Aυτοφυής έρωτας

Αυτοφυής έρωτας.
Αυτόνομη παρέμβαση στα χνάρια της ψυχής.
Ετεροκαθορισμένη απολυτότητα ανάμεσα στο υποκειμενικό και στο ασυμβίβαστο.
Υποκειμενική η αλήθεια μας και ασυμβίβαστη η συνήθεια μας.
Ετερόκλητη αντιπαλότητα αναμειγνύεται στο πρόχειρο της σκέψης.
Βεβιασμένη ανακωχή μέσα σε σκοτεινές πανσέληνους.
Το αίμα κοχλάζει ζεστό στο πίσω μέρος του εγκεφάλου.
Ρέει άφθονο στον πυρετό του.
Αναπνέει τις τοξικές προσμονές του και πεθαίνει.
Ταυτίζεται με το θάνατο.
Ταυτίζεται με τον έρωτα.
Και τούτος θάνατος είναι.
Θάνατος και ζωή μαζί.
Γεννιέται και πεθαίνει με μια σου λέξη.
Θάνατος και ζωή οι λέξεις σου.
Αποτυπώνονται πρωτότυπα στις πινελιές του καμβά της ψυχής σου.
Ψυχή βαθειά.
Ψυχή γλυκιά.
Ψυχή άφοβη και ατρόμητη.
Η ψυχή της ψυχής μου.
Ο φόβος που φυλάει μέσα του την ερημιά μου.
Η αλήθεια που κραυγάζει απέναντι στο ψέμα των άλλων.
Η αγάπη που πληγώνεται και συνεχίζει ν' αγαπά.
Η μοίρα που αντιστέκεται στο άτιμο ριζικό μου.
Εμφανίζεται και σβήνει σαν χαραυγή που έσβησε ο ήλιος της.
Νύχτα που χάθηκαν τα άστρα της.
Δειλινά που ξεχαστήκαν στη σιγαλιά τους.
Απέμειναν μόνα να σφυρίζουν δεξιά κι αριστερά κάτι παλιούς ξεχασμένους σκοπούς.
Αξέχαστες ερμηνείες της ψυχής.
Καθάριος έρωτας.
Κράμα καθαρισμένο από τις περιττές προσμίξεις του.
Στην όχθη του ποταμού Δεκέμβρη μήνα ξέπλυνε το μυαλό του.
Στο βοριά το άπλωσε να στεγνώσει για να πετρώσει στο μισεμό σου.
Μου λείπεις.
Κάθε μέρα και περισσότερο.
Κάθε μέρα και συχνότερα.
Συχνότητα συγχρονισμού.
Μαύρες κηλίδες που εκπέμπουν την καταχνιά πυκνώνουν στο μυαλό.
Υγρό πανωφόρι που σκεπάζει τις πλάτες μας.
Παγώνει τα πνευμόνια δυσχεραίνοντας την αναπνοή μας.
Μόλις και μετά βίας βγαίνει κι αυτή.
Κόμπος στο λαιμό η αποτύπωση της.

Έρωτας στα χρόνια της καταχνιάς.
Στα χρόνια της ορφάνιας.
Αυτοφυής έρωτας.
Αυτοφυής έρωτας γεννάει την αλήθεια

Γράφει ο Σάββας Κωνσταντινίδης