Θυμάσαι Μυρτώ μου κάτι όμορφα ηλιοβασιλέματα

Χθες το λιόγερμα καθόμουν με μια φίλη μου και έπινα καφέ. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική το καμένο ξύλο μύριζε παντού  το οξυγόνο ήταν λιγοστό . Τις είπα κάτι μου συμβαίνει αναπνέω με δυσκολία ,δεν συμβαίνει κάτι σε σένα όλοι αισθανόμαστε έτσι. Και ξέρεις Μυρτώ μου αυτή είναι η τιμωρία μας. 

 

Την κοίταξα απορημένη  …Η τιμωρία μας για ποιο πράγμα ? Για το έγκλημα που διαπράξαμε. 

 

Εμείς Μυρτώ μου ζήσαμε και κάποιες όμορφες εποχές , με πράσινο με καθαρές θάλασσες με πνεύμονες … Στα σημερινά αθώα παιδάκια τι κόσμο τους δίνουμε το σκέφτηκες ποτέ αυτό? Αγωνιζόμαστε για την καλοπέραση την άνεση την πολυτέλεια και αφήναμε...
Ολους τους συφιλιδικούς φονιάδες να πλουτίζουν  καταστρέφοντας τα πάντα.

 

 Και τι μπορούσαμε να κάνουμε ? Να ξεβολευτούμε Μυρτώ μου… Ένας υποψιασμένος λαός αποφασισμένος να αφήσει ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά του πολλά μπορεί να καταφέρει.

 Εμείς όμως αγωνιζόμαστε πως θα περάσουμε καλύτερα και πως θα αποκτήσουμε περισσότερα …Όλοι αυτοί οι υδροκέφαλοι  πάτησαν τροφοδοτώντας τη πλεονεξία μας και ασελγούσαν καταστρέφοντας τη φύση… Χάλασαν  ποτάμια  ξερίζωναν δέντρα  για τις μεζονέτες και τις πισίνες  αγνοώντας οι ηλίθιοι ότι έχουν και αυτοί παιδιά…

 Το χρήμα Μυρτώ μου αγοράζει συνειδήσεις και καταστρέφει τα πάντα … Και εμείς απλοί θεατές αρκεί να βολευτούμε βλέπαμε  αποχαυνωμένοι αυτό το κατά σιροί σφαγιασμό..
 

Θυμάσαι Μυρτώ μου κάτι όμορφα ηλιοβασιλέματα που δεν χόρταινες να τα κοιτάς !!! Τώρα αυτά τα άμοιρα παιδάκια αντικρίζουν τον κουρνιαχτό της φωτιάς αναπνέουν το καμένο ξύλο και φωλιάζει ο φόβος στις ψυχούλες τους από τις πύρινες φλόγες … Αναρωτήθηκες ποτέ Μυρτώ μου πόσο μεγάλη συμμετοχή έχουμε στο έγκλημα δεν είμαστε οι αυτόχειρες και με αυτό βολεύουμε τη συνείδηση μας…

 Όχι Μυρτώ μου το έγκλημα μας είναι μεγάλο και ασυγχώρητο …Η ιστορία θα γράψει κάποια στιγμή αν υπάρχουμε  για ένα κόσμο ηλίθιο και βολεψάκια…Για ένα κόσμο σάπιο που και αν ακόμα υπάρχει κάτι καλό πνίγεται μέσα στα σκατα…

Μυρτώ μου μην δυσανασχετούμε είναι καλύτερα να προσευχηθούμε και να ζητήσουμε συγγνώμη από όλες αυτές τις αθώες ψυχούλες και να τρέξουμε να προλάβουμε να σώσουμε ότι σώζεται…

Γιατί όταν αφήνεις ένα σύννεφο να μαζεύεται θα πρέπει να είσαι πολύ ηλίθιος να καταδικάζεις   τον κεραυνό…

"Έτσι έγραψε ο μεγάλος" Βικτωρ Ουγκω"

Γράφει η Μυρτώ Πανθέου