Ένα X-Large girl στη χώρα του Small…

«Είμαι ένα υπέροχο πλάσμα που όμοιο του δεν υπάρχει», «Αγαπώ το σώμα μου, αποδέχομαι τις ατέλειές μου».

Όχι, δε τρελάθηκα (όχι ακόμη τουλάχιστον)!!!

Αυτές οι φράσεις σύμφωνα με τους ψυχολόγους αποτελούν ένα super τρόπο αυθυποβολής. Κάθεσαι μπροστά στο καθρέφτη, κοιτάς το είδωλό σου και τις επαναλαμβάνεις για δέκα λεπτά (3 φορές τη μέρα). Σύμφωνα με τους ειδικούς, η μέθοδος της αυθυποβολής διώχνει τις αρνητικές σκέψεις και μας γεμίζει αυτοπεποίθηση. Κάπως έτσι βάλθηκα να αποδείξω στον εαυτό μου πως ναι τον αγαπώ κι ας με πληγώνουν τα 5…6…7…8 (και σταματώ) παραπάνω κιλά που έχω. 

Άλλωστε δε φταίω εγώ γι’ αυτά αλλά η νταντά και η γιαγιά μου. Αυτές που με «μπούκωναν» από μικρή «Φάε παιδί μου μην στενοχωριέσαι θα ρίξεις μπόι. Εσύ σαν το μπαμπά σου θα γίνεις.». Όμως τα προγνωστικά τους έπεσαν έξω και αντί να μοιάσω στον μπαμπά μου (1.98 και 80 κιλά) το έριξα σε φάρδος.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά απέκτησα και δυο φίλες, δυο αξιαγάπητα υπερ-αδύνατα πλάσματα. Ναι, απ’ αυτά που βλέπεις στα εξώφυλλα των περιοδικών κι αναρωτιέσαι πότε έφαγαν για τελευταία φορά. Όπως καταλαβαίνετε, η μέθοδο αυθυποβολής μπροστά στη θέα της Μαρίας και της Βέρας με σορτσάκι πήγε …περίπατο. Ακολούθησαν πολλές αποτυχημένες «από Δεύτερα» δίαιτες που πάντα τις χαλούσα (την Τρίτη) με πίτσα και βάφλα. Αν ζούσα στο εξωτερικό, ίσως ένιωθα διαφορετικά. Εκεί οι παχουλο-κομψές σαν εμένα φορούν ότι θέλουν χωρίς τα άγρυπνα-gossip eyes να τις παρατηρούν με κακεντρέχεια. 

Όμως ζω στην Ελλάδα!!! …στη χώρα που η διαφορετικότητα είναι αμάρτημα και για να ανήκεις κάπου πρέπει να μιμείσαι από πρότυπα ομορφιάς έως ιμιτασιόν τσαντάκια. Ειλικρινά νιώθω πολύ τυχερή που οι φίλες μου με αγαπούν κι ας μην μπαίνω καν σε small. Νιώθω τυχερή που θα στραβοκοιτάξουν όποιον παπάρα πει κακή κουβέντα για τη τροφαντή μου σιλουέτα στις νυχτερινές μας μπαρότσαρκες. Αλλά όσο τυχερή κι αν νιώθω που τις έχω, άλλο τόσο αμήχανα–παράξενα #na_anoixei_i gi_na me_katapiei, νιώθω μερικές στιγμές μαζί τους.

Μπορεί με την αυθυποβολή και τη δίαιτα να μην τα κατάφερα αλλά για ένα είμαι σίγουρη “όταν λες αυτό που έχεις μέσα σου καημό–ντέρτι-φρίκη (όπως θέλετε πείτε το) …ηρεμείς!”.

Αποφάσισα να σας αποκαλύψω αυτές τις στιγμές της ντροπής, όταν είμαι με τα κορίτσια. Θα σας μιλήσω για εκείνες τις στιγμές που θέλω ο χρόνος να τρέξει για να μην καταλάβω τι συμβαίνει. Είναι οι φορές που ορκίζομαι πως αύριο θα κάνω τη δίαιτα των αστροναυτών κι αν δεν πετύχει θα κλειστώ σε μοναστήρι από τη ντροπή μου.

Στιγμές αμηχανίας

Στα ψώνια: Δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο απ’ το να πηγαίνεις για ψώνια με τις φίλες σου. Σίγουρα, αρκεί αυτές να μη φοράνε νούμερο τζιν 23 και εσύ με τα βίας 30. Χρειάζεται θάρρος και τόλμη για να βγεις από το δοκιμαστήριο και να πλησιάσεις διακριτικά την πωλήτρια για να της ψιθυρίσεις στο αυτί « Αυτόοοο εδώ σε μεγαλύτερο νούμερο το έχετε;» …Εκείνη θα το πάρει στα χέρια της, θα κοιτάξει το νούμερο στο καρτελάκι και θα σου πει -ίσως με την πιο βροντερή που έχει- «Λυπάμαι! Αυτό που κρατάς είναι το μεγαλύτερο νούμερο!». Ναι, η φράση της θα ακουστεί σ’ όλο το κατάστημα. Είναι η στιγμή που σπάει ο διάολος το ποδάρι του η μουσική σταματά, οι πελάτισσες σιωπούν και μαθαίνουν όλοι ότι δεν υπάρχει παντελόνι για σένα. 

Μετά θα παρατηρήσεις τη Βέρα που θα προβάρει ένα ακόμη υποκοριστικό ενδύματος (φουστίτσα, μπλουζάκι, φορεματάκι) και θα είναι τέλειο πάνω της, μη σου πω ότι θα θέλει και λίγο μάζεμα στη μεσούλα. Μόλις φτάσεις στα πρόθυρα εγκεφαλικού από το σοκ ότι για άλλη μια φορά θα κοιτάς τις λεπτές τους φιγούρες που ότι δοκιμάζουν θα είναι τέλειο, το μαρτύριο θα τελειώσει. Θα σταματήσετε κάπου για καφέ και μεταξύ των άλλων θα αναλύετε τα τέλεια ψώνια σας ή μάλλον «τους» γιατί εσύ πήρες μονάχα μία στέκα.

Στην έξοδο: Αφού ψωνίσατε, ήπιατε καφέ και τώρα επιτέλους βράδιασε. Ήρθε η ώρα να βγείτε έξω. Αφού πέρασες δύο αιώνες και μια μέρα μέσα την ντουλάπα, βρήκες επιτέλους εκείνη τη μαύρη μαγική μπλούζα που κρύβει τα παχάκια. Ντύθηκες, στολίστηκες και έπεισες τον εαυτό σου πως είσαι μια εύσωμη κοπέλα με πλούσιο ψυχικό κόσμο. Γιατί τι είναι μια γυναίκα χωρίς προσωπικότητα; Σκέτα κόκαλα! Δεν πρόλαβες να ολοκληρώσεις τη σκέψη και το κουδούνι χτυπάει. Τα κόκαλα ήρθαν να σε πάρουν …εεε τα κορίτσια ήθελα να πω. 

Είναι ντυμένες «οικονομική κρίση 2012» (μισή φούστα φοράει η Μαρία κι ένα φόρεμα χωρίς ύφασμα στην πλάτη η Βέρα). Δεν προλαβαίνεις να ανεβάσεις πυρετό ούτε να λιποθυμήσεις στις σκάλες, είστε ήδη στο αυτοκίνητο. Καταλήγετε σε ένα μπαρ και τότε αρχίζουν τα δύσκολα. Τα κορίτσια φλερτάρουν με τους δίπλα–παραδίπλα και τους μπροστά. Ενώ την ίδια στιγμή ένας τύπος κατευθύνεται κατά πάνω σου. « Τελικά αυτή η μπλούζα κόβει, έχουν δίκιο τα κορίτσια» σκέφτεσαι. -Κοπελιά το ονοματάκι σου;;; Γιααάννα εσένα;;; –Νίκος, χάρηκα. Μπορείς να δώσεις το χαρτάκι με το τηλέφωνό μου στη φίλη σου, ναι αυτή με το άσπρο. 

Όχι απλά κόβει η μπλούζα αλλά σε κάνει απαρατήρητη. Είσαι η φίλη της Μαρίας και της Βέρας, η χοντρή φίλη τους και τώρα ο αγγελιοφόρος του φλερτ τους. Είναι η στιγμή που μετανιώνεις για όσα σουφλέ σοκολάτας έχει γευτεί ο ουρανίσκος σου για όσες συνδρομές γυμναστηρίου πλήρωσες χωρίς να πατήσεις ποτέ για προπόνηση. Δεν έχεις άλλη επιλογή θα παραγγείλεις κι άλλο κρασί. Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να σιγουρευτείς ότι ο σερβιτόρος σε βλέπει. Η επιστροφή στο σπίτι θα ναι ακόμη ένα λιθαράκι μοναξιάς «everybody excepts me» για όλους υπάρχει κάτι εκεί έξω για μένα μοναξιά και μασούλημα, μασούλημα και μοναξιά!

Στην παραλία: Ο εφιάλτης κάθε κοπέλας των κυβικών μου είναι ένας ή μάλλον δύο. Από τη μια να μην τελειώσει η ταινία πριν τελειώσει το Nirvana caramel και από την άλλη η…παραλία!

Οι φίλες σου αγχώνονται να βρουν το τέλειο brazil μαγιό τη στιγμή που εσύ ονειρεύεσαι ένα σούπερ καλυπτικό παρεό. Θα ψάξεις άπειρες δικαιολογίες για να γλιτώσεις τα πρώτα 2-3 μπάνια. Όταν πια θα έχεις εξαντλήσει τα ψέματα θα τις ακολουθήσεις. 

Η Μαρία θα σου γκρινιάζει πως το μαγιό την παχαίνει και η Βέρα πως τελικά θα φάει φρουτοσαλάτα γιατί πήρε μισό κιλό. Εσύ θα παραγγείλεις ένα φραπέ γλυκό γάλα και στα κρυφά θα πάρεις το ηρεμιστικό που έκρυψες στο πορτοφόλι σου. Μετά όλα θα κυλήσουν ομαλά ο ύπνος θα σε πάρει στην ξαπλώστρα και όταν καταφέρουν να σε ξυπνήσουν θα σου διηγηθούν τις ιστορίες της παραλίας… «Μα τι κρίμα που κοιμήθηκες και δε γνώρισες το Μάριο, θα τον συμπαθούσες…».

Κάπως έτσι η ζωή θα συνεχίζεται με εσένα χαμένη στις ανασφάλειες και τα σουφλέ σοκολάτας και εκείνες να φλερτάρουν με την τελειότητα και όχι μόνο. Εκτός κι αν… δεχτείς πως επιτυχία δεν είναι να φτάσεις μ ένα βήμα στην κορυφή αλλά ν’ ανεβαίνεις ένα σκαλί τη φορά. Εγώ φέτος ξεκίνησα zumba με την προτροπή της Μαρίας κι έκοψα και τα σουφλέ. Απόψε θα βγω με το Μάριο (συνάδελφο της Βέρας απ’ το γραφείο). Όσο για τη μαύρη μπλούζα την πέταξα, φοράω μόνο ροζ και στο ίδιο χρώμα βάφω τα όνειρά μου…

Πηγή : gynaika.gr