Όχι, δεν αγκαλιάζουν τα φαντάσματα

 Όχι, δεν αγκαλιάζουν τα φαντάσματα

Πάψε να μου λες για τα χαμένα σου όνειρα. Αυτά που δεν άγγιξες. Αυτά που δε σε μέθυσαν ποτέ με τα πλάνα αρώματά τους. Αυτά που δε σε τράβηξαν ποτέ να στροβιλιστείς μέσα στην παραζάλη τους. Πίκρα, δε λέω. Και απωθημένα. Κι είναι άσχημο πράγμα τα απωθημένα. Ξ

Ξέρεις όμως ποιο πονάει περισσότερο; Περισσότερο πονάει ‘κείνο το όνειρο που ήρθε, ενώ είχες πάψει πια να το περιμένεις. Κείνο το όνειρο που ήρθε και έκατσε στέμμα στα μαλλιά σου κι όλη η πλάση γονάτισε στα πόδια σου. Κείνο το όνειρο που ήρθε τρυφερά σαν άνεμος νοτιάς και φύσηξε στο δρόμο σου ζωή. 

Μα χάθηκε… 

Έσβησε σιγά σιγά, τρεμάμενο κερί. Καμβάς που έλιωσαν δειλά και χύθηκαν κατάχαμα τα εξαίσια χρώματά του. Κι έπαψε ο αγέρας. Και χλόμιασε δίχως αγέρα η ζωή. 

 Ίσως να είναι ευλογία που το έζησες. Ίσως να είναι αχαριστία που το κλαις.

 Μα η ζωή κι η ευτυχία είναι στο τώρα. Και στο αύριο, που θα φέρει μπροστά μας το κάθε τώρα.

 Όχι. Δεν μπορούν να σε αγγίξουν, να σε αγκαλιάσουν, να σε χαϊδέψουν τα φαντάσματα. 

 Όχι. Δε γαληνεύει με μνήμες η ψυχή…

Γράφει η  Κατερίνα Πανταλέων 

 Επιμέλεια κειμένου – Μυρτώ Πανθέου

Πηγή : metaximas.org