Αγναντεύοντας στο παραθύρι της μοναξιάς
Αγναντεύοντας στο παραθύρι της μοναξιάς
Μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που είναι μονοί τους στη ζωή και δεν υπάρχει άλλη επιλογή .Αυτοί όμως που έχουν τα παιδιά τους γιατί να αγναντεύουν στο παραθύρι παρέα με τη μοναξια?
Αναρωτιέμαι αλήθεια τα γηρατειά είναι ασθένεια ? Μου είναι αδιανόητο το να παύει κάποιος να δίνει αγκαλιές, στα άτομα μιας πιο προχωρημένης ηλικίας. Πως δηλαδή τα άτομα μεγαλώνοντας τα περιχαρακώνουμε και περιθωριοποιούμε.Ο ηλικιωμένος », καθίσταται ταυτόχρονα και ανάξιος σημασίας; Ανάξιος αγάπης; Ανάξιος αγκαλιάς;
Είσαι νέος σφύζεις από ζωή το αίμα σου τρέχει με ταχύτητες φωτός στις φλέβες σου νιώθεις πως είσαι άτρωτος πιστεύεις ότι δεν θα σε αγγίξει ο χρόνος και περιφρονείς κάθε τι γερασμένο δίπλα σου. Νομίζεις πως φύτρωσες μονός σου θέριεψες και γιγαντώθηκες μόνο σου. Είναι τόσο μεγάλος ο ηλίθιος εγωισμός σου που έχεις διαγράψει εικόνες και συναισθήματα από αυτούς που όταν ήσουν ένα μικρό αδύναμο κλαράκι έβαλαν πλάτες να σε στηρίξουν να μην σε ξεριζώσει ο άνεμος .
Και το πιο οδυνηρό είναι ότι η βλακεία σου και η εγωπάθεια σου είναι τόσο προχωρημένη που ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκες αυτό που λένε αυτοί που εσύ περιφρονείς ( Εδώ που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα έρθεις )
Είναι σίγουρο ότι θα πονέσεις όταν θα λείψουν. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, δώσε τους τη θέση που τους αξίζει μην τους αφήσεις να νιώσουν άχρηστοι και περιφρονημένοι.
Τα γηρατειά από μόνα τους έχουν ένα βαρύ ίσκιο φώτισε τους με ένα χαμόγελο και ζέστανε τους με τη δυνατή αγκαλιά σου δω στους το χέρι σου και καν τους να νιώσουν ότι είναι χρήσιμοι για σένα για να μπορέσουν να περπατήσουν τα τελευταία χιλιόμετρα με αξιοπρέπεια. Να είσαι βέβαιος ότι εσύ θα είσαι πιο ήρεμος και ευτυχισμένος,
Άκουσε τους αφιέρωσε λίγο από το χρόνο σου και πίστεψε με έχουν πολλά να σου δώσουν από την πείρα των ετών που κουβαλούν στη πλάτη τους . Οι Σπαρτιάτες τους Γέροντες τους είχαν σε περίοπτη θέση.
Και μην κάνεις το λάθος και τους αναγκάσεις να σπάσουν το όμορφο θέαμα που έχουν για τον εαυτό τους για αυτά που σου πρόσφεραν για να είσαι αυτός που είσαι σήμερα γιατί αυτοί δεν έχουν το χρόνο να το ξαναχτίσουν και ο πόνος είναι μεγάλος .
Θυμάμαι πάντα κάτι που μου έλεγε η μητέρα μου ( Όταν καβαλικέψεις παιδί μου να καλό χαιρετάς για να σε χαιρετάνε όταν ξεκαβαλικέψεις )
Ας ανοίξουμε την αγκαλιά μας και να μην αφήσουμε στο παραθύρι της μοναξιάς κανένα αγαπημένο μας άτομο.
Αυτές οι μέρες και όχι μόνο είναι αφιερωμένες . Στην αγάπη… Στη συμπαράσταση… Στο νοιάξιμο … Στο μοιράζομαι …Στην ενθάρρυνση… Στην αλληλοβοήθεια.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά
που θα σ’ έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα,
θα σ’ αγκάλιαζα και θα σου ‘δινα ένα φιλί
και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα…Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά
που θα άκουγα τη φωνή σου,
θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη
για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά…Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές
που σ’ έβλεπα, θα έλεγα ‘σ’ αγαπώ’
και δεν θα υπέθετα, ανόητα,
ότι το ξέρεις ήδη…Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μάς δίνει
κι άλλες ευκαιρίες
για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει…Αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος
και μας μένει μόνο το σήμερα,
θα ‘θελα να σου πω πόσο σ’ αγαπώ
κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω…
Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες
Γράφει η Μυρτώ Πανθέου
