Κυρία δε σε κάνει ούτε το στεφάνι ούτε η ηλικία
Κυρία δε σε κάνει ούτε το στεφάνι ούτε η ηλικία, κυρία σε κάνει η ψυχή σου
Υπάρχουν δύο ειδών προσφωνήσεις για τις γυναίκες, η «κυρία» και η «δεσποινίς». Έτσι, «κυρία» ονομάζουμε την παντρεμένη και «δεσποινίδα» την ανύπαντρη. Μάλιστα, παροιμιώδεις είναι οι σκηνές από ελληνικές ταινίες, όπου κάποιος προσφωνεί μία γυναίκα «κυρία» εκτιμώντας την ηλικία της, κι αυτή προσβεβλημένη τον διορθώνει «δεσποινίς παρακαλώ», οπότε εκείνος αντί να μαζέψει τη γκάφα, σχολιάζει ερωτηματικά «δεσποινίς ακόμα;». Κάπως έτσι και η «δεσποινίς ετών 39».
Αυτά μας μαθαίνουν όταν διδασκόμαστε να συντάσσουμε επιστολές κι αυτές οι διακρίσεις υπάρχουν και σε ξένες γλώσσες. Μα καλά, αναρωτιέμαι πώς προέκυψαν αυτά τα γλωσσικά στερεότυπα…. Ποιος είπε ότι κυρία σε κάνει η ηλικία ή το στεφάνι; Πώς είναι τελικά μία Κυρία; Κύριος: επίθετο που ετυμολογικά προέρχεται από τη λέξη κύρος και το ρήμα κυρόω της αρχαίας ελληνικής. Κύριος, θηλυκό η κυρία : αυτός που έχει τη μεγαλύτερη βαρύτητα, τη μεγαλύτερη σημασία, ο πρωτεύων ο σημαντικός, ο κυρίαρχος, ο έντιμος και αξιοπρεπής. Κυρία είναι αυτή που ξέρει τι θέλει, που έχει τη δύναμη να το δείχνει, που δε φοβάται να αγαπήσει, δε φοβάται απλόχερα να δώσει, χωρίς να προσδοκά ανταπόδοση σαν μπακάλης.
Κυρία είναι αυτή που ξέρει να λέει αντίο, αυτή που θα τραβήξει το μαχαίρι από την πληγή, θα την καθαρίσει μόνη της και θα προσπαθήσει να την επουλώσει∙ το μαχαίρι θα το πετάξει, δε θα το στρέψει πίσω για εκδίκηση, γιατί την απάντηση τη δίνει με τη ζωή της. Την Κυρία δεν την ενδιαφέρει να «το παίξει», δεν την ενδιαφέρει να «πουλήσει μούρη», να «κάνει σπάσιμο». Δεν την πειράζει να δείξει ότι έχει πληγωθεί, αλλά θα το κάνει με αξιοπρέπεια, χωρίς να προκαλέσει τον οίκτο, αλλά το σεβασμό.
Μια Κυρία όταν αγαπήσει μπορεί να βάλει τον εαυτό της δεύτερο, χωρίς να γίνει ποτέ δεύτερη
Ποτέ δε θα απαξιώσει μία άλλη γυναίκα για να δείξει τη δική της αξία, ποτέ δε θα καταδεχτεί τη σύγκριση, γιατί δε μπαίνει στο ζύγι. Μια Κυρία δε θα επενδύσει σε ένα γάμο για το βιοπορισμό της, ούτε για την κοινωνική της καταξίωση. Στη βόλτα της δεν θα αισθανθεί κομπλεξικά ή μειονεκτικά, όταν κυκλοφορεί μόνη, γιατί δεν ετεροπροσδιορίζεται ως η κυρία του κυρίου, δεν την απασχολεί να συνοδεύει ή να συνοδεύεται, είναι αυθύπαρκτη.
Δε χρειάζεται τον άντρα για να κουβαλάει τα ψώνια, ούτε για να βιδώνει τις πρίζες, αλλά για να μοιραστεί μαζί του την αγάπη και την ψυχή της. Μια Κυρία δεν ντρέπεται να δείξει ότι της αρέσουν οι απολαύσεις, παίρνει την ευθύνη για τις επιλογές της, δεν καταδέχεται να ζητήσει. Μια Κυρία σε προστατεύει από το λάθος, και σε μαλώνει με γλυκύτητα και αγάπη. Μια Κυρία δε θα «στα χώσει», ούτε θα σε προσβάλει με χαρακτηρισμούς, ύβρεις και φρασεολογία νταλικέρη, όχι γιατί δε θέλει να παραβιάσει το savoir vivre, αλλά γιατί ο τσαμπουκάς της βγαίνει από το μεγαλείο της ψυχής της.
Μια Κυρία δε χρησιμοποιεί τα δάκρυα για να σε συγκινήσει, ούτε για να σου προκαλέσει ενοχές
Κι όμως κλαίει.. τα συγκρατεί αλλά αυτά ξεφεύγουν… τότε που γυρίζει την πλάτη, που κλείνει το ακουστικό, που πληκτρολογεί το «αντίο, να προσέχεις, σ’ ευχαριστώ για όλα», κι ας περιλαμβάνονται στα «όλα» ραγίσματα και σφαίρες.
Μια Κυρία δεν κρατάει τεφτέρι με παροχές και αντιπαροχές, με φάουλ και λάθη, δεν εξαργυρώνει, δεν κάνει συμψηφισμούς, δε χρησιμοποιεί κομπιουτεράκι στη ζωή της, γιατί οι στιγμές της μετριούνται σε έτη ψυχής κι αγάπης.
Μια Κυρία δε δίνει δεκάρα για το τι λέει η κοινωνία, αψηφά τα κουτσομπολιά, καταλύει τα στερεότυπα… κι όμως η μισή κοινωνία τη ζηλεύει κι η άλλη μισή τη σέβεται και τη θαυμάζει.
Πάντα θα θυμάσαι μια Κυρία που πέρασε από τη ζωή σου. Πάντα θα σε τρώει που δεν έγινες ο σταθμός της. Πάντα θα επιστρέφεις σε μια Κυρία, αλλά δε θα ναι πάντα νωρίς.
Γράφει η Ανθή Γεώργα
Επιμέλεια κειμένου – Μυρτώ Πανθέου
Πηγή : metaximas.org
