο πλάσμα σου λέω. Ξεχωριστό και διαλεχτό.

Δεν την κερδίζεις εύκολα. Δεν την εξαγοράζεις με καμία τιμή.

Δεν πουλιέται, δεν τιμάται.

Δίνεται όταν το θελήσει, όταν το επιλέξει, όταν εκείνη ξέρει πως έχεις κερδίσει βήμα βήμα την θέση σου στη ζωή της.

Ξέρει να συγχωρεί, ξέρει να αγαπά, μα δεν ξέρει πόσο σπάνια είναι αυτή η ομορφιά της.

Κάποιος μου είπε “της αξίζει να γελάει αληθινά”.

Εγώ θα πω…πως στο τέλος του ουράνιου τόξου, υπάρχει πάντα ένας κρυμμένος θησαυρός.

Κι η διαδρομή θα είναι δύσκολη, αλλά στο τέλος αυτό το θησαυρό θα τον έχει κερδίσει.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Πηγή : loveletters.gr