Να ξέρεις πού ανήκεις, πού θες να πας και πού να γυρίσεις

Είναι ξημέρωμα.
Ότι έχω φύγει από το σπίτι.

Δυο βαλίτσες με ρούχα κι ένα κινητό στο χέρι. Είναι χαράματα. Βρίσκομαι στο αεροδρόμιο.
Κοιτάζω τις αναχωρήσεις, βρίσκω τη δική μου. Πηγαίνω προς την πύλη αναχώρησης. Σε όλη τη διαδρομή χαζεύω τον κόσμο. Άλλοι είναι σκυθρωποί, άλλοι χαρούμενοι, άλλοι άυπνοι, άλλοι τρελαμένοι, άλλοι νευριασμένοι, άλλοι κουρασμένοι, άλλοι αδιάφοροι. Με ένα κινητό στο χέρι κι αυτοί. Κοιτάνε το κινητό τους.
Χαζεύουν. Ψάχνουν κάτι. Κάτι που τους λείπει. Κάτι που θα ήθελαν. Ένα μήνυμα. Ένα τηλέφωνο.

Πηγαίνοντας στο αεροδρόμιο σκέφτηκα πώς πίσω μου έχω ανθρώπους που λατρεύω. Εκείνοι θα μου λείψουν. Δεν έχει σημασία αν έφυγα για 20 μέρες, για έναν μήνα, για δύο ή για έναν χρόνο. Κάνοντας το τσεκ ιν συνειδητοποίησα ότι φεύγω.

Μόλις ανέβηκα στο αεροπλάνο.
Περιμένω πώς και πώς την απογείωση. Θα μου λείψουν σκέφτομαι. Οι άνθρωποί μου. Εκείνοι που όταν γυρίσω θα περιμένω να τους δω. Είναι τόσο ωραίο το ξημέρωμα από ψηλά.
Θα ήθελα τόσο πολύ να το δεις. Θα ήθελα τόσο πολύ να σου περιγράψω αυτό το συναίσθημα.
Αυτό που βρίσκεσαι πάνω από τα σύννεφα. Αυτό που κοιτάς θάλασσα και τον κόσμο από ψηλά.
Αυτό της προσγείωσης. Αυτό που ξαφνικά σε λίγη ώρα βρίσκεσαι σπίτι σου.
Μακριά από όλα.

Κι όμως σου λείπουν όλα. Βρίσκομαι στην αναμονή για να πάρω τις βαλίτσες μου.
Μου λείπει ήδη. Μεγάλο μάθημα το αεροδρόμιο, φεύγεις και ξέρεις ήδη πού ανήκεις, πού θες να πας και πού να γυρίσεις. Έχω το κινητό μου στα χέρια. Ίσως στείλω εκείνο το μήνυμα τελικά. Ίσως κάποιος να το περιμένει.
Είναι τόσο ωραίο το ξημέρωμα σκέφτομαι. Ίσως να χαμογελάσει. Ίσως να νιώσει.

Ξημέρωσε. Ο ήλιος λάμπει. Η ζωή είναι ωραία λέω στον εαυτό μου ξανά. Η ζωή είναι τώρα. Στείλε εκείνο το μήνυμα που θέλεις. Εκεί που θέλεις. Εκεί που πάει το χέρι σου όταν κρατάς το κινητό. Δείξε αυτά που νιώθεις. Όσο νιώθεις. Όσο κοιτάς τον πίνακα αναχωρήσεων. Όσο περιμένεις στην πύλη. Όσο κρατάς το κινητό στα χέρια σου.
Όσο χαζεύεις την ώρα να περνάει και το χάραμα να γίνεται ξημέρωμα.
Όσο οι ακτίνες του ήλιου διαπερνάνε τα μάτια σου.
Όσο ζεις. Όσο ξημερώνει.
Μην αφήνεις τους ανθρώπους σου χωρίς να τους λες πώς νιώθεις

Γράφει  η  Μαρία Χριστίνα Σωτήρου

Επιμέλεια κειμένου – Μυρτώ Πανθέου
 

Πηγή : ewoman.gr