Ο εργένης φιλοσοφία ή ...?

Ο σκοπός της γέννησης κάθε ανθρώπου εδώ στον πλανήτη μας είναι η αγάπη και κανένας άλλος. Ο κάθε άνθρωπος έχει κάποιο ρόλο στη ζωή του. Ο κυριότερος ρόλος είναι η συντροφικότητα ο οποίος έρχεται σε κάθε άνθρωπο αφού έχει γνωρίσει κατά τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας όλους όσους έχουν συγγενική σχέση μαζί του. Ο λόγος που υπάρχουν οι συγγενείς από τους πιο στενούς, γονείς αδέρφια παππούδες γιαγιάδες, μέχρι τους πιο μακρινούς θείους θείες ξαδέρφια κλπ είναι γιατί υπάρχει η οικειότητα μέσα από το μεγάλωμά μας και αυτοί θεωρητικά είναι οι «εύκολοι» δρόμοι εκπαίδευσής μας.

Το τι κάνουμε γενικότερα και ειδικότερα με τους συγγενείς μας είναι γνωστό, συνήθως «τρωγόμαστε σαν τα σκυλιά» και ο λόγος ? Για ένα χωράφι, για ένα σπίτι και γενικά για τι άλλο, από την ύλη.

Ας δούμε όμως την ιδανική περίπτωση μιας οικογένειας που όλοι τα έχουν καλά με όλους. Άρα μέσα από την ιδανική σχέση, έχουμε δει πως είναι οι στενές σχέσεις. Σε αυτές τις σχέσεις έχουμε μάθει να δίνουμε τον ανάλογο χώρο.

Κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη από τον χώρο του ( όχι δωμάτιο) για τις προσωπικές του στιγμές και παράλληλα διαθέτει και ανάλογο χώρο στους άλλους ανθρώπους είτε συγγενείς, είτε φίλους, είτε συναδέλφους στη συνέχεια, όπου αυτός ο χώρος δίνεται και από τις δύο μεριές και είναι στην ουσία ένας κοινός χώρος. Ο χώρος που εμείς θα δώσουμε σε κάθε άνθρωπο «απαιτεί» κάποιες φορές να κάνουμε πίσω το δικό μας θέλω, τον εγωισμό μας, για το καλό του κοινού μας χώρου. 

Κοινός χώρος για παράδειγμα είναι μία οικογενειακή σύναξη για γιορτή όπως Πάσχα, Χριστούγεννα όπου εκεί ξεχνάμε όλοι μας τον προσωπικό μας χώρο και αποκτούμε όλοι μαζί έναν κοινό χώρο. Σε αυτόν τον χώρο όλοι μας συνεισφέρουμε κομμάτια του εαυτού μας είτε ως παρέα είτε και πιο ενεργά, να βάλουμε εμείς το σπίτι μας άρα τη φιλοξενία μας και οι άλλοι να φέρουν τα υπόλοιπα όπως μπύρες, γλυκά κλπ.

Κοινός χώρος δημιουργείτε παράλληλα σε έναν γάμο ή μία κηδεία.

Μέσα από την όλη μας διαδρομή τόσο στον δικό μας χώρο αλλά κυρίως στον κοινό χώρο, εμείς μαθαίνουμε να αφήσουμε στην άκρη το εγώ μας.

Πάμε όμως τώρα πίσω στον εργένη. Ο εργένης λοιπόν αυτό που δεν κατάφερε στη ζωή του είναι να διαθέσει χώρο επί της ουσίας σε έναν σύντροφο. Γιατί ο σύντροφος σαφώς δεν έχει καμία σχέση με όλους τους υπόλοιπους κοινούς χώρους που μάθαμε μέχρι εχθές. Γιατί όλοι οι προηγούμενοι κοινοί χώροι είχαν ένα φινάλε. 

Δεν ήταν δηλαδή για το υπόλοιπο της ζωής μας αλλά για μερικές στιγμές- ώρες- μέρες. Έτσι ο εργένης μπορούσε να κάνει πίσω το εγώ του, γιατί ήξερε ότι θα είναι για λίγο. Ίσως δε ο εργένης απλώς να «έδινε τόπο στην οργή» δηλαδή να έπαιζε θέατρο στο βωμό του κοινού χώρου, μέσα από την ανάγκη του να είναι το καλό παιδί είτε της οικογένειας, είτε της παρέας. 

Τι γίνεται όμως με το συντροφικό κομμάτι του εργένη? Πόσο έτοιμος ήταν να αφήσει για πάντα το εγώ του στην άκρη και να δημιουργήσει έναν κοινό χώρο για «πάντα» μέσα από μία μακροχρόνια σχέση, δηλαδή γάμο ? Ο γάμος προϋποθέτει αυταπάρνηση, αλληλεγγύη, συντροφικότητα, τρυφερότητα, μόνιμο ενδιαφέρον για τον άλλον, άρα μια για πάντα το εγώ γίνεται εμείς. 

Ο εργένης δεν θα μπορούσε εύκολα να αντιμετωπίσει μία τέτοια κατάσταση όταν θα έπρεπε για το υπόλοιπο του βίου του να αφήνει το εγώ του έξω από τη σχέση. Δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να μοιραστεί έναν κοινό χώρο με κάποιο σύντροφο. Ήθελε και πίστευε ότι ο δικός του χώρος είναι από τους καλύτερους και δεν τον διαπραγματευόταν. 

 Έτσι αυτό που έχει δημιουργήσει στη ζωή του είναι ένα κλειστό κύκλωμα ως προς το αιθερικό του πεδίο και η πολικότητά του είναι κουτσή. Θα μου πείτε όλοι αυτοί που επέλεξαν να μονάσουν τι έκαναν. Αυτοί που επέλεξαν να μονάσουν ή επέλεξαν τη μοναχική ζωή με όποιο τρόπο, ήδη είχαν επιλέξει να προσφέρουν το εγώ τους σε έναν κοινό χώρο αλληλεγγύης, προσφοράς, ταπείνωσης και αυταπάρνησης.

Όμως ο εργένης παρόλο που επέλεξε αυτόν τον μοναχικό δρόμο συνέχισε να δημιουργεί σχέσεις χωρίς να φτάσουν σε κοινό χώρο, άρα το αιθερικό του πεδίο είναι εντελώς ασύμμετρο με αυτό της αγάπης. Σίγουρα θα υπήρξαν άνθρωποι που γνώρισε ως μελλοντικοί σύντροφοι να άξιζαν τον κόπο, όμως ο εργένης από φόβο μη χάσει την εξουσία του χώρου του, έκανε πίσω. Υπάρχει μεγάλο ενδεχόμενο δηλαδή να έχει προκαλέσει στο άλλο φύλλο πόνο και πίκρα.

Ο τρόπος να αλλάξει αυτό το αιθερικό πεδίο και να υπάρξει ουσιαστική εικόνα προς το Θείο είναι να επιλέξει ο εργένης έναν δρόμο που να αφήσει το εγώ του μια για πάντα έξω από τη ζωή του. 

Ενώ παράλληλα οφείλει να καθαρίσει από όλο του το χθες μέσα από ουσιαστική μετάνοια. Σίγουρα συνάντησε στη ζωή του ανθρώπους που ήταν πρόθυμοι να του δώσουν χώρο κοινό, κι όμως εκείνος/η επέλεξαν να μην τον πάρουν αυτόν τον κοινό χώρο και συνέχισαν με επιτυχία την απομόνωση σκλαβωμένοι και τυφλωμένοι από τον χώρο που τους είχε δημιουργήσει το εγώ τους.

Τη μεγαλύτερη διαδρομή αυταπάρνησης οφείλει να επιλέξει ο μέχρι τώρα εργένης για να μπορέσει να ανοίξει το αιθερικό του πεδίο, το οποίο έτσι όπως είναι φιμωμένο τον κρατάει σε μεγάλη απόσταση από το Θείο και την Πνευματική διαδρομή.

Όλη αυτή η διαδρομή υπάρχει μέσα σε όλη τη Χιονάτη αρχής γενομένης από την ίδια την ετικέτα Χιονάτη που αντιπροσωπεύει την ψυχή, τα 7 μυστικά περάσματα και στη συνέχεια όλο το υπόλοιπο κομμάτι που είναι γεμάτο δρόμους διδασκαλίας. Όλα αυτά βέβαια θέλουν εργασία σε πολύ βάθος και σαφώς όχι επιφανειακά. Γιατί όταν θα έρθει εκείνη η κρίσιμη ώρα ο εργένης με την τωρινή του συμπεριφορά- ζωή έχει ήδη επιλέξει τον όλεθρο, αφού δεν έχει ασπαστεί την αγάπη, αλλά έχει σφιχταγκαλιάσει το εγώ του.

Δωροθέα

Πηγή :  zefira21.blogspot.gr