Μισό…!

Άννα Μιχαηλίδου

Ξέρεις πως είναι;

Για χρόνια να ξέρεις ότι σου λείπει ένα κομμάτι,

να μαθαίνεις να ζεις με αυτό το κενό;

Κομμένος στα δύο.

Να περπατάς, να δουλεύεις, να κοιμάσαι, να τρως, να δημιουργείς, με το μισό σου.
Με μισό εαυτό. Έτσι, συνηθίζεις.
Έτσι μαθαίνεις να ζεις με τον εαυτό σου ανοικτό, όπως μια ανοικτή πληγή.
Μαθαίνεις να ζεις με τον πόνο αυτού του κενού, τόσο, που κόβεσαι, αιμορραγείς και το μόνο που λες είναι, "Δεν είναι τίποτε μωρέ, λίγο κόκκινο… Να! Το σκουπίζω και φεύγει".

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος απ’ το μεμαθημένο σου.

Και ξαφνικά εμφανίζεται το κομμάτι σου…
Ξέρεις πως είναι;
Έρχεται και κουμπώνει πάνω σου. Ο πόνος εξαφανίζεται.
Συνειδητοποιείς, γνωρίζεις, μαθαίνεις, πως είναι να μην πονάς.
Πως είναι να είσαι ολόκληρος.
Δεν ήξερες πως είναι να είσαι ολόκληρος.

Τώρα φαντάσου…

Πως μπορεί να είναι, όταν απομακρύνεται το μισό σου… Έστω και για λίγο. Κάθε φορά…
Φαντάσου να σου ξεκολλάνε, το χέρι σου, το πόδι, τη μισή ψυχή σου για καιρό,
για μία μέρα, για πέντε ώρες ή για τρία λεπτά.
Δεν σε ενδιαφέρει αν είναι για λίγο ή πολύ, γιατί ο όποιος χρόνος σου φαίνεται αιώνας.

Ξέρεις γιατί;

Γιατί, τότε, τον πόνο του κενού σου τον νιώθεις πιο μεγάλο από ποτέ.

Πριν σχεδόν υπέγραφες την ανυπαρξία του.
Τόσο βαθιά η μαύρη τρύπα της συνήθειάς του, τόσο λαμπερό το μαχαίρι της άγνοιας μέχρι να νιώσεις το κόψιμο της γνώσης.
Πόνος, τεράστιος, ανυπόφορος τούτο το κενό.
Μέχρι να επιστρέψει στη θέση του, εκεί που ανήκει.

Γιατί τώρα γνωρίζεις ότι υπάρχει… Το άλλο σου μισό.

Πως είναι να είσαι ολόκληρος.
Δεν ήξερες πως είναι να είσαι ολόκληρος.

Θάλασσα που δεν αντέχει χωρίς ουρανό και γη.

Τώρα ξέρεις.

Μόνο η ολότητά σου μπορεί να κάνει ορατό τον εαυτό σου και όλα όσα υπάρχουν γύρω σου και μέσα σου.

Τότε, με βλέπω σου λέω…
Με βλέπω να χορεύω, κάπου στο κέντρο της γης και να με κοιτάζουν όλοι.

Να χορεύω μαζί με τα χέρια μου, τα πόδια μου, το στόμα μου, τα μάτια μου, το σώμα μου, την ψυχή μου ολόκληρη.

Δηλαδή… Με εσένα.

* X.- *

Πηγή : enfo.gr