Τίποτα δεν θα µείνει όρθιο τους µήνες και τα χρόνια που θ’ ακολουθήσουν. Του Γ. Δελαστίκ

Τίποτα δε θα µείνει όρθιο τους µήνες και τα χρόνια που θ’ ακολουθήσουν στο πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης! Ζούµε σε µια εποχή ραγδαίων ανακατατάξεων και ανατροπών.

Ο σύγχρονος καπιταλισµός έχει γίνει πιο αρπακτικός και πιο ληστρικός παρά ποτέ, αδιαφορώντας πλέον για την ενσωµάτωση στο σύστηµά του κοινωνικών τάξεων, στρωµάτων και οµάδων. Οι ζάπλουτοι είναι πιο πλούσιοι παρά ποτέ την ίδια ώρα που η ζωή εκατοντάδων εκατοµµυρίων ανθρώπων στις αναπτυγµένες καπιταλιστικές χώρες υποβαθµίζεται. Εκατοµµύρια λαού έχουν ξεχυθεί µε οργή στους δρόµους.

Προς τα πού θα πάει η κατάσταση είναι αδύνατο να το προβλέψει κανείς αυτή τη στιγµή. Το βέβαιο είναι ότι το παλιό –δηλαδή η σηµερινή κατάσταση– θα καταρρεύσει οπωσδήποτε. Με τι θα αντικατασταθεί είναι άγνωστο. Για την ώρα, το πάνω χέρι το έχουν οι αστικές δυνάµεις. Αυτό είναι φυσικά αρνητικό, αλλά σε τέτοιες εποχές γενικευµένης καπιταλιστικής κρίσης µπορεί να αλλάξει αστραπιαία. Το 1941, για παράδειγµα, το ΚΚΕ ήταν ανύπαρκτο, µε την Κεντρική Επιτροπή του χαφιεδωµένη από τους ασφαλίτες του Μανιαδάκη.

Τρία χρόνια αργότερα, το 1944, το ΚΚΕ µέσω του ΕΑΜ ήταν παντοδύναµο, είχε µαζί του ολόκληρο τον ελληνικό λαό, άσχετα από την πολιτική ανικανότητα της ηγεσίας του να µετουσιώσει σε πράξη λαϊκής εξουσίας και σοσιαλιστικής ανατροπής την ισχύ που του είχε δώσει ο λαός.

Σε συνθήκες σαν αυτές που ζούµε, οι αλλαγές µπορεί να λάβουν χώρα µε κατακλυσµιαίο τρόπο, αν έχουν πρωταγωνιστές τους εργαζόµενους και τις πλατιές λαϊκές µάζες.

Μόνο που οι µάζες πρέπει να έχουν πολιτικό όραµα και πολιτική ηγεσία µε θέληση και δυνατότητες να µπορεί να µετουσιώσει σε πραγµατικότητα το όραµα το οποίο η ίδια επαγγέλλεται και ο λαός προσδοκά. Χωρίς αυτό οι εξεγέρσεις µετατρέπονται σε κοινωνικές εκρήξεις, οι οποίες ποτέ δεν οδηγούν σε ανατροπή του συστήµατος που προκάλεσε την εξέγερση.

Η απλή άρνηση της υφιστάµενης κατάστασης οδηγεί σε ανατροπές του υφιστάµενου πολιτικού σκηνικού αλλά όχι σε ανατροπή του υφιστάµενου καθεστώτος. Δηµιουργεί δυνατότητες πολλαπλών επιλογών µέσω νέων κοµµάτων που ενδεχοµένως µπορεί να βελτιώσουν κάποιες πτυχές της ασκούµενης πολιτικής, σε καµιά περίπτωση όµως δεν ανατρέπουν, δεν θίγουν την ουσία της πολιτικής αυτής. Αυτό ακριβώς έγινε και στην Ελλάδα µε το µνηµόνιο, το οποίο έχει ήδη ανατρέψει εκ βάθρων το πολιτικό σκηνικό. Διέλυσε το ΠΑΣΟΚ, κατεβάζοντάς το από το 44% στο 32%.

Συρρίκνωσε τη ΝΔ σε ποσοστό οριακά κάτω από το 30%, καθώς από το 33,47% του 2009 την πήγε στο 29,66% του περσινού Ιουνίου. Κατακρήµνισε έτσι το άθροισµα των δύο κοµµάτων-πυλώνων του συστήµατος από το 77,4% του 2009 στο… 41,9%, σχεδόν στο µισό!

Παράλληλα εκτόξευσε τα «αντιµνηµονιακά» κόµµατα –όπως τα εκλαµβάνουν όσοι τα ψηφίζουν, όχι όπως τα κρίνουµε εµείς– από το 4,6% του ΣΥΡΙΖΑ και το 0,29% της Χρυσής Αυγής του 2009 στο 34,36% πέρυσι τον Μάιο (ΣΥΡΙΖΑ 16,8%, Ανεξάρτητοι Ελληνες 10,6% και Χρυσή Αυγή 7%) και ακόµη περισσότερο, στο 41,3%, τον Ιούνιο, ένα µόλις µήνα αργότερα (ΣΥΡΙΖΑ 26,9%, Ανεξάρτητοι Ελληνες 7,5% και Χρυσή Αυγή 6,9%). Η αύξηση από το 4,6% στο 41,3% συνιστά τεκτονικό σεισµό από πλευράς πολιτικού σκηνικού, αλλά όπως είδαµε τίποτα ουσιαστικό δεν άλλαξε από πλευράς ασκούµενης πολιτικής. 

Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας δεν οδήγησε την αστική τάξη και τους ευρωπαίους επικυρίαρχους σε καµιά παραχώρηση βελτίωσης της κατάστασης των εργαζοµένων.

Ο λόγος είναι απλός: οι αστοί, οι Γερµανοί και η ΕΕ γνωρίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν συνιστά απειλή για τα συµφέροντά τους!

Όταν ο Αλέξης Τσίπρας δηλώνει από το Τέξας ότι «η Ελλάδα δεν θα πρέπει και δεν θα το κάνει, δεν θα εξέλθει εθελοντικά από την ευρωζώνη» και ο Γιάννης Δραγασάκης επιβεβαιώνει ότι «πρέπει να είµαστε έτοιµοι και για ρήξη, αλλά εντός της ευρωζώνης πάντα», το παιχνίδι έχει τελειώσει οριστικά και αµετάκλητα. 

Τελεία και παύλα. Έπειτα απ’ αυτό, όσο πιο δεξιά µετατοπίζονται οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ τόσο πιο κοντά έρχεται προς την εξουσία και τόσο περισσότερο αποµακρύνονται οι ελπίδες να υπάρχουν έστω και ψήγµατα αριστερής πολιτικής σε κάποια µέτρα που θα πάρει όταν θα βρεθεί στην κυβέρνηση. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ωθηθεί στη θέση του πρώτου κόµµατος όταν γίνουν βουλευτικές εκλογές από τα απελπισµένα κοινωνικά στρώµατα που βλέπουν το βιοτικό τους επίπεδο διαρκώς να υποβαθµίζεται. Αυτά τα στρώµατα όµως σε καµιά περίπτωση δεν θέλουν αριστερή πολιτική. Αυτό που ονειρεύονται είναι µια επιστροφή όσο το δυνατόν πιο κοντά στο επίπεδο ζωής που είχαν το 2009! Αυτό φυσικά είναι τελείως ανέφικτο, αλλά είναι πανίσχυρο κίνητρο για να δοκιµάσουν µήπως το πετύχουν ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτών τα συµφέροντα και τις ελπίδες εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός βέβαια το οποίο καµιά σχέση δεν έχει µε αριστερή κυβέρνηση (που έτσι κι αλλιώς αποκλείεται να είναι µια κυβέρνηση µε πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ) και µε αριστερή πολιτική.

Ταχύτατα οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ θα απογοητευθούν από την πολιτική που θα ασκήσει, όταν έρθει στην εξουσία. Το πολιτικό πρόβληµα όµως θα παραµείνει και θα είναι εκρηκτικό. Το ζητούµενο είναι να µπορέσει στις συνθήκες αυτές να πάρει το πάνω χέρι και να βάλει τη σφραγίδα της στις εξελίξεις η αντικαπιταλιστική Αριστερά. Τιτάνιο καθήκον, αλλά πολύ πιο εφικτό από όσο φαντάζονται πολλοί!

Πηγή : freepen.gr/

SUPPORT THIS BLOG