Οι 50 αποχρώσεις του Greece! (music video)

Άρθρο: Δημήτρης Πετρούνιας Επιμέλεια: Ίριδα Γουδέλη Φιλόλογος Ελλάδα… μια χώρα άρρηκτα συνδεδεμένη με τον Π...

Άρθρο: Δημήτρης Πετρούνιας
Επιμέλεια: Ίριδα Γουδέλη
Φιλόλογος

Ελλάδα…μια χώρα άρρηκτα συνδεδεμένη με τον Πολιτισμό και την Ιστορία, που έμαθε να ζει μέσα από συνεχείς αγώνες υπεράσπισής της, από τα αιμοδιψή κοράκια που πάντοτε επιθυμούσαν να κατασπαράξουν την υπέρλαμπρη σάρκα της.

Και τώρα, σαν άλλοτε φαντάζει υπερήφανη για τα όσα κατάφερε ανά τους αιώνες, αλλά και φοβερά πληγωμένη από όσους ασέλγησαν πάνω της, με τρόπο βάναυσο και σχεδόν ντροπιαστικό.

Ανασύροντας την φράση του Δημήτρη Χόρν «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, αλλά συνεχώς ξεψυχάει» βυθίζομαι σε σκέψεις προσπαθώντας να ανασκουμπωθώ και να αντιδράσω.

Ακούγεται μοιρολατρικό, αλλά η συνέχιση της ύπαρξής της ερχόταν πάντα την τελευταία στιγμή, από προσωπικότητες που κατέκτησαν εξέχουσα θέση στην Ιστορία, υπερβαίνοντας τις χρονικές διαστάσεις της εκάστoτε εποχής και συγκεντρώνοντας τις ύψιστες αρετές, αποτελώντας εφεξής ένα πολύ γερό θεμέλιο-συστατικό των κατοίκων της.

Συνοπτικά, η ιστορία αυτής της υπέροχης χώρας αποτυπώνεται σε μια αράδα λέξεων, που διατύπωσε ο Γκάντι, πιο συγκεκριμένα, αναφέρει πως πρώτα μας αγνόησαν, μετά μας κοροϊδεύσαν, μετά μας πολέμησαν, μετά τους νικήσαμε…

Αν αναζητήσουμε νοερά την μορφή της Ελλάδας μας, θα σχηματίζαμε την εικόνα μιας αρχοντικής ψιλόλιγνης φιγούρας, με αριστοκρατική μεν, αλλά τσαλακωμένη και ξεφτισμένη δε, φορεσιά από την χρήση της, ανά τους αιώνες.

Η εικόνα φωτίζεται από την πλούσια καστανόξανθη χαίτη που πέφτει άναρχα στους μελαμψούς της ώμους.

Τα μάτια της μεγάλα, υγρά και μονίμως ζωηρά ακτινοβολούν ένα αινιγματικό βλέμμα, χωρίς να δίνουν τα περιθώρια επιλογής, ώστε να αντιληφθείς αν αισθάνεται χαρά ή λύπη, παρασυρόμενος ίσως από το μόνιμο μειδίαμα στα ξεραμένα χείλη της.

Τα χέρια στα σημεία των καρπών φαίνονται πληγωμένα, ένδειξη πως κάποτε υπήρξε αιχμάλωτη και ταλαιπωρημένη, όπως και τα ξυπόλητα πόδια της που αιμορραγούσαν λόγω του κακοτράχηλου εδάφους και της απόστασης που είχε διανύσει.

Ως γενική εικόνα δείχνει μια θελκτική παρουσία που με λίγη παραπάνω περιποίηση θα ήταν ό,τι ομορφότερο είχε γεννήσει η φύση…

Η ταλαιπωρημένη εικόνα της είναι απόρροια της άνανδρης συμπεριφοράς των «φίλων» και εχθρών της.

Η εκμετάλλευση για την θεάρεστη εμφάνισή της, η εξαπάτηση μέσω κίβδηλων υποσχέσεων, η λυκοφιλία και τέλος η προδοσία είναι έννοιες βαθιά ριζωμένες στην καρδιά και στο κορμί της.

Όμως αυτή εκεί αγέρωχη, ξορκίζει τα προστάγματα των καιρών και κοιτά με το κεφάλι ψηλά την καταιγίδα να έρχεται αναμένοντας υπομονετικά να μαστιγώσει το κορμί της, η βροχή της απληστίας.

Αν θέσουμε το ζήτημα επιστημονικά, σκεφτείτε να είχατε αυτή την «ασθενή» στο γραφείο σας και ανεξαρτήτως προσεγγίσεως, είτε αυτή ονομάζεται ψυχαναλυτική, είτε συμπεριφοριστική, είτε προσωποκεντρική κ.α. τι γνωμάτευση θα βγάζατε;!

Πώς θα την βοηθούσατε να ξεφύγει από το τέλμα και την συνεχή κακοποίηση;;

Εσύ, εγώ, εμείς…

Γιατί την κοιτάμε να υποφέρει και δεν την βοηθάμε;

Είναι η μάνα μας, η αδερφή μας, η κόρη και η γυναίκα μας, πως τολμούν να την ταλαιπωρούν και να την λοιδωρούν μπροστά μας ενώ εμείς βολεμένοι στην άκρη του καναπέ απλά αδιαφορούμε;

Σκέψου σε παρακαλώ αυτό, μόνο η δύναμη μπορεί να συνεργαστεί, η αδυναμία μπορεί μόνο να ικετεύσει…

Προτεινόμενη βιβλιογραφία