Πολλά βατράχια Φιλάς ως τη σωστή επιλογή! (music video)

Sofia Drosou
Μια φορά κι έναν καιρό, όπως μας έμαθαν τα παραμύθια να λέμε, ήταν ένας πρίγκιπας. Καλοαναθρεμμένος, μα και λίγο κακομαθημένος. Δεν ήξερε ν᾽ αναγνωρίζει συναισθήματα και δεν υπολόγιζε παρά μόνο τα δικά του.

Είχε κάνει γνωριμίες με πολλές πριγκίπισσες που είχαν πέσει στον έρωτά του και του έκαναν όλα τα χατίρια. Εκείνος, όμως, δεν μπορούσε να δώσει έστω κι ένα κομματάκι της ψυχής του πουθενά.

Δεν καταλάβαινε, δεν ένιωθε, δεν έδινε, δεν έκανε κανένα χατίρι. Όπως αντιλαμβάνεστε, φοβόταν να ερωτευτεί. Δεν άντεχε στην ιδέα να είναι οι ανάγκες κάποιου άλλου πιο πάνω απ᾽ τις δικές του.

Μια μάγισσα, λοιπόν, απ᾽ αυτές τις καλές, τις διδακτικές, τον λυπήθηκε για την μιζέρια της καρδιάς του. Ανήκουστο! Δεν είχε ερωτευτεί ποτέ! Είχε πληγώσει πολλές πριγκίπισσες, χωρίς να μετρά τις δικές του πληγές.

Θέλοντας να του βάλει μυαλό και να τον βοηθήσει λιγάκι, τον μεταμόρφωσε σε βάτραχο. Με τον όρο πως μόνο αν φιλούσε μια «πριγκίπισσα» που θα την ερωτευόταν πραγματικά, τότε μόνο θα ξαναέβρισκε τη χαμένη του μορφή.

Γιατί η μάγισσα ήξερε πως μόνο μέσα απ᾽ τον έρωτα βρίσκουμε τον χαμένο μας εαυτό. Πολλοί το λένε «το άλλο μας μισό» ή την «αδελφή ψυχή» μας. Όπως και να λέγεται πάντως, ο έρωτας είναι δύναμη που μεταμορφώνει.

Ας δούμε, όμως, τη συνέχεια του παραμυθιού.

Άρχισε που λέτε, ο άσχημος -ομολογουμένως- κακοσχηματισμένος οπτικά, αμφίβιος πρίγκιπας, να ψάχνει επίδοξη πριγκίπισσα. Φεύγει απ᾽ τη λίμνη του γιατί εκεί μόνο βατραχίνες είχε.

Στάθηκε μπροστά σε μια αυλή όπου εκεί έπαιζαν και γελούσαν τρία όμορφα ζουμερά, νεαρά κορίτσια. Σκέφτηκε να τις εντυπωσιάσει. Έβγαλε έξω την τεράστια γλώσσα του να πιάσει μ᾽ επιδεξιότητα τις ενοχλητικές μύγες του κήπου.

Και ποια δε θα εντυπωσιαζόταν με τόοοοοοση μεγάλη γλώσσα;

Μόλις, όμως, εκείνες τον είδαν επί το έργον, αηδίασαν κι έφυγαν τρέχοντας. Χωρίς φιλί φυσικά. Έμαθε με τον κακό τρόπο πως η επίδειξη δεν πιάνει.

Λίγο πιο πέρα σ’ ένα πηγάδι, είδε μια όμορφη γυναίκα να παίρνει νερό. Τώρα θα έβαζε τα μεγάλα μέσα. Ξεκίνησε να της διηγείται την δακρύβρεχτη ιστορία του, σπαράζοντας, για να την κάνει να τον λυπηθεί και να τον φιλήσει.

Όντως στο τέλος αφού του είχε πει κι εκείνη τα προβλήματά της, τον αγκάλιασε και τον φίλησε στο μέτωπο, όπως φιλούν οι μάνες τα παιδιά τους.

Πουθενά η μεταμόρφωση. Καμιά αλλαγή. Είχε μάθει, όμως, ν᾽ ακούει τις ενδιαφέρουσες ιστορίες των άλλων.

Χωρίς να χάσει το κουράγιο του, συνέχισε το ταξίδι του. Είχε κάποτε ακούσει για εκείνα τα μαγαζιά με τις πολλές γυναίκες που δεν ήταν και πολύ πριγκίπισσες βέβαια. Εκεί σίγουρα θα έβρισκε μια που θα τον φιλούσε. Στην τελική θα την εξαγόραζε.

Μπήκε μέσα έδωσε την χρυσή κορώνα του και συναναστράφηκε με πολλές. Τον φίλησαν αρκετές. Καμιά δεν κατάφερε να τον ξανακάνει πρίγκιπα. Καμιά δεν είδε στα μάτια του τ᾽ αληθινό πρόσωπο της ψυχής του, γιατί απλούστατα όλες είχαν τα μάτια κλειστά μπροστά στο σίχαμα που είχαν να αντιμετωπίσουν.

Τον φιλούσαν με τσαλίμια και ψευτιές για την αξία της κορώνας που είχε δώσει. Μάταιος κόπος για τον πρίγκιπα. Τουλάχιστον είχε μάθει πολλά απ᾽ τα μυστικά της σωματικής απόλαυσης μιας γυναίκας.

Με απαξίωση στο βλέμμα, τριγύριζε σκεπτόμενος πως καμιά τους δεν είναι ικανή. Γι’ αυτό δεν ερωτευόταν ποτέ ˙ καμιά δεν το αξίζει.

«Μα επιτέλους! Ποια έχει αυτό τ᾽ απελευθερωτικό φιλί; Μήπως τελικά δεν υπάρχει; Μήπως είμαι στ’ αλήθεια ένας βάτραχος;

Ουφ! Κουραστικό πράγμα η αναζήτηση, δεν τη θέλω και δε μου χρειάζεται» είπε νευριασμένος, «θα είμαι για πάντα ένας βάτραχος!»

Ήταν αυτό το μαγικό σημείο όπου, αποδεχόμενος όλες τις ασχήμιες του και τα τρωτά σημεία του εαυτού του, όλα πλέον φαίνονταν απλά χωρίς δηθενιές.

Γύρισε στη λίμνη όπου και ανήκε. Επιστρέφοντας άκουσε φωνές και ξεσπάσματα! Είδε μια βατραχίνα, όμορφη, αλλά πολύ φοβισμένη, να απειλείται απ᾽ το ύπουλο νερόφιδο της λίμνης. Πήδηξε πάνω του με δύναμη πρωτόγνωρη και του έβγαλε τα μάτια.

Την άρπαξε στην αγκαλιά του και την προστάτευσε απ᾽ τον κίνδυνο χωρίς να ξέρει το γιατί. Εκείνη τότε τον κοίταξε βαθιά στα μάτια με ευγνωμοσύνη, κράτησε τα μάγουλά του μέσα στα χέρια της και του είπε «ευχαριστώ»!

Ο βάτραχος εκτοξεύτηκε στα ουράνια απ᾽ την αδρεναλίνη της στιγμής και την φίλησε. Παθιασμένα. Όπως φιλούν οι εραστές που γνωρίζονται από χρόνια. Μεταμορφώθηκαν και οι δύο.

Ε, ναι! Αυτό είναι έρωτας σωστός. Μια δύναμη που σε κάνει να θέλεις να μεταμορφωθείς εσύ πρώτος. Να γίνεις καλός, τρυφερός, γενναίος και συναισθηματικά δυνατός. Προστατευτικός και συνάμα ανεξάρτητος. Ατρόμητος που δε φοβάται, που δεν ντρέπεται να φανερωθεί, να δειχτεί και να ξεπεράσει τα τείχη του.

Ο βάτραχός μας φιλήθηκε πολλές φορές μέχρι να φτάσει στη σωστή επιλογή. Αυτή που ήθελε εκείνος πρώτος να φιλήσει. Είναι όμως αυτή η σωστή, η μία και μοναδική;

Αααα! Όλα κι όλα! Τα παραμύθια πάντα τελειώνουν σ᾽ αυτό το ύποπτο, ύπουλο σημείο.

Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς πάντα προς το καλύτερο!

* Xristin-aki.-*

Πηγή