Το βιογραφικό μιας γυναίκας δίχως όνομα
Υπήρξα επιλεκτικά αφελής. Όχι γιατί δεν ήθελα να ψάξω αλήθειες ή δεν ήξερα που να τις βρω. Απλά δεν σπαταλούσα τον χρόνο μου σε δεύτερες σ...
Είχα μια τεράστια αγκαλιά για όλους γιατί μπορούσα να τους κρατήσω. Δεν ζήτησα να με σφίξουν, ζήτησα μόνο να μην με σπρώξουν όταν θα χαλάρωνα λίγο στην διαδρομή. Είχα μια σπάνια κατανόηση να μπορώ να αισθάνομαι ακόμα και τον εχθρό μου. Δεν τα ξεχνούσα όλα, όμως τον άφηνα να κριθεί στον απολογισμό μας.
Δεν ζητούσα να με αγαπήσουν μονάχα να με εμπιστεύονται. Η εμπιστοσύνη ήταν η μισή αγάπη για μένα. Η άλλη μισή ήταν η αφοσίωση. Να είμαι ολόκληρη κάπου, να μην περισσεύει ούτε πόδι, ούτε χέρι. Το ίδιο δεν το απαιτούσα, αλλά ήμουν ευγνώμων όταν μου το χάριζαν.
Υπήρξα οικειοθελώς τυφλή με τους δικούς μου ανθρώπους. Δεν αντιδρούσα στις μικρές απάτες του μυαλού μου ούτε στις βελόνες της καρδιάς μου. Ήμουνα γεμάτη με μια περηφάνια γεμάτη ειλικρίνεια. Έδινα το αίμα μου και δεν το ζητούσα πίσω. Είχα την ανάγκη να θυσιαστώ για να μην θυσιάσω. Και εάν αυτή ήταν μια κοροϊδία, στο τέλος όμως ήταν μια υψηλή κοροϊδία και άξιζε τον κόπο.
Πάλεψα με μια πίστη σαν σκυλί να σώσω ότι αγαπούσα. Να νικήσω το κακό και να σώσω τον κόσμο από την προστυχιά. Να μην αγγίξει εμένα, αλλά και όσους αγαπούσα. Ήθελα τα χέρια που κρατάω, να είναι πλασμένα από την ίδια ουσία όπως και τα δικά μου.
Ζητούσα πάντα αυτούς τους παράλογους, μοναχικούς, κολασμένους ανθρώπους σαν εμένα. Να έχουν την δίψα για απομόνωση και την ίδια δίψα για ειλικρινή αγκαλιά όταν το είχαμε ανάγκη. Και ύστερα να μας χωρίζει μια μακριά σιωπή η οποία να μας δένει περισσότερο.
Υπήρξα μια ενήλικη έφηβη, εγκλωβισμένη μέσα σε ένα σώμα μεγάλης γυναίκας.
Γράφει η Μπέττυ Κούτσιου
Επιμέλεια κειμένου – Μυρτώ Πανθέου
Πηγή : metaximas.org
