Σε μια σχέση με βάσεις ο ερωτάς μόνο δεν αρκεί
Ο καιρός πέρασε. Πάνε μήνες από την τελευταία φορά που η οθόνη του κινητού μου έλαμψε με το όνομα σου, γραμμένο επάνω της. Οι μνήμες ξεθώ...
Ο καιρός πέρασε. Πάνε μήνες από την τελευταία φορά που η οθόνη του κινητού μου έλαμψε με το όνομα σου, γραμμένο επάνω της. Οι μνήμες ξεθώριασαν, λες και ήταν ζωγραφισμένες με κιμωλία, που κάποιος έριξε νερό επάνω τους και χάθηκαν. Τα συναισθήματα αρχίζουν και καταλαγιάζουν, όπως τα κύματα στην φουρτουνιασμένη θάλασσα. Ο ουρανός της ψυχής μου καθαρίζει, άρχισε να γίνεται και πάλι γαλανός.
Όλα αρχίζουν και ηρεμούν πλέον μέσα μου. Μία ηρεμία επικρατεί στο μυαλό μου. Κάποιες μέρες βέβαια είναι πιο δύσκολες από κάποιες άλλες. Η θύμηση σου με πονάει. Μα ξεκίνησα το μεγάλο ταξίδι για την χώρα της λήθης. Εκεί που όλα είναι φτιαγμένα από ροζ σύννεφο. Απαλά, μαλακά, όμορφα. Δίχως αιχμηρές γωνιές που μπορούν να σε πληγώσουν. Εκεί που δεν πονάει.
Αφήνω πλέον τους ανθρώπους να έρθουν λίγο πιο κοντά μου. Τους αφήνω να κοντέψουν την καρδιά μου.
Προσπαθώ καθημερινά, παλεύω να μπω σε μια κανονικότητα, σε ρυθμούς φυσιολογικούς.
Πέρασα από τα στάδια του θρήνου. Τώρα διανύω το στάδιο της αποδοχής. Άλλωστε όλα για κάποιον λόγο γίνονται και δεν έρχονται όλοι οι άνθρωποι στη ζωή μας για να μείνουν. Έτσι κι εσύ. Μάλλον.
Είναι δύσκολο δεν λέω, μα το ταξίδι ξεκίνησε και δεν γυρίζω πια πίσω. Δεν θέλω να σε ξεχάσω, θέλω μονάχα να μην πονώ, να μην αισθάνομαι, να μην σ’ αγαπώ. Μονάχα αυτό. Είμαστε δυο άνθρωποι που ήταν λάθος η στιγμή για εμάς. Ίσως είναι αυτό που λένε, δεν ήταν η δική μας ώρα στην ζωή. Ίσως ήταν πολύ νωρίς ή πολύ αργά.
Ποιος ξέρει τελικά και τι σημασία έχει. Δυο ζωές, δυο άνθρωποι, που από επιλογή δεν είναι μαζί. Αυτό μετράει, το αποτέλεσμα. Όσα κι αν υπάρχουν στο παρασκήνιο ότι κι αν κρύβεται πίσω από την σκηνή, αυτό που μετράει στο τέλος είναι οι ηθοποιοί της παράστασης. Γι’ αυτούς θα γραφτεί η κριτική. Πόσο καλά υποδύθηκαν τους ρόλους τους.
Ήμασταν κι εμείς δυο ηθοποιοί που δεν παίξαμε σωστά τον ρόλο των ερωτευμένων. Που μόνοι μας επιλέξαμε το τέλος. Δεν ήταν γραμμένο σε κάποιο σενάριο από κάποιον σεναριογράφο, αλλά από εμάς.
Εμείς. Μαζί. Ίσως και ο καθένας ξεχωριστά επέλεξε η κατάληξη να είναι το χωριστά κι όχι το μαζί. Αυτό έχει σημασία πια. Μονό αυτό.
Επιμέλεια κειμένου: Μυρτώ Πανθέου
Πηγή : loveletters.gr
