Που οδηγείται αυτό το καράβι;
Που οδηγείται αυτό το καράβι;
Ο χρόνος είναι σαν το νερό, που τρέχει μανιωδώς να φτάσει κάπου … αλλά που; Ποιος ξέρει λοιπόν το πεπρωμένο; Ποιος αντιμάχεται τη μοίρα;
Όσο πολύτιμο είναι το νερό, τόσο πολύτιμος είναι και ο χρόνος! Μήπως να κάνουμε κάτι;
Μήπως να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τη σημασία των πολύτιμων ανθρώπων; Μήπως να οικοδομήσουμε έναν χαρακτήρα ακέραιο που είναι λειτουργικός μέσα στην κοινωνία; Μήπως να σπουδάσουμε στα πανεπιστήμια; Μήπως να κυνηγάμε τη μεγάλη ζωή; Τι από όλα αυτά θα μας κάνει κοινωνικά καταξιωμένους και ανθεκτικούς μέσα στο χρόνο;
Αχ, μικροπρεπή ανθρωπάκο! Εθελοτυφλείς και οδηγείσαι από μόνος σου στην ολοκληρωτική πνευματική ένδεια. Όλα σου φταίνε και η έλλειψη χρημάτων σε καθιστά ευνούχο, χωρίς διάθεση για ζωή, χωρίς επιθυμία για απόλαυση των απλών πραγμάτων. Στο βωμό του ατομικού κέρδους θυσιάζεις τα πάντα και πράττεις σαν μέλος ενός ποιμνίου και έρμαιο του κάθε ανίκανου πολιτικού!
Ποιος πολιτικός θα σου τάξει το κάτι τι παραπάνω;
Θα σου καλύψει λίγες δευτερεύουσες ανάγκες άραγε; Αυτός είναι ο «σωτήρας»;
Όλοι είμαστε επικριτικοί απέναντι στις πελατειακές σχέσεις και στα πολιτικά «τζάκια» διακυβέρνησης αλλά εκεί καταλήγουμε. Έχουμε καλλιεργήσει ένα κλίμα μεσσιανισμού, χωρίς να αμφισβητούμε τις ατελέσφορες πολιτικές που έχουν κάνει ήδη σε αυτόν τον τόπο. Υποστηρίζουμε πολιτικούς επειδή δίνουμε έμφαση στο «τι θα μου δώσει αυτός».
Δε θα σου δώσει δικαιώματα, προοπτικές, αξιοκρατία και ερεθίσματα για αλλαγή αυτής της συντηρητικής νοοτροπίας! Αντιθέτως, θα σταθεί δήμιος όλων των προαναφερθέντων. Η έμφαση στις προσωπικές σχέσεις μέσα στην πολιτική και γραφειοκρατική σκηνή αυτού του τόπου έχει εμποδίσει την ανάπτυξη εμπιστοσύνης σε κάθε απρόσωπο θεσμό!
Ζούμε σε ένα κράτος που είναι ανίκανο να μεταρρυθμίσει και όλα αυτά είναι απόρροια πολλών παράδοξων: -Σχολεία, εκπαιδευτική πολιτική, κατάρτιση και στελέχωση προσωπικού χωρίς κανένα στόχο. -Η πανίσχυρη και συνταγματικά κατοχυρωμένη εκτελεστική εξουσία, που όμως αδυνατεί να «εκτελέσει».
-Συνταγματική και πολιτική παντοδυναμία του Πρωθυπουργού που όμως στερείται από καινοτόμες δράσεις. -Τα νοσοκομεία και οι δημόσιες υπηρεσίες στο έλεος τους. Αυθαιρεσία, ανομία, αναρχία και στο τέλος ….
«Ε, δε βαριέσαι, στην Ελλάδα ζούμε…».
Αυτό το καταστροφικό ρητό έγινε ο θεσμός της απόλυτης κοινωνικής εξαθλίωσης…
Που οδηγείται αυτό το καράβι; Ποιος είναι ο καπετάνιος του; Ποιο φάρο είδε και σε ποιο λιμάνι πάει να δέσει;
Γράφει ο Γεράσιμος Αστέρης
Επιμέλεια κειμένου – Μυρτώ Πανθέου
Πηγή : chronographimata.gr
