Οι ψεύτικες στάλες της βροχής

Ήθελα να είμαι πάντα εκεί για σένα… στα εύκολα και στα όμορφα, στα δύσκολα και τα άσχημα… ήθελα να είμαι ο ήλιος που σε χαϊδεύει απλόχερα, η θάλασσα που σε τυλίγει με αρμύρα, το φως που σβήνει στην αύρα σου, ο αέρας που φουσκώνει τα στήθια σου, το νερό που σ’ ανατριχιάζει, η στάλα βροχής που υγραίνει τα χείλια σου. Ήθελα όλα να είμαι εγώ.

Φθινοπωρινή βροχή, ξαφνική μπόρα που σε τρόμαξε… άσε τα μαύρα σύννεφα να πέσουνε σε μένα. Κρύψου στην αγκαλιά μου και μην ανησυχείς. Αντέχω τα πάντα για σένα κι αν φαίνεται να λυγίζω, είναι αλήθεια. Μα αντέχω. Θα ανοίξω τα χέρια μου σαν φτερά να σε κρατήσω ζεστή, να φυλάξω τη γλυκιά σου γεύση από της βροχής τις στάλες, να κρατήσω τα μαύρα σύννεφα μακριά σου. Κι εσύ να βλέπεις μόνο το φως, να κρατάς μόνο το φως μέσα σου.

Κι όταν η μπόρα περάσει θα είμαι ακόμα εκεί αλλαγμένος και φωτεινός με τις σταγόνες να γυαλίζουν πάνω μου… μικροί καθρέφτες της ψυχής μου. Κι αν κοιτάξεις μέσα τους θα δεις το χρώμα μου το άλικο, του έρωτα και της καρδιάς… ένα κόκκινο φωτεινό, ένα πορφυρό σκοτεινιασμένο, γιατί νιώθω ότι μου φεύγεις. Μα μην πιστεύεις τις ψευτιές της σταλαγματιάς… μου αρκεί που είσαι καλά και νοιώθω τόση ομορφιά!!! Για όσο θες κοντά μου να ζεις, σου είπα… μην ανησυχείς !

Δεν ακούστηκαν τα λόγια μου τα τελευταία… έπεσε ένας κεραυνός και τα έσβησε όλα… και το νερό σε πήρε μακρυά μου.

Γράφει ο Θεόδωρος Γιαννόπουλος

Πηγή :  chronographimata.gr