Κική Δημουλά: ΠΑΝ ΚΛΑΜΑ! (music video)

Το αληθινό θέμα της Δημουλά, και μαζί ο τρόπος της, υπήρξε ανέκαθεν η προσωποποίηση των αφηρημένων εννοιών (ΦΘΟΡΑ, ΛΗΘΗ, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ, ΑΠΑΘΕΙΑ, ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ, ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ, ΑΠΟΣΤΑΣΗ, ΤΥΧΗ, ΑΝΑΠΟΛΗΣΗ κ.α.) και ο διάλογος μ' αυτές, σαν να ήταν υπαρκτά, ζώντα όντα. Δημιούργησε έτσι το ποιητικό σχήμα ενός νοητού σύμπαντος κυριολεκτικά πολυφωνικού, το σενάριο ενός εκφραστικού πανδαιμόνιου των ουσιών της σκέψης, μια περιοχή όπου οι έννοιες φορούσαν μάσκες ηρώων και ηρωίδων..

Ετοιμάζω μεγάλο ταξίδι στη βαθειά μακρινή μου αλλαγή με τις ίδιες κινήσεις
που κάνει κανείς όταν μένει.

Τι συμβαίνει;

Και τι προαιώνια έχθρα το χωρίζει από αυτό που δεν συμβαίνει;

Ασφυκτικά άδειο το ακροατήριο. Κανείς δεν θ’ απαντήσει;

Ετοιμάζω μεγάλο ταξίδι. Με τις ίδιες κινήσεις που κάνει κανείς όταν μένει.

Στη βαθειά μακρινή αλλαγή μου πηγαίνω. Τι συμβαίνει;

Ποιος φόβος κλαίει κι είναι έτσι γλιστερό ό,τι αλλάζει;

Είχα τόσα ζευγάρια μάτια για μακριά για κοντά για μέσα για έξω για έτσι για
αλλιώς για τούτο για κείνο για ψηλά για χαμηλά για τις εκλείψεις των προσώπων
τη χάση και τη φέξη γενικά των φαινομένων, τόσα ζευγάρια μάτια και ποια ωριμότητα
κλεπτομανής τα πήρε αφήνοντάς μου μόνο ένα ζευγάρι να βλέπω τι μου κλέβεται.

Ετοιμάζουν μεγάλο ταξίδι οι στάχτες. Ετοιμάζω μεγάλο ταξίδι.

Με τις ίδιες κινήσεις που κάνει κανείς όταν μένει. Στη βαθειά μακρινή αλλαγή μου πηγαίνω.

Τι συμβαίνει; Ποια νεκρή στάση ζωής τιμούν τόσες ομοβροντίες σιωπών;

Τα μάτια ποιου Τελειωμένου έχουν κλάψει κι είναι έτσι γλιστερό ό,τι αλλάζει;

Ποιο Τέλος άντεξε κατάμουτρα να πει στην Αρχή δεν σε γνωρίζω;

Ετοιμάζουν μεγάλο αμφορέα οι στάχτες. Ετοιμάζω μεγάλο ταξίδι.

Με τις ίδιες κινήσεις που κάνει κανείς όταν μένει, όπως μένει κανείς με τις
ίδιες κινήσεις που κάνει όταν φεύγει. Στη βαθειά μακρινή αλλαγή μου πηγαίνω.

Τι συμβαίνει; Μια καθυστέρηση ερωτεύτηκε το Έγκαιρο κι εκείνο την απόδιωξε:
άσε με ήσυχο παλιόγρια. Βρωμόπαιδο Έγκαιρο, μαμόθρεφτε Χρόνε.

Θα προφτάσω να φτάσω έγκαιρα στη μακρινή αλλαγή μου;

Ποιος φόβος κλαίει κι είναι το πόσο απέχω και πού πάω βρεμένα ως το κόκκαλο;

Κι όταν φτάσω εκεί πόσα θα χρειαστεί ακόμα να πεθάνουν, τι ομοβροντίες τιμητικές
σιωπών κι άλλες θα ξανακούσω και πόσο θα μου μέλεται πάλι να ξεκινάω διαρκώς
να ταξιδεύω σε όλο και βαθύτερη και μακρινότερη αλλαγή μου;

Τελείωσα. Βγάζω το μοναδικό ζευγάρι μάτια που έχω και υποκλίνομαι.

Το ασφυκτικά άδειο ακροατήριο κλαίει. Τι παν-κλάμα!

Κική Δημουλά ΠΑΝ ΚΛΑΜΑ από τη συλλογή ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ

* Χριστιν-άκι.-*

Πηγή