Το εσώτατο Είναι μας.
Το εσώτατο Είναι μας.
«Πιστεύω πως όλες σχεδόν οι θλίψεις μας είναι στιγμές ψυχικής έντασης που τις υπομένουμε σα να μας πέτρωσε κάποια παράλυση, τρομαγμένοι επειδή νιώθουμε πώς τα ξαφνιασμένα αισθήματά μας δε ζούνε πια· επειδή μείναμε μόνοι με το Ξένο εκείνο που εισχώρησε μέσα μας· επειδή στερηθήκαμε όλα εκείνα που μας είχε δέσει μαζί τους η συνήθεια και η εμπιστοσύνη· επειδή στεκόμαστε καταμεσής σ' ένα πέρασμα, όπου δεν μπορούμε να σταθούμε άλλο.
Το εσώτατο Είναι μας.
Γι' αυτό περνάει και η θλίψη από κει: το Καινούργιο, το Άγνωστο, που χει σταλάξει εντός μας, εισχώρησε στην καρδιά μας, έφτασε ως τις πιο μύχιες γωνιές της, και μάλιστα δεν είναι πια εκεί - είναι στο αίμα μας μέσα (...) Να γιατί είναι τόσο σημαντική η μοναξιά κι η αυτοσυγκέντρωση σαν να είσαι θλιμμένος: επειδή η στιγμή αυτή που μοιάζει (επιφανειακά) άδεια και πετρωμένη, η στιγμή αυτή όπου το Αύριο σταλάζει εντός μας, είναι πολύ κοντύτερα στη ζωή από εκείνη την άλλη στιγμή, όπου το Αύριο μας έρχεται μέσα στο θόρυβο, τυχαία και μοιραία λες, σα να μας το επιβάλλουν απ' έξω.
Το εσώτατο Είναι μας.
Όσο πιο σιωπηλοί, πιο καρτερικοί, πιο συγκεντρωμένοι είμαστε στις ώρες της θλίψης μας, τόσο εισχωρεί πιο βαθιά πιο άσφαλτα το Καινούργιο, το Άγνωστο, εντός μας, τόσο το καταχτούμε πιο πλέρια, τόσο περισσότερο γίνεται, αυτό, Μοίρα μας. Κι όταν μια μέρα αργότερα η μοίρα «πραγματωθεί» (δηλαδή: ξεφύγει από μέσα μας και «προβληθεί» στους άλλους) τότε θα νιώσουμε πως συγγενεύει στενά με το εσώτατο Είναι μας. Κι έτσι πρέπει.
Το εσώτατο Είναι μας.
Πρέπει -κι αυτός είναι ο δρόμος που θα διαβεί η εξέλιξή μας- να μην ανταμώσουμε στην πορεία μας παρά μόνο εκείνο που μας ανήκει από πολύν καιρό τώρα.»
Να γιατί είναι τόσο σημαντική η μοναξιά κι η αυτοσυγκέντρωση σαν να είσαι θλιμμένος. Όσο πιο σιωπηλοί, πιο καρτερικοί, πιο συγκεντρωμένοι είμαστε στις ώρες της θλίψης μας, Τόσο εισχωρεί πιο βαθιά το Καινούργιο, το Άγνωστο, εντός μας. Κι όταν μια μέρα αργότερα η μοίρα «πραγματωθεί» τότε θα νιώσουμε πως συγγενεύει στενά με το εσώτατο Είναι μας.
Επιμέλεια κειμένου: Μαρισώ Υψηλάντη
Πηγή :
doctv.gr
