ΝΕΑ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΤΟ «ΣΠΟΥΡΓΙΤΑΚΙ» ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ

Η χαµένη κόρη και τα πάθη της Πιάφ Γενναιόδωρη µε ό,τι αγαπούσε. Οµως και εθισµένη στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Παρά τα ψεγάδια της, η Εντίτ Πιάφ υπήρξε µια τραγουδίστρια µε απόλυτο έλεγχο της µοίρας της.

Η νέα βιογραφία «Νο regrets», από την Αυστραλέζα Καρολάιν Μπερκ, που έζησε πολλά χρόνια στο Παρίσι και πλέον µένει στην Καλιφόρνια, για τη «φωνή» της Γαλλίας – µε τον τίτλο εµπνευσµένο από το διάσηµο τραγούδι της Πιάφ «Non je ne regrette rien» – φέρνει στο προσκήνιο αθέατες πτυχές της διάσηµης ερµηνεύτριας και επιχειρεί, µέσα από µαρτυρίες, να δείξει ότι το «Σπουργιτάκι», όπως ήταν το παρατσούκλι της Πιάφ, ήξερε πολύ καλά τι έκανε.

Η νέα βιογραφία θα κυκλοφορήσει στις 4 Απριλίου από τις εκδόσεις Telegraph Books. Βασίστηκε δε στην αλληλογραφία που είχε επί 23 χρόνια η Εντίτ Πιάφ µε τον ποιητή Ζακ Μπουρζά, σε γράµµατα που έστελνε σε εραστές της, αλλά και σε σπάνιο οπτικοακουστικό υλικό – ταινίες και ηχογραφήσεις – που είχαν στην κατοχή τους συλλέκτες και επέτρεψαν στη συγγραφέα την πρόσβαση.

«Από την έρευνα µου», εξηγεί η Μπερκ, «διαπίστωσα πως η Πιάφ δεν ήταν ένας άνθρωπος µε απρόβλεπτο, αλήτικο χαρακτήρα όπως παρουσιαζόταν, αλλά ακόµα κι αν συµφωνήσουµε πως ήταν όλα αυτά, εγώ “είδα” µια γυναίκα µε ακόρεστη δίψα για γνώση, για τη χαρά της ζωής, ένα πλάσµα µε ισχυρή επιθυµία να σχεδιάζει τη ζωή της».

Ο Μπουρζά – σηµειώνει η Μπερκ – τηνπρωτογνώρισε στο κέντρο του Λουί Λεπλέ, του πιο κοµψού παριζιάνικου καµπαρέ στα Ηλύσια Πεδία. Τον κέρδισε η ευθυµία της και προσφέρθηκε να τη µορφώσει. Την έπεισε να διαβάσει τους κλασικούς φιλόσοφους.

«Ηταν προσεκτική, καλή µαθήτρια, κυρίως ήταν καλή ακροάτρια», θυµόταν ο ποιητής, όπως αναφέρει η συγγραφέας. Μαζί διάβαζαν ποίηση σαν είδος άσκησης στον τρόπο που τραγουδούσε και συζητούσαν τα φιλοσοφικά κείµενα µε σκοπό η Πιάφ να αναπτύξει τη σκέψη της. Τα γεµάτα ζωντάνια γράµµατά της στον Μπουρζά και τον Κοκτό ουσιαστικά καταρρίπτουν τον µύθο που ήθελε την Πιάφ αυτοκαταστροφική και πόρρω απείχε από τον άνθρωπο που τουλάχιστον εκείνη την περίοδο όριζε τη ζωή του.

Προγενέστερες βιογραφίες και ταινίες για την Πιάφ αγνόησαν τη δηµιουργία µιας ώριµης προσωπικότητας κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσµίου Πολέµου η οποία έγραψε επιτυχηµένα τραγούδια, έπαιξε σε ταινίες και µετις παραστάσεις της κράτησε το ηθικό των γάλλων ακµαίο.

Αγνοήθηκε επίσης η συνεισφορά της στην αντίσταση και ο ρόλος της στη φυγάδευση εβραίων φίλων της.

Η Πιάφ υπήρξε µητέρα. Μια ακόµη άγνωστη – µα και τραγική – πτυχή της ζωής της. Απέκτησε τη Μαρσέλ στα 17 της, καρπός της ασταθούς σχέσης της µε τον σχεδόν συνοµίληκό της «µικρό Λουί». Εκείνος πήγε να πολεµήσει κι άφησε πίσω µάνα και βρέφος. Μπαινόβγαινε στη ζωή της και µια φορά – εκείνη έλειπε για δουλειά – πήρε το µωρό και εξαφανίστηκε.

Η Πιάφ άντεξε. Φίλοι της απορούσαν πώς.

«Αντλεί δύναµη από την αγάπη της για το τραγούδι», έγραψε κάποτε ένας. Εκείνη πάντως είχε βαθιά πίστη στον Θεό, αυτό ήταν το«µυστικό» της, αποκάλυψε η ίδια πολύ αργότερα.

Μια πίστη που δοκιµάστηκε όταν η µικρή Σεσέλ, όπως τη φώναζε χαϊδευτικά η Πιάφ, προσβλήθηκε από µηνιγγίτιδα το καλοκαίρι του ‘35 και πέθανε. Ηταν µόλις δύο ετών. Η Πιάφ δεν την έβγαλε από το µυαλό της.

Στη δύση της ζωής της εκµυστηρεύτηκε στον γάλλο φωτογράφο Ούγκ Βασάλ πως η Σεσέλ ζούσε, θα έπρεπε να ήταν γύρω στα 30 και να είχε κάνει παιδιά.

Το βιβλίο τονίζει τη γενναιοδωρία της, που τόσο αγνοήθηκε ώς τώρα. Βοήθησε να αναδειχθούν άγουροι – τότε – τραγουδιστές, πολλοί από αυτούς και εραστές της, όπως οι Ιβ Μοντάν, Ζορζ Μουστακί, Τεό Σαραπό, Σαρλ Αζναβούρ.

Πηγή : TA NEA On-line