Τόλμα να δεις πέρα απ’ τη μάσκα.

Να τολμάς. Όταν σου δίνεται η ευκαιρία να το κάνεις, καν’ το! Τόλμα χωρίς δεύτερες σκέψεις. Μη λογαριάζεις τα δεσμά που θολώνουν τη κρίση, σε καθηλώνουν στη γη και δε μπορείς να αλλάξεις. Κάθε στιγμή σου –σπουδαία και μη- δε μπορεί να ‘ρθει από μόνη της. 

Θέλει βοήθεια για να έρθει στο φως. Έχε τα χέρια σου πλατιά ανοιγμένα, μόνο και μόνο  για να μπορούν ν’ αγκαλιάσουν το φως. Μία δεσμίδα φωτός που τόσο λαχταράς και συνάμα φοβάσαι.

Φοβάσαι την αλλαγή. Μπορεί να μην είναι η ασφαλέστερη λύση. Δεν έχεις όμως κάτι να χάσεις. Όλα ή τίποτα! Αυτό να θυμάσαι, εκεί να ποντάρεις. Ό,τι σου στενεύει τα όρια, ό,τι σε κάνει να πνίγεις τις κραυγές κάτω απ’ το στέρνο σου, δεν έχει χώρο στον ίσκιο σου. Δεν είναι για σένα αυτό που μελέτησες.

Δε μπορείς να κρύβεις για πάντα τα θέλω σου σε ξένα μπουντρούμια, που μυρίζουν μούχλα και σάπιο ξύλο. Αυτά τα θέλω είναι δικά σου, είναι δουλεμένα με ιδρώτα και σθένος. Μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις ό,τι λαχταράς και κρύβεις τόσο καιρό κάτω απ’ τη μύτη των άλλων.

Και αν χάσεις; Αν δε σε αποδεχτούν γι’ αυτό που θέλεις και επιδιώκεις να είσαι; Υπάρχει κι αυτή η εκδοχή του χαμένου. Αυτός που γνωρίζει να κοστολογεί και να ζυγίζει τις επιλογές του. Αν δε ταιριάζεις στα καλούπια των άλλων, σμίλεψε τα δικά σου. Πάρε διαστάσεις και φτιάξε καινούρια. Δε χωράμε όλοι στα ίδια πιθάρια. Δεν έχουμε όλοι την ίδια φωνή.

Κάθε πιθάρι αφήνει τη δική του μυρωδιά πάνω στο παλιό και γνήσιο κρασί. Δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι για την ίδια δουλειά. Ακόμη κι η φύση το ξέρει. Δε μπορείς να σπείρεις σε ένα χωράφι αδούλευτο καρπό ακριβό. Θέλει δουλειά μέχρι να φτάσεις στο σπόρο.

Τόλμα να δεις πέρα απ’ τη μάσκα. Μια μάσκα που δε κουμπώνει στα μέτρα σου, δεν είναι για σένα. Φτιάξε δική σου κι ας μην αρέσει στους άλλους. Ποτέ δε ξέρεις, ίσως, κάποια στιγμή να εκτιμηθεί απ’ τους γύρω και να είναι η αρχή μιας νέας γενιάς. Μιας γενιάς πιο δυνατής, πιο αληθινής, πιο ανθρώπινης…

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη

Πηγή loveletters.gr