Προτιμώ μία πληγή αληθινή, παρά ένα ψέμα μασκαρεμένο ευτυχία
Κι όταν δεν έχεις πια τι άλλο να πεις, σιωπάς άτσαλα… Τόσο άτσαλα, που η σιωπή σου κραυγάζει το κενό και το φόβο που άλλοτε κόπιασες να κρύ...
Κι όταν δεν έχεις πια τι άλλο να πεις, σιωπάς άτσαλα…
Τόσο άτσαλα, που η σιωπή σου κραυγάζει το κενό και το φόβο που άλλοτε κόπιασες να κρύψεις.
Έτσι είναι οι αλήθειες!
Ακυρώνουν ακαριαία και τα πιο καλομελετημένα σχέδια.
Έτσι είναι οι σιωπές!
Μαρτυριάρες…
Έτσι είναι οι άνθρωποι!
Σαν τους πάρεις άξαφνα, μέσα από τα χέρια τους, το αρχικό τους πλάνο αποσυντονίζονται.
Μα εγώ δίχως πλάνα έμαθα να πορεύομαι.
Αερικό τη μια, αγρίμι την άλλη!
Γι αυτό και με προσκύνησαν με σέβας οι αγέρηδες.
Κι ένα μονάχα μου ‘μαθαν με τ’ ανεμίσιο χάδι τους.
Να προσκυνώ κι εγώ με τη σειρά μου, μα μόνο ό,τι αγαπώ…
Ό,τι γεμίζει την ψυχή μου χρώματα, ήλιο κι ουρανό!
Μάθε, μαθές, πως η αλήθεια πλέον δε με σκιάζει.
Πάντα τη ζήταγα και πάντα της με μάτωνε.
Μα προτιμώ μία πληγή αληθινή, παρά ένα ψέμα μασκαρεμένο ευτυχία…
Πηγή : metaximas.org
