Δε μπορείς να κάνεις τίποτα;

Δε μπορείς να κάνεις τίποτα; Όλα είναι δύσκολα; Αρνείσαι να ονειρεύεσαι; Αρνείσαι να θες να ζήσεις. Έλα πια… Δε βαρέθηκες τόσα χρόνια να κλαίγεσαι; Ναι, μπορεί να σου έχουν τύχει πολλά. Ναι, τα πάνδεινα! Οκ, πάρ’  το τώρα αλλιώς. Πολύ απλά. Φόρα ένα κατεστραμμένο χαμόγελο και τράβα έξω σε άγνωστα μέρη, σε μέρη που ίσως παλιά μην ήθελες καν να πας. -Μήπως σε αυτά που θες βρήκες προκοπή και άλλαξε τίποτα;- Δεν είναι κακό να αλλάζεις γνώμη. Κακό είναι να παραμένεις απόλυτος στο λάθος σου. Σταμάτα πια να σου φταίνε όλα, να αδικείς και να προδικάζεις επειδή τάχα μου τα έχεις ξαναζήσει.

 

 Όχι, δεν είναι το ίδιο, τίποτα. Αν εσύ νιώθεις το ίδιο σε κάθε κατάσταση με διαφορετικούς ανθρώπους, τότε είσαι μονότονος μέσα σου και όλα σου μοιάζουν ίδια.  Αν η συνήθεια σε έκανε να νιώθεις ένα και μόνο συγκεκριμένο πράγμα, άλλαξέ τη όπως κάποτε βαρέθηκες να φοράς κάθε μέρα μαύρα ή όπως βαρέθηκες να τρως κάθε μέρα μπέργκερς ή όπως βαρέθηκες να τσακώνεσαι με τους γονείς σου για το ίδιο πράγμα. «Δεν αλλάζει η κατάσταση»; Σώπα ρε. Γίνε λοιπόν μάγκας και άλλαξε την εσύ.

 

 Με τη στάση σου. Από τη μέρα που θα αρχίσεις να αλλάζεις εσύ απέναντι σε κάτι, θα το δεις να αλλάζει κι αυτό. Όπως τολμάς να καταστρέφεις τη ζωή σου, το ίδιο απλά τόλμα επιτέλους να κάνεις κάτι καλό γι’ αυτήν! Φοβάσαι; Αποδέξου το. Θες να λιώσεις στο κλάμα -γιατί έτσι συνήθισες- και να πέσεις για ύπνο με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου; Κάντο! Ποιός νοιάζεται; 

 

Ξύπνα όμως, φίλε, την επόμενη και πες ότι όλο αυτό είναι ακριβώς αυτή η κακιά ρουτίνα, αυτή η συνήθεια και βάλε τον εαυτό σου να παίξει σε ένα καλύτερο παιχνίδι. Αποδέξου τα όλα. Τα χάλια σου. Ναι, το κολλημένο σου μυαλό που σίγουρα στο παρελθόν απώθησε και τον τελευταίο που θέλησε έστω και λίγο να σε βοηθήσει. Τώρα τι σε κρατάει πίσω; Η ντροπή; Ή μήπως το ότι όλος ο κόσμος είναι κακός; 

 

Ένα σορό μπούρδες. Κούνα λίγο το κεφάλι σου μπας και αρχίσει να παίρνει μπρος. Από τη στιγμή που σε νοιάζει ο εαυτός σου -γιατί ότι κι αν λες, για να είσαι εν ζωή, έστω και λίγο σε νοιάζει-, τη ντροπή να τη νιώθεις όταν εξαθλιώνεις το ίδιο σου το εγώ. Μη ντραπείς λοιπόν να μιλήσεις. Τα έχεις χάσει όλα. Τι άλλο θα χάσεις αν μιλήσεις ανοιχτά σε κάποιον; 

 

Ναι, ναι ίσως να σοκάρεις, να απωθήσεις, να γίνεις κάτι άλλο από αυτό που ήσουν στο μυαλό αυτού που θα τα πεις. Και; Η ψεύτικη εικόνα σε νοιάζει; Συνοδευόμενη από όλα τα παραπάνω. Βγάλε από μέσα σου το βούρκο που φυλάς με άγρυπνους νυχτοφύλακες κάθε νύχτα που τυραννάς το μυαλό σου ώσπου να σε πάρει ο ύπνος. Όποιος δε σε δεχτεί, δεν αξίζει για σένα. Δέξου εσύ ανθρώπους και κάποιος θα το κάνει και για σένα. 

 

Έδιωξες φίλους -ή δε μπόρεσες ποτέ σου να κάνεις-, έγινες αντικοινωνικός, έγινες εριστικός, επιθετικός και εν τέλη απαθής για τους άλλους. Κι έχεις, φίλε μου, ακόμα την πεποίθηση ότι για όλα αυτά φταίνε τα δικά σου προβλήματα, για τα οποία άλλοι ευθύνονται;

 

 Ότι μια ζωή θα είσαι για την πάρτη σου και θα δικαιολογείσαι; Μπα. Δύσκολο. Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον. Κι όσο κι αν πλασάρεις τον εαυτό σου διαφορετικό, παραμένεις ένας ακόμα άνθρωπος. Διώξε και σταμάτα να ασχολείσαι με τις ψεύτικες περσόνες που νομίζεις ότι είναι αρεστές στον περίγυρο, αυτόν που τέλος πάντων έχει απομείνει. 

 

Δες κατάματα ποιος είσαι, τι από εσένα αρέσει και σε ποιούς. Δες πόσο η αλήθεια είναι κοντά με αυτή την εικόνα που θα ήθελες να έχεις αλλά τελικά μόνο την παριστάνεις. Άρα αρνείσαι στον ίδιο σου τον εαυτό το ότι μπορείς να είσαι ή να γίνεις κάτι καλύτερο. Και μου θες να σε δεχτούν οι άλλοι γι’ αυτό που είσαι και αναρωτιέσαι… Άντε γεια, φίλε μου…

Γράφει  Ms Alex

Επιμέλεια  Άρθρου  – Μυρτώ Πανθέου
Πηγή: batthought.wordpress.com