Διαπιστώσεις και δικαιολογίες

Δικαιολογίες σαν επακόλουθο των διαπιστώσεων. Και μόνο.

Δικαιολογίες, που, χρησιμοποιούνται σαν άλλοθι για τις ελλείψεις, παραλήψεις, αστοχίες, αποτυχίες.

Καταστράφηκε η χώρα και φταίνε οι δανειστές. Το ερώτημα γιατί δανειζόμαστε λίγο μας απασχολεί.

Φταίει η κα Μέρκελ, ως εκφραστής της Γερμανίας. Η πρακτική της Γερμανίας την τελευταία δεκαετία, κατά την οποία υπήρξαν συνεννοήσεις μεταξύ συνδικάτων, εργοδοτών, κομμάτων και θεσμών για συγκράτηση τιμών, με συντονισμένο τρόπο (αυτό που ονομάζεται εσωτερική υποτίμηση και γίνεται βίαια και αλόγιστα στην Ελλάδα τώρα), όταν στην Ελλάδα ανεύθυνα κυριαρχούσαν οι εκβιαστικές διεκδικήσεις διαφόρων ομάδων δεν μας απασχολεί.

Δικαιολογία είναι, ακόμα και η δήθεν υπέρμετρη κοινωνική ευαισθησία που εξέφραζαν και εκφράζουν οι πολιτικοί και το πολιτικό μας σύστημα, γιατί έχουν αδυναμία να πείσουν και να τιθασεύσουν τις ομάδες, δυνάμεις , ή όπως θέλετε πες τε το, από τις οποίες εξαρτώνται. Δικαιολογίες εύκολες και χωρίς περιεχόμενο γιατί διαφορετικά θα πρέπει να εξετάσουμε και εκτιμήσουμε την κατάσταση, πρέπει να βρούμε τις κύριες αιτίες του προβλήματος και να πάρουμε αποφάσεις.

Αιτίες και αποφάσεις. Αιτίες που σημαίνει και ευθύνες , Αποφάσεις που σημαίνει πραγματικότητα και μέλλον. Η πιο αποκρουστική και επώδυνη διεργασία σε κάθε επίπεδο. Ατομικό, Οικογενειακό, Κοινωνικό, Εθνικό, Παγκόσμιο.

Και τώρα παίρνονται αποφάσεις, αλλά είναι αποσπασματικές και πρόχειρες, καταδικασμένες στην αναποτελεσματικότητα γιατί απορρέουν από την διαχείριση της αιτίας και όχι από την αντιμετώπισή της. Αποφάσεις που μικρή σχέση έχουν με το μέλλον της χώρας, αλλά με μπαλώματα. Αποφάσεις που δεν βασίζονται σε έναν συγκεκριμένο προγραμματισμό.

Προγραμματισμό ο οποίος θα εντάσσεται σε έναν σχεδιασμό.

Σχεδιασμό ο οποίος θα υπηρετεί μια Εθνική Στρατηγική. (που θέλουμε να πάμε, τι να κάνουμε σαν χώρα).

Εθνική στρατηγική, σαν αποτέλεσμα της σύνθεσης των διαφορετικών απόψεων όλων των φορέων, θεσμών και ομάδων που απαρτίζουν την κοινωνία μας. Η διεργασία της σύνθεσης απαιτεί αυτό που όλοι χαρακτηρίζουμε σαν Συνεννόηση.

Συνεννόηση όλων, που σημαίνει πως κανείς δεν βγαίνει έξω από το κάδρο μόνο και μόνο για να έχει άλλοθι.

Ότι έγινε στο παρελθόν, ανήκει στο παρελθόν. Ότι δεν κάναμε τότε, σωστά, ας το κάνουμε τώρα. Μιλάμε για στρατηγική, για τον μακρινό στόχο, που χωρίς αυτόν όλες οι ενέργειες, αργά ή γρήγορα είναι καταδικασμένες.

Ας αποτάξουμε λοιπόν τις ασαφείς δικαιολογίες και ας εστιάσουμε στο μέλλον.

Γιατί το μέλλον δεν ανήκει σε εμάς ανήκει στα παιδιά μας.


Γράφει για  ''to synoro'' o Γιώργος Γκίνης .
... Σε ευχαριστούμαι για το άρθρο σου....