Αύριο είναι μια άλλη μέρα

Κοιτάω τη θάλασσα…
Ώρες τώρα καθισμένη στην ακρογιαλιά, με τα χέρια να αγκαλιάζουν το σώμα μου και το βλέμμα να αγναντεύει μακριά…
Σουρουπώνει.
 

Ο ήλιος χαμηλώνει και χάνεται στο βάθος, βάφοντας για λίγο το δειλινό μ’ εκείνο το περίεργο ροζ την ώρα που βουτάει στο μπλε της θάλασσας.
Έχει μια παράξενη ησυχία αυτή η ώρα, καθώς καταλαγιάζουν οι θόρυβοι. Η μέρα που τελειώνει αφήνει πίσω της τα χρώματά της και μια γλυκόπικρη γεύση προσμονής και ανικανοποίητων επιθυμιών. Οι σκέψεις ένα κουβάρι στο μυαλό μου και τα συναισθήματα για άλλη μια φορά ανάμεικτα.
 

Τι περίεργο, όσα χιλιόμετρα κι αν έκανα, δεν κατάφερα να ξεφύγω. Και πώς να ξεφύγω αλήθεια από τις σκέψεις μου; Πώς να ξεφύγω από τον ίδιο μου τον εαυτό;
Σκοτεινιάζει.
Κι εγώ ακίνητη στην ίδια θέση να θυμάμαι, να ψάχνω απαντήσεις στα χιλιάδες γιατί και να πονάω. Να κρύβομαι απ’ τους ανθρώπους, γιατί ακόμα και η παραμικρή κουβέντα είναι δύσκολη. Το βλέμμα άδειο και το χέρι μου μετέωρο καθώς προσπαθώ από κάπου να πιαστώ.
 

Σιωπή. Κενό.
 

Κι εγώ δεν έχω πια άλλες αντοχές.
Η ζωή μου σε αναμονή κι εγώ σε λειτουργία αυτόματου πιλότου.
Κι η απελπισία να με τυλίγει σαν κινούμενη άμμος.
Προσπαθώ να ξεφύγω μα μένω κολλημένη εδώ. Δε μπορώ να κάνω βήμα παραπέρα. Γιατί αυτό το γαμημένο το βήμα θέλει πολλή δύναμη κι εγώ δεν την έχω.
Και φοβάμαι..
Πόσος καιρός έχει περάσει χωρίς χαμόγελο; Έπαψα πια να τον μετράω. Σταμάτησα να προσποιούμαι ότι είμαι καλά. Κάθε μέρα αφήνομαι όλο και περισσότερο. Σα να είμαι θεατής της ίδιας μου της ζωής παρακολουθώ όσα συμβαίνουν ερήμην μου.
 

Κι αναρωτιέμαι…
 

Πού πήγε αλήθεια εκείνο το κορίτσι που ονειρευόταν; Εκείνο το κορίτσι που έκανε σχέδια με τόσο ενθουσιασμό και τα μάτια του έλαμπαν. Εκείνο το κορίτσι που γελούσε δυνατά και σε κάθε αναποδιά πείσμωνε ακόμα περισσότερο μέχρι να τα καταφέρει. Εκείνο το κορίτσι που κάθε φορά που έπεφτε σηκωνόταν, τίναζε τη σκόνη και συνέχιζε να προχωράει μπροστά.
 

Τώρα το βλέμμα είναι σκοτεινιασμένο. Σαν τη νύχτα που πέφτει και κρύβει τα δάκρυα. Το χαμόγελο έχει γίνει ανάμνηση κι οι ώμοι είναι πάλι σκυφτοί.
Δε βαριέσαι, θα περάσει κι αυτό.
Έβαλε ψύχρα. Ή μήπως είναι που μου λείπει μια αγκαλιά;
Σηκώνομαι και απομακρύνομαι με βήματα αργά. Οι δαίμονές μου με ακολουθούν. Δε θα ξεφύγω, γαμώτο;
 

Μια τελευταία ματιά στη θάλασσα και μπαίνω στ’ αυτοκίνητο. Γκαζώνω και φεύγω. Τα παράθυρα ανοιχτά και η μουσική στο τέρμα κι εγώ χάνομαι στη νύχτα. Το μυαλό άδειασε και η ψυχή γαλήνεψε λίγο. Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα. Αύριο θα τα καταφέρω. Θα δεις…
Αύριο θα είμαι ξανά δυνατή…

Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή

 Επιμέλεια κειμένου: Μυρτώ Πανθέου
Πηγή :  loveletters.gr