Μοιραίο και Πεπρωμένο!

Του Ευάγγελου Κουσιάδη

Σύμβουλου Ψυχικής Υγείας

ΜΟΙΡΑΙΟ ΚΑΙ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ : ΚΑΚΗ ΜΟΙΡΑ Ή ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ;

* Οι έννοιες του Μοιραίου και του Πεπρωμένου αναλύονται εδώ , μέσα στο πλαίσιο της Φιλοσοφικής Συμβουλευτικής και του θεωρητικού μοντέλου της όπως αυτό ορίζεται από την Ελληνική Εταιρεία Φιλοσοφικής Ψυχολογίας & Ψυχοθεραπείας και τους Επιστημονικούς Συνεργάτες της.

"Η μοίρα δεν μπορεί να κατευθύνει τον άνθρωπο που ασκεί την ελεύθερη βούλησή του, ενώ αντίθετα, η μοίρα παρασύρει όσους δεν έχουν ελεύθερη βούληση κι ας νομίζουν ότι έχουν.." ΠΟΣΕΙΔΩΝΙΟΣ

Tο Mοιραίο -σύμφωνα με τη θεωρητική άποψη της Ελληνικής Εταιρείας Φιλοσοφικής Ψυχολογίας & Ψυχοθεραπείας και μέσα στο πλαίσιο της Φιλοσοφικής Συμβουλευτικής - αναφέρεται σε μία προδιαγεγραμμένη πορεία ζωής, που ξεκινάει και τελειώνει, κάτω από την επίδραση και συμμετοχή των Νόμων της Αρχής και του Τέλους και αφορά όλους τους ζωντανούς οργανισμούς: ότι γεννιέται πεθαίνει, ότι αρχίζει τελειώνει.

Στο φάσμα και στη σφαίρα του Μοιραίου, τίποτα δεν μπορεί να αντιστρέψει την προδιαγεγραμμένη πορεία: η διαδρομή της γέννησης, της φθοράς και του θανάτου είναι σταθερά αναπόφευκτη αλλά επιπλέον και αρκετά επώδυνη και αυτό, γιατί μέσα σε αυτό το πλαίσιο επιρροής δεν υπάρχει η δυνατότητα Ανώτερης Συνείδησης και ελέγχου των καταστάσεων και γεγονότων της εξωτερικής ζωής. Τα πάντα άγονται και φέρονται κάτω από την επίδραση του Νόμου του Μοιραίου, ενώ η ζωή περνά και φεύγει, χωρίς να αφήνει τίποτα ουσιατικό πίσω της.

Το Πεπρωμένο από την άλλη, δεν αφορά μία προδιαγεγραμμένη πορεία ζωής, αλλά αντίθετα μία πορεία που δύναται να μετασχηματισθεί και να τροποποιηθεί σημαντικά. Στο Νόμο του Πεπρωμένου η βασική αρχή είναι η εξής: ότι γεννιέται αναγεννιέται, ότι αρχίζει συνεχίζει..

Aυτός όμως ο μετασχηματισμός ή καλύτερα αυτή η μεταστοιχείωση από τη γέννηση στην αναγέννηση και από την αρχή στη συνέχεια και την εξέλιξη, πραγματώνεται μόνο σε ένα άλλο επίπεδο συνειδητότητας: σε αυτό το επίπεδο ο άνθρωπος γνωρίζει την Αλήθεια τόσο για τον εαυτό του (αυτοσυνειδησία), όσο και για τον κόσμο που τον περιβάλλει και στον οποίο συμμετέχει ενεργά ως κοινωνική αλλά και ως αυθύπαρκτη οντότητα. 

Σε αυτό ακριβώς το επίπεδο, ο άνθρωπος φεύγει από τη σφαίρα επιρροής του Μοιραίου, υπό την έννοια ότι δεν άγεται και φέρεται σα φτερό στον άνεμο, δέσμιος των συνθηκών,των προδιαθεσικών καταβολών, των εμπειριών, και των περιστάσεων, αλλά ότι συνειδητά και ενεργά, με την ευθύνη του ανθρώπου που γνωρίζει και αγωνίζεται να βελτιώσει και να προάγει ουσιαστικά τη ζωή του, "παίρνει τις τύχες" στα δικά του χέρια και διαμορφώνει τη ζωή του απόλυτα συνειδητά προς το καλύτερο και μόνο. Και το καλύτερο στην προκειμένη περίπτωση είναι μόνο ότι αναβαθμίζει συνειδησιακά, πνευματικά, εσωτερικά και ψυχικά τον άνθρωπο.

Αν ο άνθρωπος δεν προσπαθήσει να αναβαθμισθεί σε επίπεδο συνειδητότητας (και συνειδητότητα εδώ δεν εννοείται απλά μία γνωστική, εγκεφαλική λειτουργία ειδωμένη μέσα σε ένα νευροφυσιολογικό-ανατομικό πλαίσιο), τότε βρίσκεται στην πλήρη κυριαρχία του Νόμου του Μοιραίου, στον οποίο ενδέχεται να συμβούν καταστάσεις οι οποίες επιτείνουν τη φθορά και το τέλος της ζωής.

Μέσα σε αυτή τη σφαίρα επιρροής-από την οποία όλοι περνάμε- και η οποία διέπει το ξεκίνημα κάθε ζωής, ο άνθρωπος, είναι προφανές, δεν εκφράζει τον αληθινό του εαυτό. Παραμένει "έρμαιο" των περιβαλλοντικών συνθηκών και των περιστάσεων της ζωής, με αναπόφευκτο αποτέλεσμα την εμφάνιση διαταραχών, είτε σε οργανικό, είτε σε ψυχοσωματικό επίπεδο. Καταστάσεις, οι οποίες αν δεν φύγουν από τον έλεγχο και τη σφαίρα του Νόμου του Μοιραίου, θα καταστούν φθοροποιές για τον οργανισμό και θα επισπεύσουν το τέλος.

Στο Νόμο του Μοιραίου, επειδή ακριβώς διαμεσολαβείται από το Νόμο της Αρχής και του Τέλους, ο άνθρωπος βιώνει πολύ έντονα πότε συνειδητά και ποτέ ασυνείδητα το φόβο του θανάτου, αλλά και το φόβο κάθε απώλειας. Εισέρχεται σιγά-σιγά σε εκείνο το τελικό στάδιο ψυχοκοινωνικής ανάπτυξης, που ο περίφημος Ψυχαναλυτής-Ψυχοθεραπευτής Erik Erikson στη θεωρία του για την εξέλιξη του ανθρώπου, το βλέπει να κυριαρχείται από την Απελπισία και την Απόγνωση - έναντι της Καταξίωσης και της Ολοκλήρωσης - απέναντι στο επικείμενο τέλος.

Ωστόσο, αυτές οι δυσάρεστες ψυχικές καταστάσεις έχουν γιγαντωθεί καθ'όλη τη διάρκεια της ζωής του ανθρώπου, μέσα από αποτυχίες, λάθος επιλογές και αποφάσεις, οι οποίες ασυνείδητα βαραίνουν πάντοτε τον άνθρωπο και δημιουργούν αυτό το ξέσπασμα της Απελπισίας και της Απόγνωσης στο τελικό στάδιο της ζωής του.

Αντίθετα, στο Νόμο του Πεπρωμένου - ο οποίος είναι η διάδοχος κατάσταση του Νόμου του Μοιραίου, αλλά και οι δυο μαζί είναι οι "δυό πλευρές του ίδιου νομίσματος" που λέγεται Ζωή, ο άνθρωπος αισθάνεται πληρότητα και χαρά για τη ζωή που έχει ζήσει κι εξακολουθεί να ζεί, παρ'ολες τις παρελθούσες αποτυχίες κι επώδυνες εμπειρίες, δε φοβάται το θάνατο- όχι μέσα από ένα είδος αμυντικού μηχανισμού, αλλά μέσα από μία πραγματική συνειδησιακή και βιωματική εμπειρία, η οποία σφυρηλατήθηκε πάνω σε μία αληθινή προαγωγή της ψυχοσωματικής του υπόστασης, μέσα από επιτυχίες σε προσωπικό επίπεδο και υγιείς σχέσεις με τους συνανθρώπους του. Σε αυτό το στάδιο, ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται από την αισθηση της Καταξίωσης και της Ολοκλήρωσης (σύμφωνα με το θεωρητικό μοντέλο ψυχοκοινωνικής ανάπτυξης του Erikson,) που αντιμάχονται και εν τέλει εξαλείφουν κάθε Απελπισία και Απόγνωση απέναντι στο θάνατο.

Αξίζει να σημειωθεί πως ο κάθε άνθρωπος, όσο κι αν φαίνεται εγκλωβισμένος στο Νόμο του Μοιραίου, και στην "κακή του τύχη"(με όλα τα δεινά που συμβαίνουν στη ζωή του) έχει τη δυνατότητα, οποιαδήποτε στιγμή εκείνος θελήσει, να εισέλθει στο πεδίο δράσης του Νόμου του Πεπρωμένου, με ότι συνεπάγεται αυτό για τη ζωή του και το μέλλον του. 'Εχει την ελεύθερη βούληση να περιορίσει τα λάθη του, να γίνει κύριος της ζωής του, του εαυτού του και του πεπρωμένου του, στην κυριολεξία. Τότε, θα ανακαλύψει έναν τελείως διαφορετικό κόσμο και θα ζήσει μία καινούργια ζωή, που καμία σχέση δεν έχει με τη ζωή που ζούσε. ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ, ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΖΕΙ..

Αυτό δεν είναι κάτι μεταφυσικό, ούτε κάτι εξωπραγματικό ή υπερβατικό, αντίθετα πρόκειται για μια κατάσταση που είναι πέρα για πέρα πραγματική -εδώ σε αυτή τη ζωή-και μέσα στις ανθρώπινες δυνατότητες. Και είναι πραγματικά μέσα στις δυνατότητες του κάθε ανθρώπου να είναι υγιής, ελεύθερος και να χαίρεται τη ζωή. Όμως, τη στιγμή που ο άνθρωπος εγκλωβίζεται, σχεδόν συχνά, και κυριαρχείται από αρνητικά συναισθήματα (θυμό, θλίψη, ανία, φόβο, άγχος) και παγιδεύεται σε εξίσου αρνητικές συμπεριφορές και συνήθειες (κοινωνική αποξένωση, τάση να εκμεταλλεύεται τους άλλους και να συναλλάσσεται μαζί τους συμφεροντολογικά, ψυχαναγκαστική επιδίωξη της ηδονής ή της ασφάλειας σε υλικό ή και συναισθηματικό επίπεδο), δεν υπάρχει αμφιβολία ότι βρίσκεται μέσα στη δράση - χωρίς φυσικά να το γνωρίζει - του Μοιραίου, και θα βρεθεί αντιμέτωπος με τις ανάλογες επιπτώσεις.

Από την άλλη, κάθε φορά που ο άνθρωπος καταβάλλει συνειδητή προσπάθεια για να πλησιάσει όλο και πιο πολύ το Νόμο του Πεπρωμένου, απομακρύνεται όλο και περισσότερο από την επιρροή του Νόμου του Μοιραίου κι επομένως και από τη δικαιοδοσία και την ισχύ των Νόμων της Αρχής και του Τέλους, που σημαίνει ότι γίνεται όλο και πιο δυνατός και πολύ πιο ανθεκτικός απέναντι σε δυσάρεστες και φθοροποιές ή τοξικές καταστάσεις(οι οποίες γίνοντια όλο και λιγότερες), που στο Νόμο του Μοιραίου γίνονται πολλές φορές επώδυνες, αβάσταχτες και ίσως κάποτε μοιραίες, εξασθενώντας και φθείροντας γρήγορα τον άνθρωπο.  

Ο Νόμος του Μοιραίου, πραγματικά δεν ταιριάζει να "κυβερνάει" ένα ον με τις δυνατότητες εσωτερικής ανάπτυξης και πνευματικής δημιουργίας που διαθέτει ο άνθρωπος. Και αυτό, γιατί ο συγκεκριμένος νόμος αντιπαλεύει την ελευθερία και την εξέλιξη του κάθε ατόμου, και ταιριάζει περισσότερο σε κατώτερες μορφές ζωής, όπου η εξέλιξη του είδους είναι αυστηρά καθορισμένη.

Ανυψώνοντας τη συνειδητότητά του ο άνθρωπος, αναβαθμίζει και αναμορφώνει τη ζωή του -σωματικά και ψυχικά- και τότε μόνο γίνεται ικανός να διαμορφώσει ένα καλύτερο πεπρωμένο για τον ίδιο, με όλα τα ευεργετικά αποτελέσματα μιας τέτοιας μεταστροφής και ανύψωσης..

Το Μοιραίο είναι περισσότερο για τους οργανισμούς (συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου) που απλά ζούν. Το Πεπρωμένο αφορά εκείνους που πραγματικά θέλουν να ΖΗΣΟΥΝ, όχι με το να κρατηθούν απλά στη ζωή, αλλά με το να τη ζήσουν σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια και με όλη τη χαρά που πραγματικά τους αναλογεί, αφήνοντας κάτι το αληθινά αξιόλογο πίσω τους. Κανείς δεν μπορεί άλλωστε να στερήσει αυτή τη δυνατότητα στον άνθρωπο- το να ζήσει δηλαδή μία ζωή χαράς και πληρότητας- εκτός φυσικά από τον ίδιο του τον εαυτό...

Πηγή : kousiadis.gr