Μην αφήνεις την ομίχλη να μαυρίζει τη ψυχούλα σου

 Μην αφήνεις την ομίχλη να μαυρίζει τη ψυχούλα σου

 Τι στέκεσαι  με ανοιχτά τα χεριά και φυλάς την πόρτα σαν κέρβερος…  Στην  ουσία   κρατάς κλειστό το μυαλό σου και την καρδιά σου. Σιγά σιγά  χάθηκαν τα χρώματα. Στη παλέτα σου υπάρχει μόνο το μαύρο και το γκρίζο. Έχεις αναγκάσει το μυαλό σου να βολτάρει σε σκοτεινές διαδρομές  φόβου καχυποψίας … πιστεύεις  ότι  από παντού θα κάνει την εμφάνιση  του το κακό. Το μόνο που καταφέρνεις είναι να τρέφεις το θηρίο που λέγετε φόβος, κατάθλιψη, Καχυποψία.
 

Νομίζεις ότι κάτι ψάχνεις που και να το βρεις δεν θα το γνωρίσεις μέσα στη μαυρίλα.  Αλλά και να το δεις… Εσύ θα θέλεις κάτι ακόμα…  Είναι το «ανικανοποίητο» κυλαει στις φλέβες σου . Πόσο  καιρό  έχεις  να  σιγοτραγουδήσεις  πόσο  καιρό  έχεις  να ακούσεις   ένα  τραγούδι  και  να  φτερουγίσει  η  καρδιά  σου  πόσο  καιρό  έχεις να  αντικρίσεις  τον  Ήλιο  και  να  πεις  καλημέρα  πρώτα  σε  σένα  και  μετά  στους  γύρω  σου.  Νομίζεις  ότι  έχεις  την  αποκλειστικότητα  στα  προβλήματα  και  δεν  γνωρίζεις  τι  θα  πει  πρόβλημα. Έχεις  επισκεφτεί  κάποιο  Νοσοκομείο   έχεις  δει  κάποιους  ανθρώπους  που  δουλεύουν   24 ώρες  το  εικοσιτετράωρο   και  γυρίζουν  με  τσακισμένα  πόδια  και  όταν  τους  ρωτάς  αν κουράστηκαν  σου λένε   χαμογελώντας  είμαι  καλά  μπορώ  και  δουλεύω.
 

Γιατί  κλειδαμπαρώνεσαι  νομίζοντας  ότι  θα  αποφύγεις  την  καταιγίδα  ενώ  εσύ  η ίδια  την  καλείς  σαν  αλεξικέραυνο . Πιπιλάς   την  ίδια  καραμέλα  ότι  περιμένεις  αυτό  το  κάτι  το  ξεχωριστό  να  έρθει  να  σε  βρει  και  να  σου δώσει  χωρίς  εσύ  να  ξέρεις  να  δίνεις … Να  τρέξεις  να γρατζουνιστείς  να  ματώσεις  και  ακόμα  ακόμα  και να  προδοθείς.
 

Αλλά  να  χαμογελάσεις  και  να  σκεφτείς  ότι  η ζωή  έχει    καλές   και  άσχημες   στιγμές .
 

Πνίγεσαι  στα  θέλω  σου χωρίς  να  μπορείς  να τα  διεκδικήσεις  γιατί  πάντα  κάτι  σου  φταίει  δεν  ξέρεις   να  συγχωρείς  δεν  ξέρεις  να αγαπάς .  Νομίζεις  πως  θα  τσαλακώσεις  τον  εγωισμό  σου αν  κάνεις  μια  κίνηση  πίσω. Και  δεν ξέρεις ότι αυτό  μπορεί  να  σου  φέρει  τη νίκη  στη  παρτίδα …
 

Ξεκόλλα  άνοιξε  τη  πόρτα  άφησε  να  μπει  το  φως  του  Ήλιου  άφησε  να σε πλησιάσουν  δικοί σου άνθρωποι   που  σ αγαπούν  και  εσύ  τους  κρατάς  μακριά  για  να τους  τιμωρήσεις  ενώ  κατά  βάθος  τους  αγαπάς .  Ίσως  κάποτε  όταν θα  ανοίξεις  τα  μάτια  σου  να  είναι  πολύ αργά.  Η  καχυποψία  και  η  μαυρίλα  που  κουβαλάς  δεν  σε  οδηγούν  πουθενά.
 

Ξεκόλλα μάτια μου, μην αφήνεις το στείρο εγωισμό σου να σε απομονώνει από κάποιους  που σε αγαπούν πραγματικά μην ακούς  τις σειρήνες  που για το δικό τους εγωισμό σε απομακρύνουν δεν είσαι θεός να τιμωρείς  γιατί μέσα σου το γνωρίζεις... Την ψυχούλα σου μαυρίζεις.
 

Κάθε μέρα είναι μια καινούργια αρχή πάρε
μια βαθιά ανάσα και βγες από  την ομίχλη και το παιδικό πείσμα σου
τίποτα δε γυρίζει πίσω ...Και δεν είναι στο δικό σου
χέρι ....Κάτι που έφυγε πρέπει να το σέβεσαι...
Τι στιγμή που θα δεχτείς την ευθύνη όσων  συμβαίνουν
στη ζωή σου, είναι η στιγμή , που θα
αποκτήσεις τη δύναμη
Να αλλάξεις τα πάντα…

Γράφει η Μυρτώ Πανθέου

  :